Eerste headline show in de hoofdstad Eerste headline show in de hoofdstad

Zelf heeft Inge veel te danken aan artiesten die haar een plek in het voorprogramma geven, zoals momenteel Pommelien Thijs. Logisch dus dat ze vanavond op haar beurt ook een ambitieuze collega de kans geeft om zich te presenteren. De keuze is gevallen op LONA, een van oorsprong uit Duitsland afkomstige power lady uit Enschede die vanaf de eerste noten de schuif op tien zet en van het podium af knalt. Vanavond wordt ze begeleid door haar gitarist, de rest van de muziek staat ‘op tape’. Dat doet een beetje denken aan de vroegere muziekprogramma’s op tv, die graag een artiest in de studio wilden hebben, maar kennelijk niet voldoende budget hadden om de hele band over te laten vliegen. Voor LONA mag dat de pret echter niet drukken en het is duidelijk dat ze er vol voor gaat. Ze imponeert met haar krachtige stem en enthousiaste performance, hoewel wat meer afwisseling in dynamiek wellicht welkom mag zijn. Terwijl ze het publiek uit naar voren uitnodigt voor lollies en stickers, vertelt ze nog enigszins onwennig dat haar favoriete kleur groen is en Paramore haar favoriete band – waarna ze op overtuigende wijze de cover Ignorance inzet. Al met al maakt LONA een mooie entree bij de fan base van Inge Lamboo, waarbij je nieuwsgierig wordt naar hoe zij gaat klinken met een volledige band.

Dan is het tijd voor Inge Lamboo en band, waarbij meteen al bij de sterke opener Pray duidelijk wordt dat het publiek voor het overgrote deel bestaat uit mensen die haar werk goed kennen: het ‘pray-ay-ay-ay’ in het refrein wordt in ieder geval uit volle borst meegezongen, nog voor Inge iedereen daarom vraagt. Na Mad Circus raakt de band goed opgewarmd en in Like A Phoenix gooit gitarist Bram van der Schans er een fijne solo uit, steady ondersteund door een enthousiaste Kevin Clerence op bas (die ook alle lyrics lijkt te kennen) en Melle Rodewijk op drums. Bij het swingende Easy komt het publiek lekker in beweging en beleeft Inge naar eigen zeggen een kippenvelmomentje als ze hoort dat de regel ‘I always thought that it was easy to be in love’ woordelijk wordt meegezongen. ,,Ik heb geen in ears, dus ik hoor alles”, grapt ze.

De band stoomt door naar een rockversie van Phone Fights, het nummer dat ze recentelijk live opnamen in de Wisseloord Studio’s voor de Mentos Grote Prijs. Na Risks doet de zangeres een oproepje aan het publiek. ,,Willen jullie allemaal je telefoon pakken en het volgende nummer verticaal filmen?”, vraagt ze. Het is de bedoeling dat iedereen het filmpje aan Inge doorstuurt en dat daar dan een ‘sickke video’ van wordt gemaakt bij haar nieuwe single Younger Me die op 19 april a.s. zal verschijnen. Prompt lichten overal de schermpjes op en wapperen sommige mensen zelfs met printjes van jeugdfoto’s van de zangeres: iets dat haar duidelijk ontroert.

,,Ik zag Suzan & Freek laatst iets doen dat ik erg mooi vond en dat ik vanavond ook wil doen”, vervolgt Inge als introductie op het volgende nummer. ,,En het is míjn show, dus ik kan doen wat ík wil!”. Samen met gitarist Bram stapt ze van het podium af, om onder de discobol – omringd door haar fans - een prachtige kleine, akoestische versie van het nummer Lost ten gehore te brengen. Gevolgd door een luid applaus. De zangeres blijft nog even in de intieme sferen, want vanaf de rand van het podium brengt ze een mooie gecomprimeerde versie van I Still Try.

Daarna wordt weer een tandje bij geschakeld in tempo en power, met de nummers Why We Stay en That’s My Life. ,,We zijn alweer bijna aan het einde van de show gekomen”, kondigt Inge het volgende nummer aan, en het meestal plichtmatige ‘aaaaaaah’ dat dan uit de zaal opstijgt, klinkt hier oprecht gemeend. Met het heerlijk groovende Will She Ever Know lijkt de band de show af te sluiten, maar als Inge in het outro als een malle haar gitaar staat om te stemmen en je één nummer nog niet hebt gehoord, weet je als publiek dat er nog iets gaat komen. En inderdaad: de zangeres heeft haar bekendste nummer Black Heart voor het laatst bewaard, voorafgegaan aan het intro van The Chain van Fleetwood Mac. De band geeft nog een keer alles wat ze in huis heeft, beloond door een daverend applaus van de fans die Inge deze avond op handen hebben gedragen.