The Tune, Mr Dark Horse en No Offense The Tune, Mr Dark Horse en No Offense

The Tune begint net voor de corona, oefent in die periode gewoon door en bouwt intussen stevig aan hun repertoire. De meeste voorzetten voor nieuw werk komen van frontman Rowan Verhoef, waarna de vier mannen er samen iets moois van maken. Gevraagd naar een typering van hun muziek, geven ze het populaire muzikantenantwoord dat die zich niet in hokjes laat plaatsen. Argument: “Er zijn namelijk te veel emoties die we willen uitdrukken.”

De band wil nu vooral veel spelen en podiumervaring opdoen. Dat lijkt een goed idee. Het repertoire is inderdaad gevarieerd, de setlist is prima van opbouw met een mooie afwisseling in tempo en sfeer en de mannen spelen absoluut met overtuiging. Vooral bassist Boris Kalshoven (o.a. The Polyframes) maakt indruk met zijn melodieuze basloopjes en fijne performance. De backing vocals van drummer Stijn van Thorn blenden aangenaam met de stem van Rowan Verhoef en op de momenten dat gitarist Fabian Sentener even mag uitpakken, ownt hij dat moment. Toch zijn de eindjes hier en daar nog wat rafelig, lijken zang en akoestische gitaar nog niet altijd 100% gelijk te lopen en komt het niet-eigen publiek weinig over de liedjes te weten door de slechts spaarzame informatie tussen de nummers door. De fans lijkt het niet te deren en met de stevige uitsmijter ‘The last goodbye’ neemt The Tune afscheid op een manier dat je nieuwsgierig wordt naar hun volgende optreden.

Mr Dark Horse, de band van frontman Ruud van Diepen, speelt zich een jaar of vijf geleden behoorlijk in the picture. Met een repertoire dat het midden houdt tussen pop, grunge en progressieve metal staan ze in 2016 bijvoorbeeld op het hoofdpodium van Zomerpop in Hoogwoud, naast onder meer De Staat en Fresku. Tot het moment dat Ruud na orkaan Irma naar Sint Maarten vertrekt. Daar werkt hij zo’n anderhalf jaar voor het Ministerie van VROM en daarna trekt hij nog een tijdje de wereld over, waar hij zijn vrouw ontmoet. Terug in Nederland is Ruud vorig jaar vader geworden, waardoor hij ook even in die periode andere dingen aan zijn hoofd heeft dan muziek. Maar kennelijk is daar nu weer ruimte voor en is hij bezig met nieuwe nummers die hij vooralsnog solo vertolkt, zoals ook vanavond. Wel met de bedoeling om deze uiteindelijk weer met een band te gaan spelen. “En dat gaat geen jaren meer duren”, zegt Ruud.

Als publiek heb je niet lang nodig om te horen dat Ruud een ervaren liedjesschrijver is. Hij weet een verfijnde complexiteit in zijn nummers aan te brengen, met interessante en niet voor de hand liggende akkoorden. Dat levert zeker een boeiend optreden op voor de geïnteresseerde luisteraar, maar het ‘bandjespubliek’ van vanavond verliest op sommige momenten helaas de aandacht. Met loepzuivere uithalen in de hoogte en zelfs even grunten weet Ruud die vaak wel weer terug te halen: zijn geoefende stem kan veel aan. Met een Red Hot Chili Peppers cover trekt hij iedereen uiteindelijk weer bij de les, met groot applaus als gevolg. Ook al is Mr Dark Horse vooralnog één persoon, met een beetje fantasie hoor je de band er eigenlijk al bij. Best knap.

Je zult toch maar met je drie beste vrienden in een band zitten. Dat lijkt een recept voor veel lol en de energie spat er dan ook vanaf bij de mannen van No Offense. Diederik, Stef, Tom en frontman Daan ontmoetten elkaar in Enkhuizen en maken sindsdien het live circuit in de regio onveilig. Met hun stevige opener ben je meteen blij dat je toch die oordoppen even bij je hebt gestoken vanavond. Hun muur van post-skate-punk en grungy hardrock klinkt namelijk loeihard, maar daardoorheen hoor je wel degelijk dat de nummers knap in elkaar zitten. Ze volgen elkaar in hoog tempo op, waarbij bij één song opvalt dat de fans in de zaal na een break in de muziek op de tel nauwkeurig weten wanneer de band weer gaat invallen en het headbangen kan beginnen.

Het is niet helemaal duidelijk wat nou precies het fascinerende groene drankje is dat Daan tussen de nummers door uit een soort jerrycan slurpt. Feit is wel dat alle zangtechnische hoogstandjes er – mede daardoor? - perfect uitkomen. Wat hij op dat gebied in huis heeft, wordt vooral duidelijk in de geheel eigen versie van de 4 Non Blondes cover What’s Up, waarvoor hij flink de hoogte in moet. Het volgende moment wisselt hij grunten weer af met ingetogen zang. De band werkt momenteel aan een volledig album en heeft al enkele nummers op Spotify staan, waarvan vanavond het een en ander voorbijkomt. Toch sluiten ze af met een cover: Killing In The Name van Rage Against The Machine. Een goeie keus, want daarmee krijgen ze een deel van het publiek – inclusief collega’s van The Tune – flink aan het dansen. Donderpopcafé geslaagd!