Toen ik acht was, ben ik samen met mijn beste vriendin op gitaarles gegaan. Eigenlijk alleen voor de lol. Op een gegeven moment ben ik ook op zangles gegaan. Op mijn zestiende zag ik een oproep langskomen voor “Mooie Noten'', een singer-songwritercompetitie in Amsterdam. Hoewel ik nog nooit een liedje had geschreven, wist ik dat het iets voor mij was. Ik heb vrij snel spijt gekregen van die aanmelding. Je moest twee liedjes insturen en op basis daarvan werd er een selectie gemaakt. Waar was ik aan begonnen? Kon ik dit wel? Ik had een driesnarige gitaar thuis liggen – een soort kindergitaartje – die heel gemakkelijk speelt. Ik nam die gitaar als basis, schreef twee liedjes en besloot wel te zien waar dit avontuur heen ging.
Pip Blom bouwt aan de weg en Engeland is haar eindbestemming
'Misschien is het heel onrealistisch, maar ik kan het altijd proberen'
Pip Blom is onderweg naar Glastonbury. Wanneer ze haar bestemming precies gaat bereiken, weet ze nog niet, maar ze maakt flinke meters. Britse blogs hebben haar al in het vizier en ook in Nederland heeft ze steeds meer fans. Op haar blog The Road to Glastonbury is het de laatste tijd opvallend stil, maar dat zou best eens een goed teken kunnen zijn. Te druk met optreden? Pip had gelukkig wel tijd om uitgebreid met ons te kletsen over haar achtergrond, inspiratiebronnen en toekomstplannen.
Vertel! Hoe is het allemaal begonnen?
En toen werd je uitgekozen?
Inderdaad. Aan de ene kant was dat heel tof, aan de andere kant ontstond er totale paniek. Ik had alleen die twee liedjes en moest toen ineens een set van twintig minuten doen. Ik ben in no time liedjes gaan schrijven. Uiteindelijk ben ik tot de halve finale gekomen en heb ik in de bovenzaal van Paradiso gespeeld. Ik realiseerde me dat ik muziek maken echt heel leuk vind en dat ik het verder wilde ontwikkelen. Alle liedjes die op Spotify staan heb ik zelf in de studio gemaakt. Ik speelde de gitaar in, de bas, zong en heb de drums geprogrammeerd. Al snel kreeg ik veel enthousiaste reacties en moest ik dus een band gaan zoeken. Ik merkte namelijk dat ik niet in mijn eentje op het podium wilde staan. Dat werkte niet voor me. Ook moest het geluid wat harder en stoerder klinken. Daar ben ik overigens nog steeds mee bezig; ik ben nog lang niet klaar met het proces.
Hoe ben je uiteindelijk aan die band gekomen?
Grappig genoeg heb ik nog een tijdje bij 3voor12 Amsterdam gezeten, waar ik een soort zoektocht naar bandleden had georganiseerd. Uiteindelijk was dat helemaal niet meer nodig. Ik had mijn broertje gevraagd, die eerst nooit met me wilde spelen, maar ineens leek het hem wel leuk. De drummer zat bij me op school en hij kende weer een bassist. Ik was al een tijdje op zoek naar een band, maar nu ging het ineens best snel. We zijn pas sinds februari bij elkaar. Ik had nog bijna nooit opgetreden, mijn broertje nog nooit en al helemaal niet samen. We zijn nu veel aan het oefenen en aan het zorgen dat we op elkaar zijn ingespeeld, dat het heeft wel tijd nodig. Maar we spelen nu veel, dus dat komt goed.
Je broertje speelt ook in je band. Zit het muzikale talent in jullie bloed?
We zijn inderdaad opgegroeid met muziek, ja. Maar mijn broertje is de meest luie muzikant ooit. Hij heeft nooit op gitaarles gezeten, maar hij kon een liedje waar ik weken op had geoefend, binnen een kwartier naspelen. Zo'n type, haha. Goed, we zijn dus wel opgevoed met muziek, mijn ouders zaten zelf ook in de industrie. Ze hebben in een band gezeten en altijd veel muziek aan ons laten horen. Van die verhalen werd ik wel enthousiast. Zo cool, dat wil ik ook wel, dacht ik.
En met wat voor soort muziek groeiden jullie dan op?
Met punk. Mijn vader zat in een punkband en mijn moeder deed daar het geluid. Ze hebben veel in Europa gespeeld, vooral in Engeland. Ik ben ook van jongs af aan naar festivals geweest, bijvoorbeeld naar Lowlands, Pinkpop en Motel Mozaïque. Dan moesten mijn ouders werken, dus ging ik met mijn opa en oma. Je loopt als kind ook alleen maar in de weg. De eerste keren vond ik het helemaal niet leuk. Die dronken menigte, al die mensen die je aanspreken. Ik dacht alleen maar: laat me met rust! Maar nu ga ik natuurlijk mijn eigen weg.
En je hield zelf dus ook van punk vroeger?
Ja, ik vond de muziek die mijn ouders luisterden geweldig. Nog steeds. De eerste plaat van de Arctic Monkeys bijvoorbeeld, Blur, New Order, The Fall. In de eerste klas van de middelbare school had ik wel een periode waarin ik me afzette van mijn ouders. Toen ben ik Justin Bieber gaan luisteren. Maar na een jaar kwam ik weer terug bij alternatieve muziek. Ik kwam tot de conclusie dat het eigenlijk niet zo veel uitmaakt dat mijn ouders toevallig van dezelfde muziek houden. Mijn favoriete band is nu Parquet Courts. Zij komen uit de VS en zitten bij Roughtrade, een heel goed label. Verder luister ik veel naar Micachu and the Shapes, Mozes and the Firstborn, Bombay, The Breathers, Courtney Barnett. Dingen van nu, maar ook dingen van toen.
