De jongens en dame van Noys en Rock'n'Rolodex bevinden zich in een lege maar frisse ruimte waar ze sinds 14 uur ’s middags zitten voor hun soundcheck. Vincent Ligtenberg (drums Rock'n'Rolodex) zit aan de bar zijn koele mate te drinken, wanneer ik hem benader zie ik plots zijn hele dikke linkerwang. Zijn verstandskiezen zijn er uitgetrokken en tussen slokjes zoete Argentijnse ice tea en woorden over de tegenstrijdigheden van het populair geloof over nihilisme door, knaagt hij ook aan wat koekjes. Ik kijk om me heen en merk dat alle bandleden van Rock'n'Rolodex ook aan koekjes zitten te knabbelen, wat de titel van de EP ineens vreemd toepasselijk maakt: Cookie Jar.
Op donderdag 21 november 2019 voelden we warme rillingen over onze ruggenwervels lopen toen een koud maar droog Garage Noord zijn deuren opende voor de EP release van een nieuwe Amsterdamse rock 'n roll-trots: Rock'n'Rolodex. In het voorprogramma stonden de heren en dame van Noys. Felipe Prado ging in zijn eentje op pad om dit avontuur in woord en beeld vast te leggen.
Koekjes
Magnetisch veld aan muziek met Noys
De zaal zwermt langzaam aan tegen 23:30 uur en net als iedereen op zijn gemak lijkt te zijn knallen de drums van Noys er hard in met een metalige aantrekkingskracht die iedereen naar zich toe trekt. Je voelt bijna een magnetische pulsatie waarbij je tegelijkertijd zowel wordt weggeduwd als teruggetrokken wordt, met Sonic Youth’s geïnspireerde melodische, harmonie en Joy Division’s emotionele diepgang maken ze er een nieuwe ervaring van die simpelweg punk is: hard, vuil en slim.
Rock'n'Rolodex brengt kosmische muzikale ervaring
De zaal wordt steeds voller, de rokersruimte is zo overbevolkt dat het binnen blauw staat van de teer, nicotine en koolmonoxide, zoals we er allemaal van houden. Iedereen is aanwezig en staat afwachtend om zich heen te kijken voor de boys van Rock'n'Rolodex. Zonder enige waarschuwing klinken het orgel van Marco van Outersterp en de cowbells van Vincent Ligtenberg en beginnen ze aan hun eerste nummer 'Robotoboy'. Het is een tijdje geleden dat mensen zo uit hun dak zijn gegaan zoals je dat hier kan zien, lichamen worden losgegooid met wiegende heupen en op ieders gezicht verschijnt een glimlach in de vorm van een halve maan. De band gaat heel speels met hun concepten om, op natuurlijke wijze weten ze hier ook heel slim iets nieuws in elkaar te zetten. Het is bijna alsof The Doors, Iggy Pop, Pagliacci en een zeepaard deze jongens in één en dezelfde wieg hebben gebaard tijdens de meest vrolijke begrafenis van de geschiedenis. Marco spreekt zijn woorden uit op harde wijze zoals John Cooper Clark dat deed, en het schiet er soms beeboppend uit. Milo Fordham en Luka Janszen zijn gitaarbroeders en omringen het orgel van Marco. Leon Balthaus creëert een bed vol invalshoeken met zijn baslijnen en toch moet gezegd worden dat Vincent Ligtenberg één van de hoogtepunten van de avond met zich mee heeft gepakt met zijn drumsolo. Je hoort dat die jongen wat latino invloeden heeft opgepakt, van samba tot salsa, en ze heeft weten te stoppen in deze kosmische ervaring die Rock'n'Rolodex heet. Tot nu hebben ze alles zelf helemaal onafhankelijk geproduceerd; het is echt de moeite waard om op deze jongens te letten!