Hoewel augustus veelal in het teken staat van festivals en buitenactiviteiten, is er nog wel nieuw muziekmateriaal te bespeuren. Sterker nog voor de maand augustus en net als in de maand juli vier releases die opvallend genoeg zijn om te worden besproken. Het is zelfs een behoorlijke variatie als het gaat om de stijlen, zoals de pittige indie-rock en misschien wel postpunk van Cardigan Inn, een echt akoestische EP van Pony Machine, het pure songwritermateriaal van Koen Alvarez en als laatste de Amsterdamse band Something At Last wat ooit is begonnen als een thuisproject.

© Moments By Frouke / Koen Alvarez

Koen Alvarez

Veelzijdig geluid op EP

Om met het songwritermateriaal maar te beginnen, want Koen Alvarez heeft eigenlijk best op een fluisterstille manier zijn EP Running On Quicksand het levenslicht laten zien. Koen is alweer een tijdje bezig. Eerder ook als onderdeel van een band, maar de laatste jaren weer actief als solomuzikant.

Voor de EP Running On Quicksand laat Koen met zijn vijf songs met verschillende stijlen horen. Hij maakt bijvoorbeeld gebruik van een piano wat de ballad The Border heeft opgeleverd. Het titelnummer heeft weer folk invloeden en dan is er ook nog eens het rocknummer Go. Koen is er één van het zelf doen. Running On Quicksand is door hemzelf geproduceerd, met uitzondering van de drums die hij heeft laten inspelen door Marieke Pelt. Verder heeft Koen alles ingespeeld en gemixt. Ook heeft Koen Running On Quicksand geschreven met Jip de Graaf. Met Maaike de Wit heeft hij Seven Years en The Border geschreven en Monsoon met Neil van der Hulst die eerder de naam Neil Hollyn ook al materiaal heeft uitgebracht.

,,Het maakproces was een uitdaging ten opzichte van de eerdere singles door het uitbreiden qua instrumentatie, maar daardoor ook super leuk om meer opties te hebben om de muziek in te kleuren. Het nummer The Border (dat ik eigenlijk meer als bonus track beschouw) is extra speciaal voor mij. Het gaat over het opgroeien met twee nationaliteiten, en het is opgenomen met de piano die, al sinds ik kind was, in het huis van mijn ouders in Spanje staat”, vertelt Koen over de EP.

Pony Machine

De pijn en kwetsbaarheid op akoestische EP

Wat doe je als je in een verwerkingsproces zit? Je pakt de muziek om daar alles in naar buiten te brengen. De EP One More Time If You Try Too van Pony Machine is het voorbeeld van iemand die uit een relatiebreuk komt.

De EP is akoestisch en Luc Schouten die schuilgaat achter Pony Machine maakt er een stemmig klinkende EP van. Het openingsnummer en het titelnummer van de EP is eigenlijk al hartverscheurend. Denkend aan iets wat is geweest. Het beeld, de herinnering en proberen naar dat moment terug te gaan om het te kunnen vastpakken. Een intens nummer. De zoektocht naar het nieuwe leven krijgt een vervolg op I Don’t Know How To Live. Je zit met de pijn en de vragen. Ook de single If Only en Overthinking. Zijn op de EP terug te vinden.

Pony Machine geeft zichzelf bloot en laat zijn eigen zielenroerselen zien.

Cardigan Inn

Hedendaags onderwerp besproken op stevige single

Een beter moment om nieuw materiaal uit te brengen, is er voor de Amsterdamse band Cardigan Inn eigenlijk niet. De band is uitgekozen om komend najaar mee te mogen reizen tijdens de Popronde door het land.

Begin dit jaar heeft Cardigan Inn een dubbele single uitgebracht, omdat het ene nummer bijna niet los kan worden gezien met de ander, wat ook met de liveset van de band te maken heeft. De songs Melanotan en Detonate zijn in februari van dit jaar al door de band gedropt. In deze augustusmaand komt de man met de single Carbon Copy. Een single die wel heel veel invloeden kent zoals het donkere van Joy Division en The Cure, maar ook de recht toe recht aan rock van de illustere band The Ramones.  De single vormt een onderdeel van de EP As In Sweater Hotel dat later in november gaat verschijnen. Wat timing betreft niet verkeerd met de uitverkiezing voor de Popronde.

Met Carbon Copy kaart Cardigan Inn een hedendaags onderwerp aan. Nollet legt uit dat hij in deze single vooral probeerde duidelijk te maken dat door de lat heel hoog te leggen om maar te passen binnen een bepaald ideaalbeeld,  je uiteindelijk alleen maar jezelf saboteert door dat men zich dan te veel zorgen maakt over dit zelfbeeld, waardoor deze lat altijd onbereikbaar zal blijven. Carbon Copy is meeslepend en heeft een hoog tempo door de vette elektronische ondertoon en de pompende gitaren die het tempo van het nummer bepalen.

Someting At Last

Bijna onopvallend debuut Amsterdamse band

Het is bijna onopvallend voorbij gegaan, maar het debuut mag je rustig opmerkelijk noemen met hun debuutalbum Trampled By The Life Outside. Wat ooit begint als een thuisproject van Jasper van Gulik heeft nu een uitweg gevonden in twaalf songs met een hoog progressive gehalte.

Alhoewel? Het mag op een aantal punten progressive zijn, maar toch klinkt het begin er misschien ook wel in door. Het is zelfs symfonisch te noemen, met wat de Asmterdamse band laat horen. Niet alleen dat ook pure hardrock draait het drietal hun handen niet voor om. Nadat Jasper zelf begint met wat instrumentale nummers sluiten eerst Bram Pronk en als laatste Casper Houtepen aan om uiteindelijk Something At Last te vormen. Het ‘At Last’ in de bandnaam komt best wel goed over, want de muziek steekt goed in elkaar. Bovendien heeft de band inhoudelijk ook wat te melden. Luister maar eens naar het nummer Drugs At My Funeral wat echt onder de huid kruipt. Het is letterlijk de beleving van iemand die zwaar met verdovende middelen te maken heeft en zich bijna geen weg uit weet. Nog een opvallend nummer is Consuming Flowers waar het symfonische en haast klassieke geluid in doorklinkt. Zeker met de intro van de piano aan het begin van de song.

Kortom een band die het Noord-Hollandse muzieklandschap verrijkt.