Into the Woods ADE 2019: Industrieel met een zacht randje Into the Woods ADE 2019: Industrieel met een zacht randje

Een festival met een heel ander decor, maar al drie jaar net zo effectief en ook dit jaar weer uitverkocht. Door de moordende concurrentie tijdens ADE laat dit goed de status zien die het festival de afgelopen jaren verkregen heeft. Ondanks dat de vrijdagavond voor de weekendbezoekers als laagdrempelig ervaren kan worden, slechts een aperitief als voorbereiding op de grote festivaldag, gaan de harten dit jaar sneller kloppen na een blik op de programmering van die vrijdag. Trapsgewijs werken wij het affiche en de geopende drie stages af.
Te beginnen bij de altijd swingende Detroit Swindle op de ‘Vakwerk’ stage. Het Nederlandse duo heeft een drukke festivalzomer achter de rug, maar ook deze herfstachtige vrijdag spat de warmte van de set af. Ambiente techhouse met net dat beetje extra energie, vormt de perfecte gangmaker aan het begin van deze festivalavond.

Aan het enige minpuntje kan het duo zelf vrij weinig doen. Of het de drukte in de tent is of de aparte lay-out (de ruimte voor de stage bevindt zich in een hoek), is lastig te zeggen. Het is niet eenvoudig een goed plekje te vinden waar het geluid tot zijn recht komt én waar gedanst kan worden, iets waar Detroit Swindle juist zo tot uitnodigt. Via een uitstapje bij Tunnelvisions op de groot opgezette 'Kathedraal' stage eindigt de avond bij Paranoid London. De Engelse dj's​ staan bekend om de old school acid house sound en zijn met deze klassieke formule een welkome toevoeging aan de line-up. Overheersende baslijnen blazen het publiek omver, maar ook het krakende geluid van oude platen maakt Paranoid London zo levendig. Een fijne afsluiter van de eerste festivaldag.

Voor het eerst deze maand lijken de weergoden ons relatief ​goedgezind. Geen regen op de werf, maar dat had voor de 7 overdekte stages op deze zaterdag in principe ook niet uitgemaakt. Ondanks de lange rijen bij aankomst en vertrek lijkt het door de grotere opzet bij de stages nooit té druk, in tegenstelling tot de vrijdag. Er is ook weer op een originele manier aandacht besteed aan de randprogrammering, zo zorgt de kabouter-karaoke voor veel hilariteit en is er op de bankjes, kleedjes en matrassen rondom stages de tijd om uitgebreid bij te praten met (nieuwe) vrienden. Wel worden de geheime plekjes en uithoekjes van vorig jaar gemist – of wellicht slechts niet gevonden? Jammer, want hierdoor verliest het festival een groot deel van de knus- en knuffeligheid waar het zo om bekend staat. En deze zachte randjes zijn juist op de NDSM werf nodig om het contrast te bieden tegen het industriële geweld wat zowel de omgeving als de dj's produceren. ​

Hoogtepunt van deze zaterdag vormt de Belgische act Stavroz. Het
viertal deed al vele tours door onder andere Azië en (Zuid-)Amerika, waar ze veel inspiratie putten uit de muziek van andere culturen. Hierdoor voert een zeer internationaal geluid de boventoon in een meeslepend en opwindend optreden. De heren begeleiden de  elektronische muziek met een saxofoon, trompet en gitaren en ontpoppen zich vandaag al snel tot publiekslieveling. De anderhalf uur durende intensieve liveset kan rekenen op een massaal toegestroomd publiek, wat geïnteresseerd is geraakt in het onderscheidende van deze act. Op zichzelf zijn de bandleden geen verbazingwekkend goede artiesten, maar als collectief wordt er een dansbaar en festivalwaardig optreden neergezet.

Later op de avond is de keuze voor een stage en bijbehorende artiest een stuk lastiger te maken. De ‘Barn’ stage barst bijna uit zijn voegen van het toegestroomde publiek dat op de Rotterdamse dansvloerconnaisseur David Vunk afgekomen is. David Vunk is qua elektronische muziek van alle markten thuis en trakteert ons deze avond op zijn eigenzinnige dansbare techhouse. Toch zal het de doorgewinterde technoluisteraars niet ontgaan zijn dat er even verderop op de ‘Vakwerk’ stage een technopionier de avond afsluit. Vandaag even niet onder zijn alias Planetary Assault Systems of LSD maar gewoon onder zijn eigen naam Luke Slater. Denk hier aan doordringende drums en net even die extra beuk erin om deze festivaldag zo hard mogelijk af te sluiten.

Tegen het eind van de avond gebeurt er iets magisch op het festivalterrein. Een ogenschijnlijk ordinaire fontein in de haven verandert ineens in een prachtig lichtkunstwerk. En niet alleen hier, maar overal fleuren kleurrijke lampjes, ronddraaiende paraplu’s en glinsterende discobollen de donkere, koude nacht op. Het is zoals we het gewend zijn, Of het nou in een Amersfoorts sprookjesbos of een met graffiti bekladde scheepswerf is, Into the Woods biedt als festival altijd net even dat kleine beetje extra.

ADE is inmiddels over de helft, en om 2300 vertrekt iedereen huiswaarts, naar een after, of naar het volgende feestje. Wat rest zijn de mooie herinneringen, de heimwee en een kleine kater.