“The Housemartins hadden in de jaren tachtig één grote hit genaamd ‘Happy Hour’. Dat was een ontzettend vrolijk klinkend nummer dat gaat over uitgaan, maar dan specifiek van die avonden waar je alleen maar klootzakken en vervelende lui tegenkomt en het uitgaan helemaal niet zo leuk is. De lyrics waren echt behoorlijk negatief, maar omdat het nummer zo vrolijk klonk had niemand het echt door. Het was eigenlijk een hele boze politieke band, verstopt in een vrolijk 80’s pop jasje. Ze hebben zo echt bergen aan super politieke platen verkocht aan mensen die dachten ze gewoon een blij album van een vrolijke band kochten. Geniaal als je erover nadenkt. Ik kan écht iedereen deze band aanbevelen, vooral als je into socialisme bent. En nog een fun fact; de bassist van deze band is Fatboy Slim.”
De uit Spanje overgewaaide singer songwriter Max Meser houdt met zijn frisse zorgeloze Britse rock de gemoederen zowel lokaal als internationaal al een tijdje bezig. Na een sterk eerste album speelde hij onder andere in de voorprogramma’s van Paul Weller en Jake Bugg. Ook tourde hij met zijn band door binnen en buitenland en traden ze op festivals als South by Southwest in Austin Texas en BIME in Bilbao op. Na het tweede album ‘pictures’ in 2017 is het een tijdje stil geweest rond de band. Er waren nog wat wisselingen van de wacht binnen de bezetting van de band, en tegenwoordig gaat het project door het leven als The Max Meser Group. The Max Meser Group bestaat uit Leadzanger Max Meser (toetsen, mondharmonica en gitaar), Harrie Roelse(drums) en Ben Chapman (Vocalen en basgitaar). Op 31 mei presenteerde de band de eerste EP genaamd ‘Off Your Tree’ in een stampvolle Maloe Melo. Wij gingen op bezoek in de oefenruimte van de heren onder het spoorwegviaduct van de spoorlijn tussen het Centraal station en Sloterdijk. Hier spraken we, terwijl de treinen over ons heen denderden, over de muziek die de muzikale hartjes van de band sneller doet kloppen.
De bangers van Ben Chapman
The Housemartins – The People Who Grinned Themselves To Death
The Pixies – Come on Pilgrim
“Iedereen houdt van The Pixies toch? Dit is het eerste album ‘Come on Pilgrim’. Ik heb deze meegenomen omdat het echt zo’n vieze, duistere plaat is. Er staan nummers over op incest en dat soort dingen. Maar opnieuw is dit muzikaal gezien best wel vrolijk. Ik hoorde deze plaat voor het eerst toen ik 7 of 8 was. Ik was gefascineerd door The Misfits op die leeftijd. Mijn moeder zei toen tegen me; ‘Er is veel betere muziek dan dit Ben’, en introduceerde me aan bands als de Dead Kennedy’s en The Pixies. De eerste keer dat ze ‘Come on Pilgrim’ opzette was ik bij haar op bezoek in Rotterdam. Ze vertelde me toen dat ze iets heel moois voor me had en toen ik de plaat hoorde was ik direct verkocht aan de duistere toon.”
Primal Scream – Screamadelica
“Screamadelica is een album waarvan niemand weet wat het is als je de naam noemt, maar als je het draait iedereen kent. Deze plaat is echt een feestje, echt een dansvloer-vuller. Dit album kwam in 1991 uit en is toentertijd geloof ik een beetje aan Nederland voorbij gegaan, maar in Engeland was dit echt gigantisch. Heel dansbaar en fijn. Als je het niet kent is dit je tijd een keer waard. Het gaat je dag gegarandeerd beter maken.”
