Prins S. en De Geit: Theatrale maatschappijkritiek verpakt als cadeautje Prins S. en De Geit: Theatrale maatschappijkritiek verpakt als cadeautje

Op de deur van de Grote Zaal hangt een A4-tje met een melding: Deze show bevat strobeeffecten en lichtflitsen. Opgelet! Bij binnenkomst staat Mick Mazoo, een vierkoppige band, een future-house show te geven. Frontman Michel Dirks is ooit begonnen als dj, maar om aan zijn artistieke ingevingen toe te geven besluit hij als lead van een band verder te gaan. In april is hun nieuwe EP, met als titel Session 1: You don’t have to be alright uitgekomen. De dance- en drum-n-bass nummers worden tijdens de show afgewisseld door persoonlijke anekdotes die Michel deelt met het publiek. Deze verhalen zitten verweven in hun ‘club muziek waarop je kan huilen’, zoals Michel het zelf beschrijft.

De trance-achtige synthesizers en de witte spotlight die van achteren komt, maakt Scott Beekhuizen (Prins S.) bij opkomst haast een magische verschijning. De “Geiten”, Daniel Ortgiess (dj) en Marne Miesen (gitaar), bieden hem de mogelijkheid en ruimte om het publiek al bij het eerste nummer in te pakken. ‘Geitenfamilie, ga los en doe wat jij wil!’ Zoals aangekondigd begint het 80’s deuntje van Wat Jij Wil en danst het publiek toch echt iets harder mee.

Voordat Scott Beekhuizen en Marne Miesen succes krijgen met hun band, werkt het tweetal in het theater. Ze maken muziek en staan eveneens op de planken. Hoewel de band veel van hun tijd eist, zijn ze hiermee doorgegaan. Deze maand weten ze nog de Zilveren Krekel te winnen, een prijs voor de meest indrukwekkende prestatie in een jeugdtheaterproductie. Daniel Ortgiess heeft een verleden als dj, en tourt met de hit Booyah de wereld rond, tot corona hem hierin beperkt. Op dat moment wordt Prins S. en De Geit opgericht. Het juiste moment, van zodra de coronaregels zijn opgeheven, weten de drie volle zalen te boeken.

Het partijtje is in volle gang. Een groepje voorin de zaal heeft letterlijk feesthoedjes opgezet, de rest van het publiek metaforisch gezien ook. De energie is hoog, ze spelen hit na hit en missen niet. Het tempo en de nostalgische spreuken van nummers als Disco Zwemmen, Vlaflip en Grabbelton zijn echter bedriegend: Prins S. en De Geit geeft maatschappijkritiek verpakt als een cadeautje. Zwarte Sneeuw is even serieus, dit nummer is opgedragen aan Marne, die het zwaar heeft als hij in 2022 wordt getroffen door twee hersenbloedingen. Hij komt eventjes naar voren om samen met Scott te spelen, om het nummer te eindigen met twee dikke knuffels aan elkaar. Er wordt een momentje genomen om elkaar te herinneren van het geluk dat we hier met de geitenfamilie staan te feesten.

Alles kan losgelaten worden. Na de ene moshpit volgt de andere, en langzaamaan raken velen buiten adem. Bij Warmer (Kouder) stampt de onmiskenbare bas er nog even in, en bij De Duck wordt brood op het podium geworpen omdat Scott erom vraagt. ‘Geef me brood, bitch!’ Als afsluiter bedankt Scott ons voor het komen naar zijn partijtje.