DNA: De muzikale smeerolie die de Yip Roc-motor doet draaien DNA: De muzikale smeerolie die de Yip Roc-motor doet draaien

“Dit was het eerste concert waar mijn vader me ooit mee naar toen nam. Ik kende het toen nog niet. Tijdens dit optreden zag ik voor het eerst een moshpit. Ik weet nog dat ik dacht van, ‘Holy Fuck, wat gebeurt hier’. Reverend Horton Heat is echt psychobilly to the max. Die vreemde, gestoorde gitaarlijntjes op een ontzettend hoog tempo met al die rare kreten. Ik denk dat je dat ook wel terug hoort in Yip Roc. Ik herinner me nog dat ze een nummer van Nirvana speelden. Nirvana was de eerste rockmuziek die ik luisterde. Dit sloot daar natuurlijk naadloos op aan en was eigenlijk het begin van mijn liefde voor rock ’n roll.”

“Ik doe het eigenlijk echt precies in de verkeerde volgorde. Eerst kwam Jimmy Hendrix, toen kwam deze plaat en daarna Herman Brood. Maar dat kan vast allemaal geknipt en geplakt worden of niet? In ieder geval, ik was toen ongeveer eind 14 en had een vriend die al heel goed gitaar kon spelen en van oude muziek hield. Wij gingen toen samen vaak naar de kringloopwinkel om platen te scoren. Er was daar toen een oud vrouwtje die vroeg of we platen leuk vonden. Dat was toen der tijd nog heel vreemd. Wij waren echt de nerds van de school, omdat we van vinyl hielden. Ze nodigde ons bij haar thuis uit en daar mochten we allebei een plaat uitzoeken. Ze had echt zo’n platenmuur, weet je wel. Ik kende eigenlijk vrij weinig, maar ze had heel veel van The Beatles en dat kende ik wel. Ik vond deze voorkant er zo vet uitzien dat ik hem toen maar heb meegenomen. Thuis zette ik hem aan en het eerste nummer 'Taxman' knalde gelijk heerlijk hard uit m’n speakers. Die baslijn vond ik echt zo vet.”

Shame – Songs of Praise

“Ik heb wat dingen meegenomen die ik nu heel veel luister. Mijn broertje had een kaartje voor me gekocht voor het optreden van Shame. Ik kwam daar, kende het niet en was gelijk onder de indruk. Er zat zoveel energie in. Ik vind het heel belangrijk dat ik bij een optreden wordt meegezogen in die energie. Als een band me kan wegblazen dan ben ik direct fan. Ik probeer zelf ook altijd alles te geven als ik achter mijn drumstel zit. Na dat optreden heb ik deze plaat een paar wekenlang iedere dag minstens twee keer geluisterd. Hij doet het ook erg goed als je midden in de nacht ergens veel te hard met je auto aan het rijden bent.”

“Dit heb ik recentelijk ontdekt. En is iets heel anders. Het is veel meer…. Mooi? Ik weet niet precies wat ze doen, maar ze kunnen nummers heel goed omvormen. Ze hebben hele vage geluiden die ze ineens heel hard door de mix heen duwen. Een hele heftige gitaarpartij die, uit het niets ineens door een heel rustig nummer heen komt en ineens weer wegtrekt. Ik heb ook alle solo platen van de zangeres geluisterd, die zijn ook echt stuk voor stuk heel erg sterk. Ze is volgens mij wel echt compleet gestoord. Ik heb wat interviews met haar gekeken en het lijkt erop alsof je geen normaal gesprek met haar kan voeren.”

“Ik leerde The Doors kennen toen ik met mijn ouders op vakantie was in de Verenigde Staten.  We waren toen in Californië op in een bos op een camping. Het was zo’n camping uit een horrorfilm, weet je wel. Het regende buiten en ik zat in de camper. Mijn vader had een dvd van The Doors gekocht, die film van Oliver Stone. Ik was 13 en ging die dvd kijken in een camper op een Amerikaanse horrorcamping. Ik weet nog dat ik het iets heel engs vond hebben, maar tegelijk iets heel betoverends. Dat heeft best veel indruk op me gemaakt. Zijn stem heeft nog steeds datzelfde botverende effect op mij. Ik wilde eigenlijk alle platen van The Doors meenemen, maar deze twee staan het dichtste bij me. 'L.A. Woman' is echt het hoogtepunt van de mystiek rondom Jim Morrison en 'The Soft Parade' is gewoon echt een ontzettende gave plaat. Het titelnummer alleen al.”

“Het eerste optreden waar ik ooit naartoe ging was van Paolo Nutini. Dat was het eerste wat ik live zag en dat maakte gewoon heel veel indruk. Sindsdien ga ik altijd wel even langs als hij hier in Amsterdam staat. Drie jaar geleden stond hij weer in Paradiso en vroeg op een gegeven moment of er nog zangers in de zaal waren. Een vriend naast me deed gelijk z’n hand omhoog en riep, ‘JA HIJ!’. Altijd fijn zoiets, haha. Uiteindelijk was het heel tof en heb ik nog een praatje met hem gemaakt. Het zijn ontzettend catchy en goed geschreven liedjes. Deze plaat heb ik meegenomen, omdat ik hem het meest waardeer. Hij is een stuk soulvoller en volwassener. Yip Roc zit op het muzikale spectrum ongeveer tussen Sky en Paolo Nutini in. Dat midden is waar wij in opereren."