Rammende riffs en gezicht smeltende solo’s Rammende riffs en gezicht smeltende solo’s

Het verbaasde mij enigszins toen ik hartelijk en hoogstpersoonlijk werd verwelkomd door niemand minder dan Elton John, of althans iemand die sterk op hem leek, bij het betreden van de concertzaal in de Victorie afgelopen zaterdag. Het leek me niet geheel onmogelijk dat deze man lukraak van straat was binnengewandeld, dus ik gleed mijn blik af naar de beveiliging. Deze vond het allemaal best, ik was gerustgesteld. Bij het begin van de show toen Elton op het podium verscheen en een fraaie aankondiging deed, en toen hij een sferische didgeridoo-soundscape inzette, werd het me duidelijk dat Eyecloser had uitgepakt.

Langs een decor bestaande uit geschilderde kamerschermen en geflankeerd aan beide kanten door oude (lees: vintage) crt-tv’s liepen ze één voor één op: Rene, Leander, Gijs en Olle. Aan het applaus uit de stampvolle zaal was te horen dat dat de heren merkbaar geen vreemdelingen waren in deze buurt. Zo timmerden ze al sinds het eind van de laatste lockdown hard aan de weg om Alkmaar op de kaart te rocken.

De band was tight, de riffs waren uitzonderlijk riffy, en gitarist Gijs tapete solo’s op frets waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Eyecloser zette een show neer die je met behulp van een geheel uitgedachte lichtshow meenam naar een on-Alkmaars cinematische plek. De twee sets waren gesplitst door een pauze zodat de drummer zich van zijn shirt kon ontdoen. Het kledingstuk vloog in vliegende vaart voorbij. Een hoogtepunt van de show was de breakdown in het liedje Eyecloser, waar de zin “Take one eyecloser, one step away, one step closer” tot op het hypnotische toe werd herhaald in een epische opbouw. Wat bekende het? Geen idee, maar het was verdomd catchy, en de zaal was het hier volgens mij mee eens— de mantra werd nog zeker een volle minuut uit volle borst gezongen na afloop van het nummer. Eyecloser onderscheidde zich van andere rockbands door de ijzersterke backing-vocalen, die aan het eind van de show werden tentoongesteld met een hoogst emotioneel neoklassiek acapella zangstuk, die de band leek lijken op een grunge barbershop quartet. Misschien een idee voor het derde EP?

Ik zag ook achteraf op de foto’s dat gitarist Gijs heeft gecrowdsurft. Ik zag dit alleen niet, ik had vrijwel de hele show mijn ogen dicht, ik dacht eigenlijk dat dat de bedoeling was. Gelukkig voor mij was het geen straf om ze nog een keer te komen bezoeken.