Starfish gaat al een tijdje mee. Nu staan jullie op het punt om de eerste EP uit te brengen. Hoe zijn jullie hier naar toegegroeid?
Mats: Over een best lange tijd wel. Dat weerspiegelt de EP ook! Er staan nummers op die we al op festivals in 2013 speelden maar ook nummers die recenter ontwikkeld zijn. In de afgelopen tijd hebben we veel opgetreden en dat was vaak een goede vuurdoop voor nieuwe tracks. Sommige vielen af in onze setlist en vaagde dus ook uit het geheugen voor het maken van deze plaat.

Wat zijn de grootste verschillen tussen de oudere en nieuwere nummers?
Mats: Ik denk dat wij zelf vooral horen dat het nieuwe geluid zich meer heeft doorontwikkeld. Het is meer gelaagd. In de EP is dat allemaal ook meer naar elkaar toegekomen qua sound. Veel tracks hebben percussie-arrangementen gekregen.
Peter: Van middle of the road Rock gingen we naar meer zomerse Ska en Reggae.
Thomas: Langzamerhand ben ik meer orgel en toetsen gaan spelen als variatie op het gitaarwerk. Zo'n orgel voegt ook echt iets toe wat het Reggae-geluid betreft.

Welke invloeden hebben een rol gespeeld voor de totstandkoming van jullie geluid?
Mats: Sublime is dé grote inspiratie maar ook bijvoorbeeld Red Hot Chili Peppers is een grote invloed geweest voor de benadering van het opnemen, het in lagen opbouwen van een track. De percussie en gitaren die soms weg echo-en. Dat komt ook heel erg vanuit de Dub en heeft ook weer roots in de Reggae. Verder hebben bands als Matisyahu, Bob Marley en Long Beach Dub Allstars mij persoonlijk veel inspiratie geleverd qua muziek en teksten.

Waren er behalve muzikale invloeden ook persoonlijke inspiratiebronnen?
Mats: Veel teksten zijn of wel autobiografisch voor de band of een bandlid of vanuit ons perspectief geschreven.

Kan je daar voorbeelden van geven?
Thomas: Bijvoorbeeld het nummer Bring Out the Gimp.
Mats: Het was Halloween en ik schreef die tekst op de ochtend van deze dag, en die avond kwam het uit.
Thomas: We hadden een feestje die avond en wat Mats schreef in de morgen over We broke that bottle en zoenen met een vreemde. Op de fiets brak per ongeluk de fles jägermeister en op het feest stond ik opeens op de gang met een meisje te zoenen. Bring out the gimp is daarna ook een soort uitdrukking geworden voor overal een feestje van maken.
Peter: Elk optreden een feestje en gezelligheid. Nu Elmar erbij zit, zijn we er echt goed in geworden!

Profetische teksten dus. Is er een vaste songwriter of wisselt dat ook wel eens?
Thomas: Mats schrijft vaak tijdens het spelen een soort fonetische brabbelmelodie en daar filtert hij dan tekst uit. Of hij schrijft later tekst op.
Mats: De muziek ontwikkelt zich het best met z’n vieren.
Thomas: Iemand komt met een idee en daar gaan we dan mee zitten klooien.

En live wordt dan gekeken of iets werkt of niet? Die vuurdoop waar jullie het net over hadden?
Thomas: Live zie je of iets goed werkt bij een publiek.
Mats: Er zijn genoeg nummers die we nog wel spelen in langere sets en het ook echt wel doen voor het publiek, maar de toppers merk je zo. Zo kwamen we er achter dat No Rasta echt een song is waar mensen los op gaan, terwijl we aanvankelijk dachten dat het een chille rustige track was.
Thomas: Dat komt dan ook omdat we er over nadenken dat er live een meezinggedeelte in No Rasta kan. Dat werkt op een plaat natuurlijk niet. Dus dat is dan ook wel het verschil tussen live en op de plaat.

Het nummer No Rasta heeft iets weg van 10CC's Dreadlock Holiday. Kunnen jullie meer vertellen over het verhaal van No Rasta?
Mats: Ja, dat is best wel raak inderdaad. Nooit over nagedacht eerlijk gezegd, maar het is wel weer precies de rassenkwestie vanuit het andere perspectief. Ik hoor namelijk wel vaker de opmerking en de verbazing dat discriminatie aan de ene kant echt niet kan terwijl andersom wel als een grapje moet gezien worden.
Zelf stoor ik me er totaal niet aan. Zoals toen iemand in Panama zei: “Here's whiteboy Mats with a Bob Marley song”. Daarom denk ik dat een song als deze met een positieve inslag een goede bijdrage zou kunnen leveren aan de kwestie.