Snel, sexy, vies en ontzettend dansbaar. Wat ooit begon als een soloproject van Jorn ten Ham, is inmiddels uitgegroeid tot een van de meest unieke bands in Noord-Holland. Yip Roc is een paradijsvogel uit de broeierigste stadsjungles die ons landje rijk is. Met hun kleurrijke sound en knetterende optredens, die nog het beste te omschrijven zijn als uit de hand gelopen paringsrituelen, zijn de dames en heren van Yip Roc hun eigen stempel aan het drukken op de nationale garage scene. Zes september komen ze met hun eigenwijze geluid de boel onveilig maken in het Noorderlicht Café in Amsterdam-Noord tijdens Indie In Town X Club 3voor12NH. Wij gingen langs in hun oefenruimte op de NDSM-werf om de wirwar aan invloeden eens op een rijtje te zetten en te praten over de muzikale smeerolie die de Yip Roc motor doet draaien.

De cd’s van toetsenist Chrissie Quast

Bill Evans – The River Side Years

“Dit is voor mij persoonlijk een grote inspiratiebron geweest. Bill Evans speelt hele vrije partijen. Niet echt improvisatie vrij, maar meer vrij in de zin van, los van de regels. Ik leen erg veel van zijn ideeën merk ik. Ik heb deze gekocht toen ik rond de 15 was. Ik wilde toen vet graag jazz luisteren, omdat ik vond dat dat echt muzikanten muziek was. Dit was toen de eerste jazzplaat die ik kocht. Ik ben zijn muziek vervolgens gaan instuderen en ik speel het nog steeds regelmatig. Het zijn echt ontzettend goede oefeningen voor je vingers.”

The Reverend Horton Heat - Smoke 'Em If You Got 'Em

“Dit was het eerste concert waar mijn vader me ooit mee naar toen nam. Ik kende het toen nog niet. Tijdens dit optreden zag ik voor het eerst een moshpit. Ik weet nog dat ik dacht van, ‘Holy Fuck, wat gebeurt hier’. Reverend Horton Heat is echt psychobilly to the max. Die vreemde, gestoorde gitaarlijntjes op een ontzettend hoog tempo met al die rare kreten. Ik denk dat je dat ook wel terug hoort in Yip Roc. Ik herinner me nog dat ze een nummer van Nirvana speelden. Nirvana was de eerste rockmuziek die ik luisterde. Dit sloot daar natuurlijk naadloos op aan en was eigenlijk het begin van mijn liefde voor rock ’n roll.”

Nirvana - Nirvana

 “Het voelde een beetje cliché om deze mee te nemen. Dit is de eerste cd die ik kocht die niet hiphop was. Het was precies rond de tijd dat ik wat meer diepgang in muziek ging ontdekken. Ik kocht hiervoor echt alleen maar 50 cent en dat soort troep. Ik hing toen ook met mensen die heel erg into hiphop waren. Ik werd ook wel een beetje uitgelachen omdat ik Nirvana luisterde, maar ik voelde me er zo tot aangetrokken. Nirvana heeft ook zo ontzettend veel invloed gehad op de hedendaagse rockmuziek. Ze hebben echt de bodem gelegd voor alles wat erna kwam. Het is rock in zijn puurste vorm.”

De platen van bassist Milan Hartsuiker

Herman Brood - Cha Cha

“Dit was een van de eerste platen die ik ging luisteren toen ik 15 was. Ik was best wel laat met het ontdekken van muziek. Toen ik een jaar of 15 was, begon dat allemaal een beetje te komen. Ik kreeg toen de oude platen van mijn pa. Daar zat een heleboel troep tussen, maar ook dit pareltje. Ik kende toen nog helemaal niks. Ik ging al die platen die ik van mij pa had gekregen gewoon doorluisteren en toen kwam deze veel te opgefokte plaat voorbij. Als je de eerste helft van dit album hebt geluisterd, sta ja al helemaal stijf van de adrenaline en dan draai je hem om en komt Dope Sucks en vliegt het helemaal uit de bocht. Er zit zoveel vaart aan deze plaat. Dit heeft echt een soort afdruk achtergelaten in mijn hoofd van hoe je rock ’n roll moet spelen.”

Jimmy Hendrix – Concerts

“Dit was eigenlijk hoe het voor mij begon. Ik had eigenlijk moeten beginnen met deze. Mijn vader zei tegen mij, ‘Milan, je moet een keer Jimmy Hendrix intypen op Youtube’. Toen deed ik dat en ik snapte in eerste instantie helemaal niets van zijn muziek. Ik vond het wel heel vet dat er dan zo’n guy met z’n gitaar allemaal rare shit aan het doen was. Zo’n klein eureka momentje was dat. Ik wist niet waarom ik het vet vond, maar het deed echt iets met me. Ik luisterde hiervoor echt alleen naar dingen als Ali B. Ik zat echt op dat niveau.”

The Beatles – Revolver

“Ik doe het eigenlijk echt precies in de verkeerde volgorde. Eerst kwam Jimmy Hendrix, toen kwam deze plaat en daarna Herman Brood. Maar dat kan vast allemaal geknipt en geplakt worden of niet? In ieder geval, ik was toen ongeveer eind 14 en had een vriend die al heel goed gitaar kon spelen en van oude muziek hield. Wij gingen toen samen vaak naar de kringloopwinkel om platen te scoren. Er was daar toen een oud vrouwtje die vroeg of we platen leuk vonden. Dat was toen der tijd nog heel vreemd. Wij waren echt de nerds van de school, omdat we van vinyl hielden. Ze nodigde ons bij haar thuis uit en daar mochten we allebei een plaat uitzoeken. Ze had echt zo’n platenmuur, weet je wel. Ik kende eigenlijk vrij weinig, maar ze had heel veel van The Beatles en dat kende ik wel. Ik vond deze voorkant er zo vet uitzien dat ik hem toen maar heb meegenomen. Thuis zette ik hem aan en het eerste nummer 'Taxman' knalde gelijk heerlijk hard uit m’n speakers. Die baslijn vond ik echt zo vet.”

