Het eerste publiek in de meest prille fase van het Haarlemse Togglehead bestond uit vrolijk poepende meeuwen en een stel dronken motormaniakken. Locatie: een ijskoude garagebox, hartje winter 2005. Na vier jaar bikkelen presenteert de rockband nu de tweede (mini)cd. Sleutelwoorden: fris, gedreven, explosief, passioneel.

De cd opent furieus met Time Lock. Gekraak, flarden muziek en een tikkende wekker die langzaam overgaat in een ritmische gitaar. Zangeres en ex-actrice Karen Spanjer valt bevlogen in. In twee verschillende tempo’s dendert Time Lock voort, met het enthousiasme van het voormalige Skunk Anansie in topvorm. Prettig dominante drums, scheurende gitaren. My So Called Friend start met een funky gitaar waarna drums en zang de boel opvullen. Het nummer klinkt weliswaar minder oorspronkelijk dan het eerste nummer, maar ook hier haalt Togglehead een alleszins acceptabel internationaal niveau.

Met de ambities van Togglehead zit het wel snor. Getuige het ingetogen balladeachtige Haunted. Hier en daar schuurt hier de zang van Karen langs de kwalificatie van schel, maar ze compenseert dit met passie en een overdosis inzet. En de gitaar van Marc Leenen tilt het lied naar een bovengemiddeld niveau. Het rockswingende The Swindler past zich naadloos aan een ook hier valt de gedrevenheid van Togglehead op. Geen automatische piloot, maar fixatie op rock ’n roll in iedere muzikale beweging die je maakt. The Swindler ontwikkelt zich tot een kraker die live de pannen van het dak slaat. Met Poison koos Togglehead voor een explosieve afsluiting.

De muziek spreekt voor zich. Slimme platenbazen doen er goed aan Togglehead aan een scherpe luisterbeurt te onderwerpen. Terwijl de band zich de komende tijd live blijft presenteren en een overtuigd publiek achterlaat, moet een geoliede PR-machine de rest doen. Als alles samenvalt, zal Togglehead binnenkort een vooraanstaande plek in de nationale rockscene innemen.

Cd-recensie: Togglehead - Togglehead (eigen beheer)