De drie eigenzinnige dames van Lilith doen lekker hun eigen ding. Met twee op z’n zachtst gezegd redelijk grofgebekte EP’s binnen een jaar en een plek in de finale van de Rob Acda Award lijkt het ons verstandig dat ze dat ook gewoon zo blijven doen. Als opwarmertje voor hun optreden tijdens A Night Of Sonic Syrens & Full Throttle Fury op 5 april in Patronaat speelden de dames op 9 maart een instore showtje in The Irrational Library in Haarlem. Wij gingen ook langs, voor een lekker bakkie pleur en een kijkje in de platenkast van Lilith.

De vetste favo’s van gitariste Maaike van der Voort:


Nirvana – In Utero

“Dat is voor mij echt de ultieme plaat. Ik leerde Nirvana kennen toen ik in een ander bandje speelde. Ze wilden "Heart Shaped Box" coveren en ik zei toen, ‘oké, van wie?’. Ik werd toen keihard uitgelachen omdat ik Nirvana niet kende. Ben toen gelijk op mijn fiets gesprongen en thuis gaan luisteren. Ik heb toen echt een paar jaar bijna niets anders geluisterd. Ik heb zelfs de eerste zin van dit album op mijn arm getattoeerd (‘Teenage angst has paid off well’). Ik vind grunge eigenlijk best wel kut, maar bands als Nirvana, Sonic Youth en The Melvins trek ik dan weer wel. Die hebben een beetje punk in hun grunge en grunge moet iets punks hebben. Ik denk dat je dat ook wel terug hoort in onze band. Alhoewel wij dan weer meer grunge aan onze punk toevoegen.”

Deftones – Diamonds Eyes

“Ik weet niet precies waarom ik dit album zo vet vind. Er hangt een soort lichte seksuele frustratie om deze hele plaat heen. In metal is seks vaak heel recht in your face. Direct erbovenop en er geen doekjes om winden. Ondanks dat hij dingen zingt als, ‘fuck me’, weet hij er toch iets kwetsbaars van te maken. Hij brengt het niet offensief ofzo? Ik vind het vooral vet dat een man in de metal op zo’n kwetsbare manier over seks kan zingen. Seks is ook een groot onderwerp in onze liedjes en dan ook juist de minder leuke dingen eraan. Ik vind sowieso dat het in het algemeen wat meer bespreekbaar mag zijn in de muziek, juist de frustrerende kant ervan.”

Lorde – Pure Heroin

“Dit is dan weer iets heel anders. Ik hou echt heel erg van pop, maar Lorde heeft iets speciaals. Het is best wel duister en filosofisch. Ze was best jong toen ze dit uitbracht en had toen al zoveel diepgang. Ze schrijft vrij abstract en maakt hele vette vergelijkingen. In plaats van, ‘we’re getting wasted at the bar’, zingt ze dingen als, ‘you buy me orange juice’, dat raakt bij mij gewoon een bepaalde snaar.”

De nummer eentjes van bassiste Tessa Koelewijn:

The Distillers – Coral Fang

“Ik vind dit echt een chill album als ik boos ben. Vooral als ik aggressief ben en dat niet echt kan uiten. Dan zet ik dit album op en dan kan ik echt heerlijk verdrinken in mijn boosheid. Het voelt ook echt heel vrouwelijk, een soort oer vrouwelijke boosheid die je nergens anders hoort. Ik ben ook best wel jaloers op de stem van Brody Dalle. Als The Distillers opstaan ga ik ook altijd keihard meezingen en schreeuwen, maar ik klink dan altijd als een dood varkentje.”

PJ Harvey – Rid of Me

“Ik vind het echt heel lastig om mijn favoriete album van PJ Harvey uit te kiezen. Ik vind al haar dingen cool. Het maakt me niet uit of het nou de hele rauwe of hele gevoelige liedjes zijn. Ze heeft gewoon iets heel echts, menselijks en authentieks. Ik vind haar brede mond overigens ook heel fascinerend.  Ze had zo’n periode dat ze clowns make-up droeg. Dat was echt heel creepy, maar ik vond het ook best chill.”

