Voor je overzicht: De beste Noord-Hollandse releases van mei Voor je overzicht: De beste Noord-Hollandse releases van mei

Het is alweer een maand geleden als TEUN in Cinetol (zie foto's) hun releaseshow doen en daarom ook even een veelvoud aan foto’s van dat optreden. Teun Los is de grote motor achter de band en dat hij al lang met muziek bezig is blijkt wel.

Teun leert als jongetje van acht gitaar spelen van zijn vader. Op Facebook krijgt hij een compliment van muzikant Passenger voor zijn cover van het nummer Let Her Go. Het compliment wat hij krijgt, zorgt ervoor dat er iets in hem op een positieve manier prikkelt, want als je zoiets meemaakt als jochie van acht is dat een hoogtepunt. Het betekent veel meer voor de jonge Teun. ,,Vanaf dat moment weet ik zeker dat ik popmuzikant wil worden", zegt hij. Zijn muzikale opleiding volgt hij aan het Conservatorium van Haarlem waar hij met aantal vrienden de band TEUN vormt. Op Homebound klinkt ook de romantiek door die hij zelf is. Dat is vooral op het openingsnummer Lighthouse te horen.

Dat TEUN zelfs de muziek beeldend kan maken, bewijst de band op Rainy Amsterdam. Je ziet als het ware het natte wegdek op een grijze dag in de hoofdstad. De stad waar Teun Los woont. Om nog eens de muzikaliteit van TEUN te onderstrepen is dat met het nummer Mystery Night. Een zwierig nummer, wat zelfs geschikt om door een crooner te worden gebracht. In ieder geval heeft het de sfeer van een tocht door verschillende donkere straatjes. Het maken van muziek betekent veel voor hem. ,,Muziek maken is echt een uitlaatklep voor mij. Ik ervaar dingen vaak heel heftig, zowel in de negatieve als positieve zin. Die persoonlijke ervaringen schrijf ik het liefst direct van me af, als ik nog in dat gevoel zit. Het is zoals anderen een dagboek bijhouden, zo heb ik mijn liedjes", vertelt hij over de manier van muziek maken. Zijn stem klinkt nasaal en eigenlijk lijkt die erg veel op Chris Martin van Coldplay. Nu het optreden in Cinetol achter de rug is, durft Teun met zijn band te dromen, want als Cinetol kan, waarom Paradiso niet?

Als er iets innemends is te noemen in de maand mei, is dat de debuut EP Koudwatervrees van Juul Willems. De Nederlandstalige popmuziek die Juul maakt, is intieme dreampop. Het is meekijken in het brein van deze Nederlandstalige songwriter die haar EP afgelopen maand heeft gepresenteerd in De Nieuwe Anita.

Aan alles op Koudwatervrees is te horen hoe verzorgd de EPKLINKT, wat te maken heeft et de inbreng van Darius van Helfteren. ,,De liedjes op deze EP gaan ieder op hun eigen manier over de twijfel die je kan voelen om aan iets nieuws te beginnen. Er is altijd een drempel en je weet dat je daar overheen moet. Maar nog heel even de kat uit de boom kijken. Nog heel even niet meedoen, zodat je ook niet kan verliezen. En dan uiteindelijk toch dat koude water in springen”, zegt Juul over de EP. Ze is heel trots op de EP en dat mag ook.

Het openingsnummer is de eerste single die Juul in november 2023 heeft uitgebracht. Een liedje met de sfeer van het eind van de middag als de werkdag erop zit. Het is het beeld wat elke reiziger ziet als die door de ruiten van het vervoermiddel, trappen en bankjes van een metrostation of de zon die speelt door de hoge gebouwen door. Allemaal op de cadans van de metro die verder dendert om van het ene punt naar het andere te komen. Een nieuw nummer is direct na het openingsnummer. In Gereserveerd klinkt precies door hoe Juul de hele EP beschrijft. Ook in een ander opzicht is het een doorkijk, want het is een metafoor. Net als bijvoorbeeld Losse Jos dat doet, beschrijft Juul op haast de wijze van Simon Carmiggelt het beeld van een kat die ze ziet. Het is bijna uit het perspectief vanuit de kat bekeken. Echt de kat uit de boom kijken.

Lange tijd heeft Barnyard Tea covers en traditionals gespeeld sinds hun begin in 2012, maar het drietal Edin Najetovic, Frank (Nicolaas) de Boer en Joost Abbel besluiten in 2023 om eigen nummers op te nemen. Het resultaat is een dubbel album met als titel Train waarop twintig songs zijn te horen met onvervalste bluegrass.

Dat de band dit niet alleen kan, blijkt wel want naast het drietal, zijn ook Reinier Scheffer Mirte de Graaf en Katja Kruit te horen. Scheffer bespeelt de gitaar en mandoline en zingt mee. De Graaf speelt viool en Katja Kruit de dobro die zelf ook al muziek brengt. Laatstgenoemde is ook te zien in de live uitvoering van Get On The Train op het album. Train is niet alleen een muzikale reis waarin je letterlijk de beelden van het Amerikaanse landschap aan je voorbij ziet trekken. Het hele album ademt de sfeer uit. Skeleton Crew is misschien wel een shanty of een song die werklieden kunnen gebruiken om de dag vol met werk te kunnen door komen. Het is een verhaal die zich afspeelt in een drinklokaal waar reizigers die op doorreis zijn even een rustpauze nemen en daar de verhalen aanhoren over de omgeving van het dranklokaal.

Uiteraard zijn de verhalen te beluisteren die je in een trein meemaakt van de reizigers die je ontmoet. Barnyard Tea heeft dat op een wijze vastgelegd waarop verschillende tijdsbeelden terugkomen. Melancholie in tijd en afstand. De muziekstijl is traditioneel met banjo en contrabas. Juist die is prominent te horen op een song als Gotta Have Some Faith. Louisiana Sky is een mijmerend verhaal waar de viool klinkt. Het is de herinnering aan een liefdesrelatie, terwijl je naar de hemel kijkt en beseft dat het een tijd die is achtergelaten. In These Lands is een acapella song zonder het gebruik van instrumenten. Al neuriënd weet Barnyard Tea deze song ijzersterk neer te zetten. Fuck Me gaat over liefde en bedrog en waar het ongeloof op vlammende wijze wordt vertolkt. Je kunt rustig zeggen dat Barnyard Tea nieuwe traditionals heeft gemaakt op een authentieke manier. In dat op zicht is Barnyard Tea daar wel in geslaagd.