Rafelrandjes opzoeken met AIDAN in Cinetol Rafelrandjes opzoeken met AIDAN in Cinetol

Want toeschouwer blijven tijdens dit optreden is niet vanzelfsprekend. Je wordt namelijk haast uitgenodigd om te participeren. Dat begint al bij het licht. Waar bij traditionele concerten de focus ligt op de artiest op het podium, is dat hier volledig anders. Er zijn dit keer geen schijnwerpers. Het licht wordt zorgvuldig ingezet voor een eerlijke en bijna democratische verdeling over de hele zaal. AIDAN staat daar niet alleen op het podium. Dat doen wij allemaal. Je ervaart het niet in afstand, maar in aanraking. En zo wordt de Brits-Nederlandse artiest niet het focuspunt, maar eerder het middelpunt van de avond.

Een contrast, overigens, dat ook zichtbaar wordt gemaakt op andere plekken in de show. Zo draagt de zanger en songwriter een pet met stekels en schoenen met tape eromheen gevouwen. Dat, gecombineerd met lange blonde haren, geeft een act die iets rebels en pittigs heeft ook een zachte kant. Het maakt van de muziek een gesprek dat je niet alleen hoort, maar ook ruimtelijk ervaart met elke glitch en hapering krachtiger dan voorheen, en elke stilte geladen met betekenis. Het maakt dansen toegankelijk. Daarmee houdt AIDAN de deur niet alleen op een kier, maar wagenwijd open voor ieder die bereid is zich te verliezen om zichzelf te vinden.

Het doet haast denken aan het werk van kunstenaar Bogomir Doringer, die stelt dat dansen niet slechts een fysieke daad is of iets wat je lichaam zomaar doet. Het bewegen op de dansvloer is volgens hem geladen met politiek, met een historie van emoties en spanningen. Dans je alleen of in een groep? Leun je net iets meer naar links dan naar rechts? Is het competitief, of juist een vorm van ontsnapping? Het zijn vragen die het belang van samenkomen en het collectief ervaren van muziek onderstrepen. Vragen die voelbaar worden in de gelaagde opbouw van de nummers. Waar je eerst beklemd wordt door spanning, word je even later losgelaten. Waar je eerst ten onder gaat aan verlangen, word je tegelijkertijd bevrijd.

Het voelt bijna onnodig om te benoemen, maar te midden van dit clubritueel ligt queer expressie. Zowel in de liveshow als in de programmering rond de hoofdact. Zo opent Alice Olsthoorn, die haar begin vindt in de internet- en queer ravecultuur, de avond op de geestige en uitbundige manier waarop alleen zij dat kan. Ze heeft een gezonde fascinatie voor het opzoeken van het rafelrandje, wat zich op natuurlijke wijze uitbreidt naar een voorliefde voor clubmuziek. Als je denkt dat dat niet samenvalt met de donkerte en mystiek die AIDAN met zich meebrengt, heb je het mis. Want de knipoog waarmee Alice het leven benadert, is van net zo’n groot belang als de zwaarte van AIDAN’s thematiek. Hoezeer die ook met persoonlijke strijd is vervlochten. Als je er zo naar kijkt, kun je je goed voorstellen waarom ze zo graag een podium delen. Het is pure verlichting.

Daarnaast waren er sets van The Interns, die met hun B2B-optredens de juiste mix van energie wisten neer te zetten, en DJ Safke, die alle aspecten van muziek omarmt en zich niet laat vastketenen aan één genre. Zo ontstaat een perfect evenwicht dat net zo onderhuids als toonaangevend is gedurende de avond. Het is een principe dat telkens terugkeert en een waardevolle bijdrage levert.