Het spotifylijstje van drummer Kasper de Boer

Shame – Songs of Praise

Shame – Songs of Praise

“Ik heb wat dingen meegenomen die ik nu heel veel luister. Mijn broertje had een kaartje voor me gekocht voor het optreden van Shame. Ik kwam daar, kende het niet en was gelijk onder de indruk. Er zat zoveel energie in. Ik vind het heel belangrijk dat ik bij een optreden wordt meegezogen in die energie. Als een band me kan wegblazen dan ben ik direct fan. Ik probeer zelf ook altijd alles te geven als ik achter mijn drumstel zit. Na dat optreden heb ik deze plaat een paar wekenlang iedere dag minstens twee keer geluisterd. Hij doet het ook erg goed als je midden in de nacht ergens veel te hard met je auto aan het rijden bent.”

Ze hebben overal een heerlijke hoeveelheid schijt aan, maar komen wel heel vriendelijk over ofzo. Dat kan ik altijd wel waarderen.

Kasper

Idles – Joy Is An Act Of Resistance

“Ik lag heel brak in mijn bed en toen kwam ik in zo’n Youtube draaikolk terecht. Toen zag ik het Tiny Desk concert van Idles. Dat optreden is super vermakelijk om naar te kijken. De gitarist staat zonder shirt op het bureau te spelen en ineens staat er een heel huiselijk vrouwtje uit het publiek op een tom te raggen. Ze hebben overal een heerlijke hoeveelheid schijt aan, maar komen wel heel vriendelijk over ofzo. Dat kan ik altijd wel waarderen. Dat zie je hopelijk ook wel een beetje terug in Yip Roc. Die georganiseerde chaos.”

Big Thief – Capacity

“Dit heb ik recentelijk ontdekt. En is iets heel anders. Het is veel meer…. Mooi? Ik weet niet precies wat ze doen, maar ze kunnen nummers heel goed omvormen. Ze hebben hele vage geluiden die ze ineens heel hard door de mix heen duwen. Een hele heftige gitaarpartij die, uit het niets ineens door een heel rustig nummer heen komt en ineens weer wegtrekt. Ik heb ook alle solo platen van de zangeres geluisterd, die zijn ook echt stuk voor stuk heel erg sterk. Ze is volgens mij wel echt compleet gestoord. Ik heb wat interviews met haar gekeken en het lijkt erop alsof je geen normaal gesprek met haar kan voeren.”

De lp’s van leadgitarist en zanger Jorn ten Ham

Sky

“Mijn pa hield altijd van die Engelse progrock, van die instrumentale shit die acht minuten duurt en alle kanten op gaat. Bands als Kayak en Camel, dat is het eerste wat ik als kind heb gehoord. Het is voor mij het geluid dat bij die tijd hoort. Ik vind het moeilijk om één duidelijke songstructuur aan te houden als ik nummers schrijf en hou ervan om daar wat vrijer in te staan. Dat komt denk ik doordat ik hiermee ben opgegroeid.”

The Doors – The Soft Parade & L.A. Woman

“Ik leerde The Doors kennen toen ik met mijn ouders op vakantie was in de Verenigde Staten.  We waren toen in Californië op in een bos op een camping. Het was zo’n camping uit een horrorfilm, weet je wel. Het regende buiten en ik zat in de camper. Mijn vader had een dvd van The Doors gekocht, die film van Oliver Stone. Ik was 13 en ging die dvd kijken in een camper op een Amerikaanse horrorcamping. Ik weet nog dat ik het iets heel engs vond hebben, maar tegelijk iets heel betoverends. Dat heeft best veel indruk op me gemaakt. Zijn stem heeft nog steeds datzelfde botverende effect op mij. Ik wilde eigenlijk alle platen van The Doors meenemen, maar deze twee staan het dichtste bij me. 'L.A. Woman' is echt het hoogtepunt van de mystiek rondom Jim Morrison en 'The Soft Parade' is gewoon echt een ontzettende gave plaat. Het titelnummer alleen al.”

Paolo Nutini – Caustic Love

“Het eerste optreden waar ik ooit naartoe ging was van Paolo Nutini. Dat was het eerste wat ik live zag en dat maakte gewoon heel veel indruk. Sindsdien ga ik altijd wel even langs als hij hier in Amsterdam staat. Drie jaar geleden stond hij weer in Paradiso en vroeg op een gegeven moment of er nog zangers in de zaal waren. Een vriend naast me deed gelijk z’n hand omhoog en riep, ‘JA HIJ!’. Altijd fijn zoiets, haha. Uiteindelijk was het heel tof en heb ik nog een praatje met hem gemaakt. Het zijn ontzettend catchy en goed geschreven liedjes. Deze plaat heb ik meegenomen, omdat ik hem het meest waardeer. Hij is een stuk soulvoller en volwassener. Yip Roc zit op het muzikale spectrum ongeveer tussen Sky en Paolo Nutini in. Dat midden is waar wij in opereren."

Yip Roc komt je vrijdag zes september samen met Queen’s pleasure, Songchoo Club en Ellij een muzikale massage geven tijdens Indie In Town X Club 3voor12NH in Noorderlicht Café in Amsterdam. Check voor meer info en tickets hier het event!