De herrie van Harrie Roelse
Oasis – Definitely Maybe
“Ik hoorde dit voor het eerst toen ik een jaar of 10 was. Ik kreeg toen altijd mixtapes van m’n neefie en daar stond deze op. Als je ‘s ochtends dat eerste nummer ‘Rock ’n Roll Star’ opzet dan voel je je de rest van de dag een rockster. Ik heb ook erg veel respect voor drummers als Tony McCarroll, die hun plek in de band kennen. Daarom denk ik ook dat Ringo Starr een van de meest onderschatte drummers aller tijden is. Het zijn echt van die drummers die precies weten wat ze moeten doen en wanneer ze het moeten doen. Dat is echt verraderlijk moeilijk om goed te doen.”
Ramones – Ramones
“Wat ik heb overgenomen van deze band is mijn kapsel en mijn jas (lacht). Nee, maar even zonder gein. Deze band is gewoon pure energie en attitude. Toen ze begonnen hadden ze allemaal nul muzikale ervaring en zijn ze maar gewoon gaan spelen, spelen, spelen. Ze waren klaar met de muziek die er op de radio was en besloten zelf gewoon de muziek te maken die ze wilden horen. Ik herinner me nog dat ik als klein jochie helemaal gek door het huis ging rennen als mijn pa deze plaat aan het draaien was. Dat deed ik volgens mij op alle harde muziek, maar als ik daaraan terugdenk hoor ik de Ramones. Dit is overigens niet mijn favoriet plaat van de Ramones, want die heb ik niet. Alles is vet.
De mixtapes van Max Meser
The Verve – Urban Hymns
“Ik herinner me nog dat ik ‘bittersweet symphony’ voor het eerst op MTV voorbij zag komen toen ik 6 of 7 was. Ik was heel jong en die clip is me altijd bijgebleven, het nummer luister ik nog steeds. Er is zelfs een zomer geweest dat ik dat nummer iedere ochtend luisterde. Ben woonde toen in de schuur in mijn tuintje. Ik stond op, zette het nummer aan en vroeg via de walkie talkies die Ben en ik gebruikten of hij zin had in een kopje thee. Maar alle nummers op deze plaat zijn pareltjes. ‘The Drugs Don’t Work’ is bijvoorbeeld echt een heerlijk ironisch nummer om naar te luisteren als je een kater hebt.”
The Stone Roses – The Stone Roses
“Dit album is alles wat ik mooi vind aan muziek. Het is een perfecte combinatie van hard rock, pop en blues. Ik ben ook erg gecharmeerd van hoe de stem en de band perfect in elkaar vallen. Ik ben ook groot fan van The Beatles, maar daar staat de stem altijd boven de band. Op dit album staat juist ieder instrument naast elkaar wat een heel compleet gevoel geeft qua sound. Dit is ook een album waar ik echt heel veel naar heb geluisterd.”
Mixtape: Oasis – Standing On The Shoulder Of Giants en Tame Impala – Lonerism
“Mijn oude bandgenoot en songwriting buddy Isaac Wadsworth heeft deze mixtape voor mij gemaakt. Dat is eigenlijk nog steeds hoe ik het meeste van mijn muziek met vrienden deel. Ik vind het fijn om iets tastbaars aan iemand te kunnen geven. Isaac en ik deelden heel vaak tapes met elkaar en ik heb veel van de bands die ik nu luister ook op die manier ontdekt. De mixtape is eigenlijk de moeder van de playlist. Dit is één van de beste die ik ooit van hem heb gekregen. De plaat van Oasis is een van de grootst klinkende platen die ik ken. Het is echt een hele intense plaat, maar Lonerism van Tame Impala is een van de grootste ontdekkingen die ik in de afgelopen 10 jaar heb gedaan. Het is echt een tijdloze plaat. Het klinkt niet alsof het uit 2012 komt, maar alsof het in elk willekeurig jaar daarvoor of daarna had kunnen uitkomen. Qua songwriting is dit echt ontzettend goed. Het is zo’n album waar je doorheen kan dagdromen. Gewoon op je bed liggen, luisteren en naar het plafond staren. Wij zijn bezig met wat nieuwe nummers waar je hier ook zeker iets van in terug gaat horen.”
Benieuwd naar de nieuwe EP? Checken doe je hier. Voor meer van The Max Meser Group check ook spotify en instagram.