Beeld je het volgende in: een knappe, doch permanent verwarde drummer, een rockende blonde powervrouw, een droge nuchtere bassist en een knappe gitarist. Ze zijn ieder, apart van elkaar, in nood van boodschappen. Eten, drinken, de basisdingen. Alle vier, stereotypische arme muzikanten, stappen op de fiets, of lopen, naar de supermarkt. En daar, verward, verdwaasd, nuchter, rockend en knap, vinden ze elkaar.

Bij het vriesvak in de Lidl op Kanaleneiland...

Dit is hoe Renée Meijer, Kick Kluiving, Luc Debuyser en Tristan van Selm elkaar tweeënhalf jaar geleden hebben ontmoet. Vanuit die ontmoeting vormde zich Love Couple. Althans, dat is wat ze zelf zeggen. Ze wilden eigenlijk een Nederlandstalige punkband vormen. Dat hebben ze één repetitie volgehouden. “Luc kreeg Pfeiffer en Tris had een polsblessure. Dus toen waren het vaak Kick en ik alleen in de repetitieruimte. Ik speel wat synth, maar ken maar één geluidje. Tristan dacht, ik ga maar een synth bas kopen, dus toen kwam dat er bij. Luc en Tris stuurden af en toe wat in of kwamen met een idee. Dat werkten we dan uit. Kluiving: “Voor ons eerste optreden hebben we misschien drie keer samen kunnen repeteren. Toen bedachten we de bandnaam en vanaf dat moment gingen we verder als Love Couple.”

© Tess Janssen

Een zooitje muzieksmaken

 

Het viertal is niet in een hokje te plaatsen. Zo ook hun muzieksmaken niet. Meijer: “We hebben geen gezamenlijke muzieksmaak. We zijn een zooitje en dat werkt.” LCD Soundsystem is een van de weinige artiesten die het viertal bijzonder trekt. Deze staat dan ook in de Love Couple playlist en dient ter inspiratie voor de bandleden. Verder vinden ze weinig muzikale overlap als het gaat om wat er thuis vaak op staat. “Elke keer vette fittie in de auto als we ergens naar toe moeten,” grapt Debuyser. De bandleden hebben ondertussen heel wat kilometers afgelegd, dus het zullen vele ruzies zijn geweest. Zo deden ze vorig jaar met succes mee met de Popronde, speelden ze op onder andere Grasnapolsky en Misty Fields en waren ze twee weken op tour in Groot-Brittannië.

EP Release

 

Het volgende hoogtepunt is de release van de langverwachte eerste EP. “We mogen alvast weggeven dat deze We should have never started this in the first place gaat heten. Dat zou meer dan genoeg moeten zijn om nieuwsgierigheid op te wekken.” Voor de release van de EP onderzochten we eerst nog even het muzikale DNA van de band.

Van Selm kon helaas niet aanwezig zijn. Via elektronische wegen heeft hij een bijdrage kunnen leveren. Hij ontbreekt echter in de foto’s. Daarom hebben we een band foto gevonden waarin de band compleet is (met dank aan Jos van den Broek).

© Jos van den Broek

De favorieten van Renée Meijer (zang & synthesizer)

Timex Social Club – Rumors (1986)

“Ik vind dit best moeilijk. Mijn muzieksmaak is namelijk helemaal niet interessant. Dat komt omdat ik niet écht naar bands luister. Ik luister muziek. En dus luister ik niet naar bands waarvan andere mensen zeggen: Wow, dat is echt cool dat je daar naar luistert. Waar ik wel naar luister? Dat is toch een tikkeltje gênant. Deze plaat is de enige plaat waar ik meteen aan moest denken. Maar, ik luister deze vertraagd. Een paar jaar geleden kreeg ik een paar platen van m’n vader en ik wist nog helemaal niet wat ik aan het doen was. Dus ik zet deze plaat op en dacht meteen: ‘dit is echt heel vet’. En toen na een jaar of twee zat Luc op m’n kamer en die zei: je weet dat je deze plaat versneld moet afspelen? Maar versneld is deze niet meer zo vet. Vertraagd is deze veel vetter.”


The 1975 – I Like It When You Sleep, for You Are So Beautiful Yet So Unaware of It (2016)

“Ik luister niet vaak naar de hele plaat, maar vooral naar een aantal nummers. Maar dit vind ik echt heel vet. Pop, een beetje raar en hele goede teksten. Ik hou van pop muziek, dus ik ga goed op The 1975. Ze gaan soms best ver in de pop, maar ze verrassen wel steeds. En ik vind de teksten te gek. Het laatste nummer, 'People', is het eerste nummer van The 1975 dat de rest van de band ook leuk vindt. Ik volg niet echt bands, maar met The 1975 check ik toch af en toe of ze al nieuw werk hebben. Maar ik ben wel een keer tijdens een concert weggelopen omdat ik te moe was. Neemt niet weg dat The 1975 een voorbeeld is van wat ik muzikaal ook ben, of kan zijn.

