JOHAN doet rooftop concert met dak erop in Podium Victorie JOHAN doet rooftop concert met dak erop in Podium Victorie

Vanwege het slechte weer is het aangekondigde rooftop concert naar de grote zaal verplaatst, maar dat mag de pret niet drukken. Ook support act FIEP lijkt er niet mee te zitten. De band trapt meteen stevig af met het uptempo nummer Nightshop, dat naadloos overgaat in Daydreaming. De vaart zit er lekker in en de vijf bandleden gooien zich overduidelijk met groot enthousiasme in deze gig. Als frontvrouw Veerle Driessen informeert of er toevallig iemand jarig is, meldt ene Inge zich in het publiek. “Dan is dit nummer voor jou”, antwoordt Veerle, waarna Birthday Party wordt ingezet, de titelsong van het gelijknamige album dat in april van dit jaar op vinyl is verschenen. FIEP lijkt de fans van JOHAN te bekoren: na afloop van dit nummer klinkt in ieder geval veel applaus en gejuich – en zeker niet alleen van de eigen fans die ze hebben meegenomen. Daarna verliest de show iets aan vaart, maar na een aantal nummers sluit de band af met het catchy Same Boat, waarin nog een keer alles uit de kast wordt gehaald. Het is duidelijk dat deze energieke, strakke band - met bovendien prima backing vocals – met deze fraaie supportplek voor groot publiek helemaal op hun plek is.

Na een snelle ombouw gaat het licht uit en klinkt in het donker The Four Horsemen van Aphrodite’s Child. Die titel slaat vanavond niet op JOHAN, want als de band tijdens dit nummer opkomt, blijkt de viermansformatie een toetsenist te hebben meegenomen en zijn ze dus met vijf. Die toetsenist, is niemand minder dan Paul Bond, die zelf in oktober als P.J.M. Bond van het afgelopen jaar in PX Volendam zijn eigen album In Our Time nog heeft gepresenteerd. Wanneer de klanken van Demis Roussos en de zijnen zijn weggestorven, wordt Time For Change van het nieuwe album ingezet, waarmee JOHAN een fijne, rockende binnenkomer heeft. Na wat gehannes van De Greeuw op de iPad aan zijn muziekstatief wordt I Don’t Know Man gespeeld, eveneens van The Great Vacation. Na Walking Away en In The Park informeert de frontman terwijl hij zijn gitaar stemt of er mensen uit Hoorn in de zaal zijn. Dat blijkt inderdaad het geval: ‘Horinezen’ zien JOHAN toch een beetje als ‘hun’ band en reizen de groep graag achterna. “Kennen jullie dan toevallig de Pergola?” vraagt De Greeuw en er klinkt gejuich alom bij de eerste klanken van de titelsong van JOHAN’s succesalbum uit 2001. Waar bij de nieuwere nummers hier en daar nog wat zoekend oogcontact tussen de bandleden valt te bespeuren, past Pergola de band als een comfortabele oude jas en kun je niet anders dan concluderen dat dit een ijzersterke song is en blijft.

Pergola wordt gevolgd door About Time, een juweeltje van JOHAN’s vorige album Pull Up. De Geeuws stem doet hierin bij vlagen aan die van Morrissey denken en Robin Berlijn geeft een prachtige melodieuze gitaarsolo weg. Paper Planes zorgt daarna voor een mooi rustpunt, maar daarvóór lijkt er even wat gedoe met effectpedaaltjes. En bij het intro van Cincinnati staat De Geeuw vervolgens opvallend veel op zijn iPad te spieken. De inzet van de laatste single So It Goes zorgt voor groot enthousiasme bij het publiek en ook de titelsong The Great Vacation komt goed uit de verf, vooral ook door de mooie samenzang – waarbij de stem van toetsenist Paul Bond perfect blendt met die van De Greeuw.

Tijdens Coming In From The Cold komt de band goed op stoom en lijkt de frontman er ook echt lol in te krijgen. Waar Robin Berlijn in de voorgaande nummers slechts een paar maten kon soleren, krijgt hij nu de ruimte en wordt duidelijk dat hij echt een geweldige gitarist is. Wat volgt is het luidste applaus tot nu toe. De Greeuw geeft twee vrouwen vooraan het podium enthousiast een box en maakt zelfs een grapje over het volgende nummer, A Thought, dat van het laatste album komt. “Maar het is natuurlijk niet echt ons laatste álbum”, grinnikt hij. Ook het daarna volgende Undone is afkomstig van The Great Vacation en daarvoor moet weer even gescrolld worden op de iPad. “Tja, ik kan mijn teksten niet onthouden”, verontschuldigt De Greeuw zich. “Sneu, hè?” Met de ietwat cynische aankondiging “Nu komt een ander vrolijk liedje” leidt de frontman na dit nummer How Does It Feel in.

Na You Know bouwt de band op naar het einde. Drummer Jeroen Kleijn zet het laatste nummer in, maar De Greeuw is nog niet zover: die moet nog even stemmen en zijn tekst zoeken. Kleijn drumt gewoon door en na een teken van De Greeuw blijkt het de opmaat te zijn naar Day Is Done. Een golf van gejuich en herkenning gaat door de zaal, er wordt uit volle borst meegezongen. Voor de vorm loopt JOHAN af, maar al snel vliegt een roadie het podium op om De Greeuws gitaar te stemmen en wordt de band met gejoel terug onthaald. Wat volgt is een drietal nummers die je doen beseffen dat deze band waarschijnlijk wereldberoemd zou zijn als ze Groot Brittannië of de USA als thuisbasis hadden gehad. Fly On The Wall lijkt een nieuwe klassieker, Tumble And Fall blijft meesterlijk – hoewel Berlijn na een klein zangmissertje een glimlachende verontschuldigende blik richting De Greeuw werpt - en bij Everybody Knows gaat het publiek echt uit z’n dak. De band buigt en loopt af, maar als er dan ergens nog een pedaaltje blijkt te zoemen, loopt De Greeuw nog even gauw terug om dat uit te zetten. Hoewel alle lovende kritieken over JOHAN volkomen op zijn plaats zijn, kun je al met al concluderen dat bij de live show nog een paar heel kleine puntjes op een i gezet kunnen worden. Vrij naar De Greeuw aan het eind van ’The Great Vacation’: it was a great concert, but now I’m going home.