Maxim, de zanger, is aan het einde van het optreden er ook even beduusd van. Sprakeloos kijkt hij seconden lang de zaal in om de weldaad van het applaus goed in zich op te nemen. Hij geeft toe dat hij nooit heeft gedacht te zingen over de Zeeuwse stranden in zijn jeugddagen in het lied Nollestrand voor een volle bovenzaal van Paradiso. Een zaal dat oprecht stil is van de fragiliteit die Maxim en de band in hun muziek en optreden aan de dag leggen. Alsof je in een ballad net die ene noot wil horen of beter de stilte tussen de noten, de breekbaar getimede toetsaanslag wil horen om een moment van magie te beleven, te voelen. Alsof stilte een ultiem moment kan worden waar het geheel van een zijn met de muziek boven alles uit wordt getild. Op dat punt komt De Toegift dus.

© Richard van Dooren / De Toegift

De Toegift trekt je langzaam een magische wereld in van gelaagde gevoeligheid, verwondering en ook wel toefje punk

Muzikanten zijn magiërs

Bij minder toegankelijk in het gehoor liggende muziek, is het vaak hoe meer je naar de muziek luistert hoe beter het wordt. Met De Toegift is het niet anders. Je wordt een magische sprookjeswereld, een onbestemd bos van klanken, van vervreemding ingezogen waarbij elke noot en zangwoord, een verhalenwereld opent, je vastpakt, je lurven in wriemelt. Het is de rijkdom van de gelaagdheid van instrument en klank, de twisten, het speelse, alsook het betoverende spel van de dwarsfluittist Carmela Michailidi (zie foto hieboven). Het zijn en muzikanten en magiërs.

Zoals wel eerder in recensies is gezegd dat De Toegift een welkome toevoeging is aan de huidige golf Nederlandstalige artiesten is alleen meer nog meer bekrachtigd door het live optreden. De plek die Carmela pakt op het podium met onder meer haar wonderschone hemelse zang en zinnenprikkelende fluitspel groeit de band, wordt gelaagder en volwassener. Het past prima in elkaar. Ook zingt ze het nummer Yparxi solo.

Niet alleen Carmela is een bijzonder bandlid bij De Toegift, hetzelfde geldt ook voor violiste Hester Julia Voddé waar 3voor12 Gelderland eerder infebruari een interview mee heeft gedaan (zie inzet).

© Richard van Dooren / De Toegift
© Richard van Dooren / De Toegift
© Richard van Dooren / De Toegift

Combinatie van poëtische tekst

Gevoel van melancholisch staren door een autoraam

De combinatie van poëtische tekst, Maxims karakteristieke presentie in zang, woord en timing, het kunstzinnige karakter en spel individueel en in zijn geheel van de band maakt dat het een prettige eigenheid heeft dat bewondering afdwingt. De contrabijdrage ter contrast en gelaagdheid van bijvoorbeeld de violiste Heste Julia maakt de muziek intrigerend om naar te luisteren. 

Het karakteristieke optreden van Maxim doet denken aan een performende dichter, een zangerige woordkunstenaar waar de muziek om heen past, elkaar versterkt tot een prikkelende eenheid. Het roept o.a. de sfeer op alsof je uren onderweg bent en door het autoraam melancholisch naar buiten staart, en de tijd in herinneringen voorbij ziet trekken.

© Richard van Dooren / De Toegift

​​​​​​​Contrastrijk spel

Loslaten en relativeren

Met de nieuwe tweede plaat kleine auto grote hot wheel is de band teruggekeerd naar de jeugdjaren wat altijd wel melancholie mee zich meebrengt. Een stukje stof bij een nieuwe vlam thuis kan zomaar een triggerende associatie uit een ver verleden krijgen dat er een zoektocht ontstaat. De Toegift start het optreden met drie nummers van de nieuwe plaat. Saponaria (van het stofje), Liefde Is Lang en Odysseus. Met het detonerende harmonium in Odeysseus wordt een sfeer gecreëerd dat iets nostalgisch oproept maar juist dat dus wil vermijden als je de tekst hoort. Het gaat over loslaten en relativeren wat wel in meer liedjes terug te horen valt. Overigens is de videoclip er een van onderweg zijn met een auto.

© Richard van Dooren / De Toegift

​​​​​​​Kijken met een speels vizier als tegengif voor de wereld vandaag de dag

Uptempo met vleugje punk

De plaat draait om het leven van vroeger en hier en nu als jong volwassene in een complexere wereld waar je liever met een speelse, kinderlijke blik naar wilt kijken en misschien wel op een verliefde wijze, als een alledaagse verlichting door sprookjesogen. Zie hier een groot contrast en de sfeer die de nieuwe plaat oproept; een lichtvoetige gemoedelijkheid en vermakelijke excentriciteit.  

De nummers Alsof en ii samen brengt je in de hemelse sferen van verliefdheid en heeft de volheid van volwassen composities in huis, net als de andere nummers van het nieuwe album. De band speelt ook uptempo punkie muziek waardoor het optreden ook op die wijze een speels en frivool karakter heeft.

Bij het nummer Even komt het experimentele karakter van de band zichtbaar op het podium naar voren als de gitarist in kleermakerszit gaat sleutelen aan de pedalen set en op zoek gaat naar een zangerige gitaartoon die in de sfeer van het nummer past. De drummer schaaft zijn kwastjes tegen het bekken om mee te gaan in de verstilling van het nummer. Zo teder.