 

 

Qveen Herby – EP 3 (2018)

“Ik wilde graag iets kiezen wat ik nu luister, want dat is op dit moment mijn muzieksmaak. Dan kom ik uit bij Qveen Herby, als ik thuis kom, is dat iets wat ik aanzet. Het grappige is dat ik dit vroeger ook al luisterde. Ik was 13 en de band maakte echt keiharde pop. Te gek. Voor de HBA heb ik een cover van een van haar nummers gezongen. Dus het is een ding van vroeger maar ook van nu. En ze kan echt ziek rappen. De muziekstijl vind ik ook heel cool.”

Luc: “Wacht, sorry. Welke plaat? Die van Ariana Grande?”

Renée:: “Nee, Qveen Herby.”

Luc: “Oh, dat is wat jij de hele tijd rapt.”

Renée: “Ja. Ik dacht wel aan Ariana Grande, maar koos toch deze. Ik vind de zanglijnen van haar ook heel tof. En ik ken het. Dus ik zet het aan en dan ga ik lekker editen of werk doen.”

Luc: “Hoe jij zingt, met je rare ritmes en dingen, dat doet zij ook.”

Renée: “Klopt. Ik houd van die rare timing dingen. Dat zit in mij. De guys kijken me dan aan zo van: welke maatsoort is dit? Hoe gaan we dit doen? Ik vind timing heel interessant. Maar ik ben er niet bewust naar op zoek.”

© Tess Janssen

De favorieten van Kick Kluiving (zang & drums):

Crack Cloud – Crack Cloud (2018)

“Ik heb Crack Cloud eens live gezien. Ze speelde in de Butcher’s Tears in Amsterdam. Met Personal Trainer, mijn andere band, deden we het voorprogramma. Dus ik stond daar, te kijken, en ik dacht alleen maar: holy shit. Dit is nog steeds het vetste wat ik ooit live heb gezien. Het meest te gekke vind ik dat het best wel ongeschoold artiesten zijn, maar ze hebben ongelofelijke discipline. Elk nootje dat gespeeld wordt is bedacht en iedereen weet precies wat hij speelt en wanneer hij speelt en hoe hard. Dat hoor je terug op de plaat. De zanger drumt ook, dat vind ik natuurlijk tof. Je moet hier zin in hebben, maar het is wel een goede plaat.


De eerste albums van Coldplay  (Parachutes) & Kings of Leon (Youth & Young Manhood)

“Toen ik deze bands net leerde kennen vond ik het echt vreselijk. De nieuwe muziek vind ik niks. Op een gegeven moment hoorde ik het eerste album van Kings of Leon en dat vond ik wel heel tof. Wat ik zo leuk vind aan deze albums is dat je hoort dat de bands weten dat ze iets goed doen, maar nog niet zo goed weten wat ze er mee moeten of hoe groot het gaat worden. Je hoort het enthousiasme en de jeugdigheid. Dat vind ik héél nice. Later ga je toch trucjes gebruiken of het heel groot maken, wat maakt dat nieuw werk niet per se is wat de band in eerste instantie was, of is geweest. Ik snap het wel. Als je succes hebt ga je in grotere zalen spelen en dan moet je ook grotere muziek maken. Dat beïnvloed wat je maakt. Als ik in hun schoenen had gestaan had ik dat waarschijnlijk ook gedaan. Met die eerste albums, daar hoor je waar ze vandaan komen.”

Moby – Play

“Mijn vader draait veel classics. Denk aan de Beatles en Bob Marley. Maar hij heeft dus ook een CD van Moby. Ik word heel melancholisch als ik dit album hoor. Het doet me heel erg denken aan mijn vader en aan vroeger. En het zijn allemaal samples. Dat is wat hij doet, hij maakt muziek van samples. Dat vind ik vet. En dat mijn vader er naar luistert ook. Ik denk dat wij (de band, red.) allemaal wel de neiging hebben om meer te doen met elektronisch geluid. Maar we hebben de tools nog niet. En we weten nog niet zo goed hoe het moet om het echt vet te maken. Maar het is wel gaaf om meer met die elektronische sound, die dance vibe, te doen.”

© Tess Janssen

De favorieten van Luc Debuyser (gitaar & backing vocals)

Suuns – Image du Future

“Deze plaat heb ik vooral gekozen omdat ik hem heel erg vet vind. Er zit geen persoonlijk verhaal achter. De sounds zijn echt vet en het is goed geproduceerd. Het zijn niet echt liedjes, het is vooral sfeer; het kabbelt aan één stuk door. De afwisseling tussen de spanning en ontspanning trekt me steeds alle kanten op. Ik heb deze nu al duizend keer geluisterd. Op weg naar dit interview toe nog!  En nog steeds denk ik: Wajoo! Zo vet!”



