31 December 2019, de klok slaat twaalf uur. De champagne gaat open, het vuurwerk wordt afgestoken en het rondje met nieuwjaarswensen begint. 2020, het jaar waar we naar uitkijken, een nieuwe start. We roepen nog met z’n allen “we gaan het dit jaar helemaal anders doen! 2020, I’m ready for you!”
Dat was grappig, ik denk namelijk niet dat we daar een wereldwijde pandemie mee hadden bedoeld. Waar we overigens ook niet helemaal klaar voor waren, gezien de schaarste aan onder anderen de beschermingsmiddelen.
Met mijn band Alison’s Fall hadden we ook het idee dat we klaar waren voor 2020. Met een drukke popronde achter de rug en het uitbrengen van onze debuut EP (Killswitch), lagen nieuwe plannen klaar. Inmiddels hebben we onze zeilen bijgezet, en ligt de focus vooral op het schrijven van nieuwe muziek.
Het jaar begon goed. Ik had bijvoorbeeld kaartjes bemachtigd voor het concert van Paul McCartney waar ik heen zou gaan met mijn vriend en mijn ouders. Mijn broer keek uit naar de Formule 1 in Zandvoort en, niet helemaal mijn ding maar toch leuk, het songfestival dit jaar in Nederland.
Wat ook sterk begon was showcase festival ESNS. Zij hadden een onwijs sterke line-up waarin vrouwen voor de verandering domineerde. Vorig jaar had ESNS al aangegeven dat ze zich hadden aangesloten aan het KeyChange project, met als doel in 2022 een 50/50 line up te presenteren. Meer diversiteit op de podia dus!
Dat ESNS, een groot showcase festival in Nederland, zich bewust bezighoudt met meer vrouwelijke artiesten en meer diversiteit in hun line-up, geeft onwijs veel goede hoop voor het aankomende festivalseizoen! Het kan er namelijk voor zorgen dat de festivals en podia na ESNS, ook meer vrouwelijke muzikanten zullen programmeren, ook al zijn ze niet aangesloten bij KeyChange of er minder bewust mee bezig.
Kortom, met de line up van ESNS, was ik heel blij. Ik was dit komend festival seizoen dan ook heel benieuwd hoeveel van de vrouwelijke artiesten die op ESNS hadden gestaan ook op de andere festivals zouden gaan spelen. En of er dus misschien wel heel voorzichtig een stijging zou komen van vrouwelijke muzikanten.
Maar helaas vinden er geen festivals plaats dit jaar en zal ik dus nog even moeten wachten op de verdere emancipatie van vrouwen in de muziekindustrie. Het is niet meer de vraag wie er op het podium zal staan, maar of we als muzikanten überhaupt nog op een podium kunnen staan dit jaar.
Laat 2020 snel weer voorbij zijn en dan hopen dat we in 2021 weer doorgaan met veranderingen brengen in zaken die nu, door deze crisis minder belangrijk lijken.