Hoe zou je je muziek zelf omschrijven?
Dat vind ik zo'n ingewikkelde vraag. Iets met elektrische gitaar, denk ik. Ik heb echt van alles gehoord. Mijn favoriete omschrijving is dat ik een lo-fi indierock monster ben, maar er wordt ook vaak iets als slackers of garage gezegd. Sommige genres ken ik niet eens. En als je indie zegt, wordt het ook lastig. Dat betekent eigenlijk independent. Dat zijn we wel, maar dat wordt ook gebruikt voor artiesten die wel bij een label zitten. Heel ingewikkeld. Ik moet er een keer voor gaan zitten.
Je doel is om op Glastonbury te staan. Waarom Glastonbury?
Wat mij zo aanspreekt aan dit festival, is de chaos. Het is een absurd groot festival, het duurt een uur om van de ene naar de andere kant te lopen. De voorzieningen schijnen ook heel slecht te zijn. Je ziet altijd van die drijvende tentjes op foto's, want het ligt in een dal. Als er in Nederland regen is voorspeld, gaan ze als gekken met graafmachines en drainages in de weer. Op Glastonbury doen ze dat niet. Het geld voor die kaartjes – en dat is best veel – gaat echt alleen naar de artiesten. Je kunt ook niet douchen, wc's spoelen niet door. Die beperkte service heeft een bepaalde appeal. Al heb ik later misschien spijt dat ik dit heb verheerlijkt, haha! En verder spreken de artiesten me natuurlijk aan. Elk jaar is de line-up gewoon goed. Het lijkt me geweldig daar onderdeel van uit te maken. Ik hoef niet meteen op The Other Stage of op de John Peel Stage te staan; een klein podium is al genoeg. Het geeft ook aan dat je muziek aanslaat in Engeland. En dat is iets wat ik heel graag wil.
Als je zou kunnen kiezen tussen groot worden in Amerika en in Engeland, dan...?
Kies ik voor Engeland. Al zou ik natuurlijk nooit 'nee' zeggen tegen Amerika of een ander land. Maar naast het feit dat het land Engeland mij ligt, is het een stuk praktischer. Als je in Engeland gaat touren, hoef je niet gelijk weken weg te gaan en studies en familie achter te laten. Ik word af en toe ook al gedraaid in Engeland. Op BBC Radio 1 een paar keer en op BBC Radio 6. We hebben één tourtje gehad en gaan in het nieuwe jaar weer. Die aandacht komt vooral door Spotify. Mijn muziek komt terecht in Discover Weekly-lijstjes van mensen. Dan schrijft een invloedrijke Engelse blog er wat over, in dit geval DIY Magazine, en zo verspreidt het zich verder. Dat had ik helemaal niet verwacht, het waren mijn eerste vier liedjes pas.
Waar haal je inspiratie vandaan bij het schrijven van liedjes?
Omdat ik nogal beperkt ben in mijn gitaarspel, begin ik altijd met gitaar. Ik kijk veel documentaires en probeer ondertussen wat uit op de gitaar. Als ik ergens potentieel in zie, zet ik de documentaire op pauze en begin ik. Ik werk in blokjes, maar ik ben nog aan het uitzoeken of dat werkt. Ik moet wel echt gaan zitten voor het schrijven. Het is niet zo dat ik op de fiets zit en ineens inspiratie heb. Soms vind ik een zin in een boek, of zegt iemand wat. Ik schrijf weinig over mijn persoonlijke leven, dat voelt wat ongemakkelijk. Wie weet komt dat nog. Ik ben wel van mening dat je je niet eindeloos moet bezighouden met de mening van anderen, dus als jij iets wil schrijven over een ander, moet je dat doen. Maar voor mij voelt het (nog) niet natuurlijk.
Wat zijn je favoriete platen?
De meeste van mijn platen zijn eigenlijk van mijn opa geweest. Maar ik heb wel een aantal favorieten. Bijvoorbeeld de plaat van Canshaker Pi, de band waarvan ik het voorprogramma doe. Zij hebben een plaat voor me gecustomized. Dan natuurlijk Parquet Courts, en verder bijvoorbeeld La Roux en Courtney Barnett. Mijn platenspeler is momenteel helaas wel kapot.
Heb je behalve Glastonbury nog doelen voor de korte termijn?
Dit jaar gaan we nog wat singles en EP's uitbrengen. Ik hoop dat het nog meer wordt opgepikt in Engeland. Dat lijkt ook wel te gebeuren. In 2018 zou ik graag een debuutplaat uitbrengen bij een indrukwekkend Engels of Amerikaans label. Dat is ook een van de redenen waarom ik voorlopig nog geen plaat wil uitbrengen. De muziek moet eerst nog beter en verfijnder worden; ik moet nog tevredener zijn met het geluid. En daarbij wordt het mijn eerste plaat. Misschien is het wel heel onrealistisch, maar ik kan het altijd proberen. Het heeft ook geen haast, want ik geloof er niet in dat je altijd een album nodig hebt om veel te kunnen bereiken. Dat kan ook met EP's en singles. En het zijn toch tien of twaalf tracks van één band. Je merkt gewoon dat veel mensen tegenwoordig geen compleet album meer luisteren. Als ik wat langer wacht, zitten er misschien meer mensen te smachten naar mijn album.