Over de vloer bij Bram Wassink, Reindert Kragt en Luc Schouten Over de vloer bij Bram Wassink, Reindert Kragt en Luc Schouten

Broedplaats SUP zit in een voormalige opvang en is een groot, van buiten een beetje grauw, gebouw. Broedplaatsen zijn (meestal) tijdelijke creatieve verzamelgebouwen waar diverse kunstenaars hun werk creëren. Inspirerende plekken vol talent, welke voor een buitenstaander met interesse in de kunsten moeilijk is niet te verhevenen. Na binnenkomst, het tegenkomen van een muzikant die blijkt op een andere woongroep in het pand te wonen, en het vinden van de juiste verdieping word ik door Reindert door een lange, ietwat donkere, maar niet ongezellige gang begeleid. De vloer is bedekt met donkerblauwe vloerbedekking en aan weerszijden van de gang zitten deuren die naar de privé kamers leiden. Soms kan ik in een glimps naar binnen kijken, waar ik veelal tussen veel spullen een bed verstopt zie. Aan het einde van de gang gaan we naar rechts door een open deur die leidt naar de woonkamer met keuken. In de woonkamer zit Luc op een oude bank in de hoek en Bram aan een lange tafel. Ik herken ze van de foto’s en video’s die ik van hun projecten online heb gezien. Luc is gitarist en Bram is basgitarist. Ze verwelkomen mij en maken de koffie warm. “Wij muzikanten verzamelen ons hier vanaf 11 uur ‘s ochtends”, laat ik me vertellen door Reindert, “de rest is al lang op en aan het werk, maar het muzikantenleven begint nu.”, aldus de heren. Tijd voor koffie, en lekker rustig aandoen. “Het werken start toch pas vanaf het einde van de middag, maar duurt dan wel tot laat in de avond”. En werken doen ze alle drie. Reindert Kragt zou je kunnen kennen van zijn ludieke band Kruidkoek, Bram Wassink speelt bij de internationaal succesvolle Benny Sings en Luc Schouten heeft onder pseudoniem Sunday Guitar net twee albums uitgebracht. We gaan bij alle drie langs op de kamer, en zij nemen ons een stukje mee hun individuele werk in.

Terug de lange donkere gang in waar we ‘afslag Bram’ nemen. Drie basgitaren aan de muur, zijn computer met muziekprogramma’s ervoor en een bed bij het raam. Bram vertelt ons over zijn projecten; “Ik ben bassist en speel bij Benny Sings, Gyo Kretz, in wat losse projecten en ik maak eigen muziek. Nederlandstalige Indiepop, maar dat is nog niet uitgebracht”. Reindert helpt me even in mijn rol als interviewer en vraagt Bram grinnikend onder welke naam hij eigen muziek maakt? “Harde Bram”, antwoord Bram lachend, “want dat is grappig en Reindert kan uitleggen waarom.” Er blijken twee Brams in de omgeving van deze heren te zijn. Ze ‘zachte’ en ‘harde’ Bram noemen blijkt dé manier te zijn de twee uit elkaar te houden. “En toen ben ik dus ‘harde’ Bram geworden, puur door de fysieke gewaarwording. Het valt ook wel te stellen dat het een leuke dubbele laag heeft die naam”, vult Bram aan. “Zachte Bram heeft er meer moeite mee”. Bram vervolgt zijn verhaal “dus ik schrijf mijn eigen muziek en ik heb hier beneden een studio waar ik in werk. Naast het spelen en maken geef ik drie dagen in de week les”.

We vervolgen onze weg terug de gang in en nemen de afslag van gitarist Luc. Hier vinden we geen basgitaar, maar een gitaar aan de muur, vintage opnamemateriaal en zoal een bank en bed. Luc is op zijn tiende begonnen met gitaarspelen, heeft het conservatorium afgerond als jazzgitarist en produceert zijn eigen liedjes. “Vanaf mijn achttiende heb ik veel muziek geproduceerd, maar niet per se uitgebracht”. Bram gaat er tegenin en Luc blijkt zoal een ep met de band Pony Machine te hebben uitgebracht. “Ik heb recentelijk ook twee gitaar albums uitgebracht onder de naam Sunday Guitar”, zegt Luc, “daar ben ik in de lockdown mee begonnen. Ik zat zoveel op mijn kamer met mijn gitaar. Ik zit altijd overal te spelen, en op gegeven moment zei iemand je moet het gewoon uitbrengen en opnemen, want het is gewoon ‘nice’. Dat ben ik toen gaan doen.” Luc vervolgt; “Meer muziek dan ik ooit heb uitgebracht. Het is gewoon makkelijk, in ieder geval als gitarist om één gitaar te hebben, zoals ik had bij Sunday Guitar. Dat is dan super duidelijk. Dan hoef je ook niet na te denken over andere partijen, en geen zware overwegingen te maken.”

Nogmaals terug de gang in nemen we de laatste afslag, die van Reindert. Reindert: “Ik ben net als Bram bassist en Luc en ik hebben samen een master op het conservatorium doorgelopen. Ik heb een band genaamd Kruidkoek, daarmee hadden we in februari net een album gereleased in het Bimhuis. Dat was hartstikke leuk en het ging boven verwachting goed, maar een week later ging alles op slot. Eigenlijk vond ik dat heel chill. Ik heb een jaar zoveel gechillt en voor mijzelf gestudeerd. Toen het stof een beetje was neergedaald ben ik ook juist met die bands gaan schrijven, en heb ik nieuwe projecten opgezet. Hier en daar wat geld aangevraagd, om plaatjes op te nemen en een nieuw project gestart met een zangeres. Dat heet Blue Sands met Esther van Hees, een Vlaamse jazz zangeres. Daar ben ik als bassist zegmaar het instrument van het duo, en zij zingt. Ik zit dus gewoon allemaal belachelijke dingen te studeren, en gitaarliedjes te vertalen naar alleen een basgitaar. Ik heb heel veel effectpedalen gekocht. Ik heb mijn bas omgestemd naar een cello zodat ik Bach kon oefenen op een onconventionele manier.” Bram, bij de deuropening, komt ertussen en zegt; “NERD!”. In de kamer van Reindert liggen inderdaad de pedalen verspreid over de grond, ook hier hangen basgitaren aan de muur maar ook een skateboard, cd’s, planten, en meer.

