Stiekem willen ze gewoon dansen op drumritmes en baslijntjes, maar langzaam maar zeker zullen ze dan toch geïndoctrineerd worden door de noise... want de bands van vanavond zijn zowel dansbaar als flink rauw en ruizig. En dat op een plek als het Amsterdamse Cinetol, waar we op een paar experimentele uitzonderingen na toch vooral de stijl bandjes tegenkomen die we al zo lang kennen, zoals indie, singer/songwriter en pop. Niet dat we de muziek van vanavond niet al heel lang kennen, want echt vernieuwend is het allemaal niet – DEAFDEAFDEAF klinkt toch wel heel erg zoals Manchester in de jaren ‘80 ook al klonk, alleen misschien iets harder – maar daarmee wordt alleen maar bewezen dat deze muziekstijl nog altijd leeft en dat voorlopig ook nog wel zal blijven doen. De avond op 13 oktober 2021 staat in het teken van AADE, een vierdaags festival waarmee Amsterdam Alternative een laagdrempelig en spannend alternatief biedt voor Amsterdam Dance Event. Met ‘laagdrempelig’ en ‘spannend’ wordt hier duidelijk niet bedoeld ‘experimenteren met drugs op behapbare muziek.’ Nee, het publiek van vanavond komt toch echt gewoon om van kop tot gaatje meegenomen te worden in de ruige soundscapes die de bands in petto hebben.
Hatsjoe! #4 - Nicheniezen met...
...the Covids tijdens AADE
Noise maakt eindelijk haar intrede in het Nederlandse popklimaat. Waar onze populaire muziek lange tijd zo glad en schoon mogelijk moest zijn begint de vieze ruizigheid nu toch te kruipen waar het niet gaan kan, namelijk in de gehoorhangen en haarvaten van jonge post-punkertjes (en hun ouders).
Alternative Dance Event
Backflip
Bij mijn aankomst rond zonsondergang gloren de kleurige lampjes al verwelkomend boven het terras: de sfeer is gemoedelijk in Cinetol. Je kan er bij wijze van spreken je biertje ergens laten staan en hem twee uur later weer ophalen, lauw, omdat iemand er een truitje voor heeft gebreid tegen de kou. Dat klinkt belachelijk gezellig en dat past dan ook wel bij openingsband The Covids, waarvan zanger Mehdi eigenlijk een veel te lieve stem heeft voor punk. Schreeuwen kan hij wel hoor, maar in plaats van de gebruikelijke anarchistische agressie klinkt eerder een soort weemoed naar tijden van voordat iemand zijn band überhaupt ‘The Covids’ kon noemen. Het is saamhorig genieten van superstrakke poppunkliedjes van een band in de traditie van good old Pacific Parc, de club die helaas een pijnlijke dood heeft moeten sterven aan het commerciële horecavirus dat zich al een poosje vóór de coronapandemie botvierde op de ‘rafelrandjesjeugd’. De weemoed krijgt daarmee een extra lading, en wordt gelukkig gepast beantwoord met het broodnodige dans en springwerk. In het begin nog wat ingetogen, maar als de band halverwege de (te) korte set er nog een schepje snelheid en volume bovenop doet begint de zaal het toch te snappen, en roept iemand: “Backflip!”
Na een korte pauze wordt het allemaal nog wat rauwer. De Nijmeegse band Shaemless hakt er lekker op los met feedback en oorverdovende noise. De gitarist en bassist wisselen na een tijdje van instrument en – gelukkig – na een paar nummers weer, want de bassist heeft een broek aan die gewoon perfect past bij de looks van zijn basgitaar. De band gaat als een trein: met sterke composities nemen de muzikanten ons mee in een landschap van lawaai. Hun zelfgekozen vergelijking met Jim Morrisson (on steroids) is wat vergezocht, maar de invloed is wel degelijk te merken aan het bluesy randje, de klank van de vocals en de rauwe, compromisloze energie. Hoewel Shaemless keihard losgaat voor een uitverkochte popzaal is toch nog niet iedereen helemaal klaar voor gitaren van een onbestemde tonaliteit. Of zoals een Merlijn zegt: “Heel eerlijk, ik vond de eerste band beter dan de tweede! Ze hebben een soort nostalgiegevoel! Dat is heel moeilijk om nep te doen, ik ga buiten een jointje roken.”
Bulderende basgitaren en mannen uit Manchester
Een imposant midden wordt gevormd door de uit Manchester afkomstige afsluiters DEAFDEAFDEAF. Hier domineert vooral die heerlijk grommende basgitaar, en nadat de gitarist door leden van The Covids gered wordt van enkele technische defecten gaat onder wild gejoel van de zaal de band pas echt lekker los. Herrie is het natuurlijk wel, maar iets gecontrolleerder dan Shaemless waardoor daadwerkelijk iedereen het snapt: er wordt gecrowdsurfd en de hele zaal verandert een paar keer in één grote moshpit. Dit is de eerste show van DEAFDEAFDEAF buiten de UK, maar gebrek aan ervaring hoeft de vijfkoppige groep niet te vrezen. Engeland blijkt een potente kweekvijfer van toegewijde en oprechte muziek waar Nederland nog een puntje aan kan zuigen, hoewel Cinetol aardig op weg is als ze doorgaan met het maken van zulke programma’s.
Na afloop moesten we natuurlijk net als alle ADE-gangers braaf op tijd naar bed, maar graag hadden we nog een paar uurtjes nagedanst in de goede sferen en jointjes gerookt met Merlijn.