Vrijdagavond acht mei was weer typisch zo'n avond waarbij Rob Klerkx en Paulusma lieten zien dat afwijken van de gebaande paden erg interessant kan zijn.
Rob Klerkx (Moke, KGB) verrast vriend en vijand, en vooral het aanwezige publiek, met een intieme akoestische gitaarset waarbij hij duidelijk laat zien dat hij risico durft te nemen. Klerkx brengt een op Amerikaanse leest geschoeid optreden met meeslepende nummers die tegen de country aanhangen. Zijn manier van zingen is rauw en tot het randje en soms daaroverheen. Begeleid door Jaromir Fernig (The Secret) op lapsteel en elektrisch gitaar vormt dit optreden een mooi beeld van de andere kant van Klerkx. Tien juni komt de nieuwe cd uit en in het publiek was een mooie discussie gaande over hoe dit zou gaan klinken op een zilver schijfje. We zijn benieuwd.
Dan is het de beurt aan de hoofdact. Klerkx verplaatst van het midden van het podium naar de rechterkant om op drums Jelle Paulusma te begeleiden. Naast Paulusma (ex Daryll-Ann) en Klerkx betreden de vijf andere leden het podium wat zorgt voor een gezellige drukte. De band bestaat dan uit drie gitaristen, een bassist, een percussionist, een toetsenist en een drummer. Er wordt afgetrapt met een tweetal funky nummers die niet meteen vol gas worden gespeeld. Paulusma geeft het publiek even de kans om te wennen aan de muur van geluid die op hun afkomt.
Zodra er voldoende hoofden knikken en een paar dames voorzichtig beginnen te dansen vindt Jelle het mooi geweest en gaat de beuk erin. De tracks van Paulusma staan bol van symfonische sfeer en vele geluiden die het geheel vol en dynamisch maken. Soms te vol waardoor we Leonard Lucieer (Alamo Race Track) bijna niet horen soleren en Jelle zelf vaak amper te verstaan is. En dat is jammer want de teksten zijn zonder meer prachtig en brengen je samen met de westcoast-rocksound in vervoering.
Soms worden wel drie nummers moeiteloos aan elkaar geregen waardoor je als publiek geen rust krijgt en wordt meegesleept in de vele soundscapes die ten gehore worden gebracht. Het geheel krijgt een experimenteel karakter door een geweldig overstuurde bas en de creaties van toetsenist Elmar Klijn. Zeker geen alledaagse kost deze band, en voor een enkele aanwezigen was het wellicht te veel van het goede waardoor zij al na een half uur de zaal verlieten. Dan hebben ze toch echt wat gemist want Paulusma heeft veel in zijn mars.
Een mooi opgebouwde avond door de rustige set van Klerxk en het prettige beukwerk op het einde van Paulusma. Jelle zelf kwam na afloop nog even de zaal in voor een praatje en een krabbel op een CD en zo bleef het nog lang gezellig in de Victorie.
Gezien: Paulusma, Rob Klerkx
Victorie, Alkmaar, 8 mei 2009