We lopen terug naar de woonkamer en nemen daar met zijn allen plaats. “Jullie zijn gewoon fully nerd gegaan met zijn allen tijdens de lockdown?”. Er volgt een verhaal over de vele GTA spellen die gespeeld zijn, het ultieme chillen tussendoor en alle series die bekeken zijn. Het is duidelijk dat er vooral een vriendschappelijk ‘vibe’ hangt tussen de drie, en ik ben benieuwd of er invloed is op de muziek. “Wel in kleine dingen denk ik”, zegt Bram, “Iedereen doet wel zijn eigen ding en je zoekt ook niet altijd bij elkaar het advies en kritiek op over dingen, maar soms gebeurd het wel”. Luc vervolgt: “Soms vragen we even aan elkaar hoe iemand erover denkt”. “Het concept inspiratie is zo diepgaand en abstract”, zegt Bram. Reindert voegt toe: “Inspiratie krijg je sowieso. Of je elkaar nou als muzikanten onderling cool vindt, je chillt met elkaar, of je gaat jammen. Als ik met Luc speel, wat we niet eens zo heel vaak doen, dan merk ik aan mezelf dat ik soms in mijn hoofd ´als Luc’ ben gaan spelen”. Luc; “Je trekt toch naar elkaar toe, dat komt ook omdat we al 6 tot 7 jaar in dezelfde bands spelen”. “Dude, we hadden ‘slap’-tember!” zegt Reindert, waarmee de ‘nerd’heid weer naar boven komt, “We hebben een maand lang alleen maar Marcus Miller - een bassist die bekend staat om zijn slap techniek - gecheckt”. “Schouderblessures en al!”. Luc bleek zelfs een basgitaar gekocht te hebben, en de game avond was vervangen door slap avond. De muzikanten hadden veel vrije tijd dus, ik vraag ze of ze denken of dat een positieve invloed heeft op hun makerschap. Waar de één volmondig ‘ja’ zegt, is de ander iets genuanceerder. “Ik had op gegeven moment iets te veel vrije tijd”, zegt Luc, “dat het gewoon geen vrije tijd meer is, omdat er letterlijk geen contrast is”. Bram herkent zich ook wel in het hebben van te veel vrije tijd; “Ik denk dat ik productiever werk en meer maak, als ik al meer bezig ben. Dus als ik het drukker heb, dan stop ik ook niet met druk zijn. Daardoor word ik geprikkeld en dan heb ik meer zin om dingen te doen”.

In het pand waar Bram, Luc en Reindert wonen, wonen niet alleen muzikanten maar ook kunstenaars uit andere disciplines. Ontzettend veel kansen om samen te werken, zou je denken! “De verdiepingen mengen alleen niet echt”, zegt Reindert. Luc, vervolgt; “Ik heb hoogstens een keer een concertje gedaan met een zangeres hierboven”. Bram die drinkt nog wel eens een kopje koffie met iemand, of gaat wandelen, maar doet dit meer om het sociale aspect. Reindert voegt toe; “Als huis en plek waar je woont daar gebeuren wel wat sociale dingen, dat is ook een primaire functie, maar er zijn geen grootschalige samenwerkingen voor zover wij weten”. Stiekem was mijn beeld van een grootschalig woon-werkpand met kunstenaars uit ‘alle’ disciplines dus een beetje vertroebeld. Misschien vergeten we soms in ons idealistische beeld van het kunstenaarsleven, dat kunstenaars ook ‘gewoon mensen’ zijn en dus niet altijd ‘aan het werk’. Inspirerend is het echter wel, en verbinding in het makerschap wordt overduidelijk gevonden. Reindert, Bram en Luc kennen elkaar van het conservatorium, en dankzij hun muzikanten ritme zijn zij iedere ochtend samen in de woonkamer. Komt er nog een band met hun drieën misschien? Bram: “We hebben wel bedacht dat we een band met twee bassisten willen. Het heet Modder”. “Hadden wij nou het idee om met Hofners - gitaarmerk - klassieke muziek te spelen?”, vraagt Luc zich af. “Ja!”, zegt Bram, “in mijn nerderige cello periode heb ik bedacht dat het een geweldig idee was om vier vioolbassen te kopen en dan strijkconcerten daarop in te studeren. Gewoon met een plectrum en een mooi galmpje”.

Wat we verder de komende tijd van deze drie kunnen verwachten is een tourtje van Bram Wassink met Benny Sings, wellicht een album als Pony Machine van Luc Schouten en hopelijk voor Reindert Kragt een goed vervolg op de release van het album van Kruidkoek net voor de lockdown. Een gezamenlijk project, ondanks dat er wel eens samen gespeeld wordt, staat niet op de planning, maar een beetje idealistisch duimen kunnen we best doen. Het is in ieder geval redelijk duidelijk dat de muzikanten elkaar tijdens het interview onderling versterkt hebben, wanneer de één een onzekerheid uitsprak of even niet helemaal het overzicht had over wat die nou echt doet, kon de ander aanvullen en versterken. Dat zal zich zeker uiten in het maken van muziek, en anders wel in de game-avond, tijdens het maken van de koffie of tijdens een ‘slap’ challenge.