John Frusicante - Niandra LaDes and Usually Just a T-Shirt

“Wat Maaike met Cobain heeft heb ik met Frusciante. Alleen heeft die van mij alles overleefd. Hij heeft heroïne gespoten en z’n lichaam doet het gewoon nog. Als ik op vliegvelden was keek ik altijd of ik hem zag lopen. Dat was voor mij de meest logische plek om hem tegen te komen. Een vliegveld is echt zo’n plek waar allemaal levens langs elkaar heen lopen, dus als ik hem zou tegenkomen was het op een vliegveld. Deze plaat is mijn favoriet omdat het een hele eerlijke plaat is en dat is sowieso iets wat in mijn hele selectie terug komt. Het zijn allemaal albums van mensen die ontzettend goed zijn in het vertalen van emotie naar muziek.”

De lawaaierige lievelings van drumster Inge van der Zon:

Dragged Into Sunlight – Hatred for Mankind

“Ik heb dit album ontdekt door het artwork op de voorkant. Die is gemaakt door VBERKVLT, die heeft bijvoorbeeld ook de uil van Kvelertak gemaakt. Toen ik die plaat voor het eerst opzette dacht ik direct, ‘dit is mijn muziek.’ Ik heb echt een voorliefde voor noise, feedback, oversturende gitaren en veel te harde drums. Mijn favoriete nummer van die Distillers plaat van Tessa is Deathsex, wat eindigt met 6 minuten aan feedbackende gitaren. Ik kan me ook heel erg vinden in de bands die Maaike en Tessa luisteren, maar mijn hart ligt echt bij de muziek die alle grenzen overschrijdt. Deze plaat mag ook niet gedraaid worden op de radio in Engeland, dat soort dingen maakt het voor mij alleen maar interessanter. Je moet dit album ook echt tien keer luisteren voor je de nummers door het lawaai heen hoort.”

 

 

 

 

 

Wiegedood – De Doden Hebben Het Goed III

“Dit is een Belgische band en ze maken een soort modernere versie van black metal. Wacht, laat me dit even goed uitleggen. Black metal is ontstaan als een tegengeluid van death metal. Death metal werd te mainstream en geaccepteerd, waardoor er weer mensen waren die behoefte hadden aan nog extremere metal. Nu zijn we alweer zoveel jaar verder en voor mij is dit een beetje de volgende stap in black metal. Dit album gaat echt door merg en been. Live is dit ook echt ongeëvenaard. Het is bijna alsof je een andere dimensie instapt, een soort out of body experience. Ik heb mijn moeder een keer meegenomen naar een optreden van ze in een kerk, totaal niet haar muziek. Tijdens die show tikte mijn moeder mij ineens op mijn schouder en vertelde ze dat ze geen herrie meer hoorde, maar ook dingen begon te voelen. Ze snapt nu waarom ik het leuk vind.”

Urgehal – Through Thick Fog Till Death

“Deze band komt uit Noorwegen en daar komt eigenlijk de death metal vandaan. Dit album is echt black metal in a nutshell. Deze plaat komt uit 1994 en dat was een beetje het moment dat het begon. Er zit ook een sticker op waarop staat, ‘Anti-human, Anti-life, True Norwegian Black Metal.’ Het is heel erg provocerend en lekker grensoverschrijdend. Ik denk dat dat aspect ook heel erg terug komt in Lilith. We houden alledrie wel van provoceren.”

Lilith live zien? Wij zeggen doen! En gelukkig kan dat op 5 april tijdens A Night of Sonic Syrens & Full Throttle Fury of op 19 april tijdens de finale van de Rob Acda Award, beiden in Patronaat Haarlem. Gaan!