De band laat het bonte publiek - een mix van familie, vrienden en nieuwsgierige muziekliefhebbers - nog even in spanning wachten. De zaal stroomt gestaag vol, terwijl achter de coulissen ongetwijfeld laatste peptalks worden uitgewisseld. Dit is niet zomaar een optreden; het is ook een eindopdracht van het conservatorium en ja, de beoordelaars zijn aanwezig. De beoordelingsopdracht heeft nauw verband met het Sneak Peak Festival in het Haarlemse Theater De Liefde waar net als Iris Jean haar medestudenten dezelfde opdracht uitvoeren. Toch is van beoordelingsdruk geen spoor te merken. De band speelt energiek, vrij, soepel en met zichtbaar plezier. Met een eerste EP op zak, festival- en radio-optredens achter de rug, markeert dit concert een belangrijke mijlpaal.

© Richard van Dooren / Iris Jean

Vette negen

Zeldzaam talent dat wordt gedeeld

Tot het moment waarop Iris haar nummer inzet - geschreven tijdens een buitenlandse tour in Los Angeles, een stad vol onwerkelijke indrukken die duidelijk in het lied doorklinkt - blijft het optreden wat voorspelbaar en het ritme hetzelfde. Maar dan komt er kleur, variatie en vooral ruimte voor Iris’ indrukwekkende zangtalent.

De rest van de band neemt een korte pauze, terwijl Iris solo met haar akoestische gitaar op het podium achterblijft. De zaal wordt muisstil, gevangen door het intieme samenspel van haar stem en gitaar. Haar natuurlijke zangstem klinkt prachtig, kwetsbaar en puur – een zeldzaam talent dat ze gul met iedereen deelt. Wanneer bandvriend en mede componist Lars achter de toetsen plaatsneemt, voelt Iris zich zo comfortabel dat ze op de rand van het podium gaat zitten. Hier horen we het beste van Iris Jean. Haar zang gaat moeiteloos en natuurlijk, als een jonge Kate Bush, Heather Nova of Phoebe Bridgers. Associaties te over. Als je als muziekplatform dan toch een beoordeling moet geven, krijgt Iris een vette negen.

© Richard van Dooren / Iris Jean
© Richard van Dooren / Iris Jean

The End of the World is vibrant

Optimistische vibes

Een ander nummer dat eruit sprong, is The End Of The World, waarin verhalenvertelster Iris het leed van mensen- en dierenrechten schendingen bezweert in een nummer dat een bepaald gevoel oproept. Er zit een verlichte energie in die optimisme en hoop oproept, terwijl het thema momenteel om te janken is. We kunnen niet wachten op een release.

Optimisme is de gehele uitstraling van Iris Jean. Je ziet het terug in haar lach, in de gedrevenheid en bezieling van de bassist/soundmaker en de andere bandleden. In de liedjes, waarin het verhaal en de structuur in verschillende lagen terugkomen, maar die niet per se complex aanvoelen en het werk zo licht verteerbaar en creatief maken. De band is vrij om de conservatoriumregels in de toekomst naar eigen smaak toe te passen.

Afsluitend en in de toegift horen we de bekendere nummers van de EP The Architect, zoals Got An Idea en Sounds Like You. Het zijn allemaal nummers met een eigen karakter, emotioneel raak en goed ontvangen. Met haar zangstem kan Iris scherp en helder door de gitaarmuur snijden. Een mooi contrast.

© Richard van Dooren / Iris Jean

​​​​​​​Milestone, keystone

Elke dag een beetje architect

Met het optreden als eindopdracht van het conservatorium slaat de band een mijlpaal, staat er een jongvolwassen productie als een nieuwbouwhuis, maar is het optreden nog niet keystone te noemen. Daarvoor moeten er meer meters worden gemaakt, moet de band zich verder ontwikkelen en nog meer het eigen geluid opzoeken. Dat komt wel.

© Richard van Dooren / Iris Jean
Richard van Dooren

I hate to keep seeing the same four walls
I've been stuck in the same
Stuck in the same place for way too long
I hate to keep walking the same four blocks
And honestly, I'm so sick of the architect
And honestly, oh, I'm so sick of the architect

Iris Jean uit The Architect
© Richard van Dooren / Iris Jean
© Richard van Dooren / Iris Jean

De band zingt over The Architect - de kracht achter de wereld die ons omringt, de systemen die onze levens vormen, en degene die cultuurregels hanteert wat niet de jouwe hoeft te zijn. Mensen kunnen zich daardoor machteloos voelen, alsof ze weinig invloed hebben op de wereld om hen heen, dat je niet simpelweg mag zijn wie je bent. Loop je in cirkels dan ben je het op een geven moment volkomen zat… sick of the architect.

Als de onwenselijke buitenwereld naar binnen reflecteert dan draai je het om… Het is goed te beseffen dat we allemaal een beetje architect zijn van de wereld waarin we leven. Dat we ons het goede toewensen en er ook naar handelen, keuzes maken. Hoe je dat doet, is net zo belangrijk als dat je iets doet. Want als we allemaal iets doen… er iets van zeggen, een rode lijn vormen, een liedje zingen, opstaan voor vrede en verbroedering dan ben je even de architect!