The Wytches – Annabel Dream Reader (2014)

“Surf punk en hele goede liedjes. Ze spelen ook wel eens akoestisch, of doen een akoestische versie, en dan houd je prachtige liedjes over. Deze plaat is voor mij heel inspirerend geweest. Ik heb veel gehaald uit de sound en de melodieën. Dat ga je denk ik op de nieuwe plaat van Love Couple ook horen. Deze plaat is voor mij uniek, want ondanks de teringzooi aan geluid zijn het hele goede liedjes met heel veel gevoel. Het is emotionele muziek, maar je moet door het punk geluid van de band kunnen luisteren. En die emotie, die geloof ik ook echt. Dat komt meteen binnen. Eigenlijk heb ik deze band ontdekt door mijn oude band, Mantra. Kwamen ze eindelijk weer naar Nederland, had ik Pfeiffer. Ik ben toch gegaan. Ik heb drie nummers vooraan gestaan en toen kon ik niet meer. Ik ben naar achteren gegaan en door de schoonmaker wakker gemaakt!”

Patrick Watson – Adventures in Your Own Backyard (2012)

Luc: “Ik heb deze gekozen omdat dit album mij het meeste troost gebracht.”

Renée: “Patrick Watson is echt te gek. Maar het is wel een beetje emo.”

Luc: “Tragisch. Ik vind het niet echt emo, meer tragisch.”

Renée: “Ik heb het gelinkt aan periodes van het leven. Dat je, als je het nu luistert, je weer precies voelt wat je toen voelde. Dat maakt het voor mij wel zwaarder en emotioneler.”

Luc: “Je kan er echt in verdwalen. Ik vind het echt heel mooi. Veel meer valt er niet over te zeggen.”

Balthazar – Applause (2010)

Luc: “Dit is wel een beetje een plaat die we allemaal leuk vinden.”

Renée: “Oeh. Balthazar. Ja, dat is next level shit. Dit is zo’n band waarvan ik denk: waarom luister ik dit niet? Waarom zet ik Qveen Herby op?”

Luc: “Ik vind die eerste plaat wel vetter. Het is eigenlijk heel kaal. Er is drums, een bas en een super rauwe gitaar. De liedjes zijn steengoed en fucking mooi. Het raakt me. Zeker de nummers van Maarten Devoldere. Dat je een nummer kan zingen dat raakt terwijl je steeds hetzelfde woord of dezelfde zin herhaalt. Dat is knap. Het gitaargeluid is voor mij ook heel inspirerend. Als wij een popnummer schrijven, haal ik hier mijn inspiratie uit. Het is ook een hele agressieve manier van spelen. Dat zie je niet en als mijn moeder deze plaat luistert hoort ze het niet, maar het zit er zeker wel.”

© Tess Janssen
© Tess Janssen

De favorieten van Tristan van Selm

Queens of the Stone Age – Era Vulgaris (2007)

“Mijn eerste favoriete bands waren altijd hard. Desertrock, stoner, dat soort dingen. Ik luister nu weinig meer naar bijvoorbeeld Kyuss, 1000mods, Sleep. Maar voor een van de platen uit die fase kan je me nog altijd wakker maken: Era Vulgaris. Naar mijn idee de vetste plaat van QOTSA. Hard en rauw met een tikkie obscure vibe. heerlijk.”


Warhaus – We Fucked a Flame into Being (2016)

“Ik vind Balthazar te gek, dat is een band waar we ons alle vier in kunnen vinden. Maar ik ga nog nét iets lekkerder op het soloproject van Maarten Devoldere. Zijn liedjes zijn ten eerste gewoon heel mooi, met in de teksten een soort combi van vergezocht en rauw, maar toch eerlijk en herkenbaar. Daarnaast grooved de hele plaat hard. Productioneel vind ik dit ook echt tof. Hij heeft een boot omgebouwd tot studio en in zijn eentje weken door de grachten van Gent gevaren om deze plaat op te nemen. Hiervoor gebruikte hij de stad niet alleen als inspiratie, maar ook als klankbron voor deze plaat. Daar staat een minidocu van op YouTube. Zeker het kijken waard!”

IDLES - Joy as an Act of Resistance

“Deze band vind ik de vetste wat ik het afgelopen jaar ontdekt heb. Het is punk, maar niet gewoon raggen. Deze dudes hebben iets te vertellen en ik word gedwongen om daar naar te luisteren. Dat is wat ik er zo vet aan vind. Op deze plaat zetten ze zich af tegen kutte dingen die nu gaande zijn in de maatschappij door de vreugde te vieren. En dat doen ze met een sound die klinkt als fucking boze mannen die euforische, blije liedjes maken. En dat zijn vooral hele goede liedjes. Ik word er blij van, ik word er verdrietig van, ik word boos op de wereld maar dat is allemaal oké.”

 

Benieuwd geworden naar hoe Love Couple zelf klinkt? Mooi! Morgen komt de debuut EP We should have never started this in the first place uit. Dit wordt gevierd in de Melkweg.  Tickets vind je hier.

© Tess Janssen