Ik ben net terug van een lange vakantie naar Marokko. Als groot liefhebber van popmuziek was één van mijn doelen het vinden van een kroeg waar iedere avond spannende lokale bandjes spelen. Twee weken later had ik de nodige muziek ontdekt. In een eettent met de allure van een paleis konden ik en mijn medereizigers tijdens het driegangendiner genieten van traditionele Marokkaanse muziek. Nergens echter had ik die donkere kroeg gezien waar popminnend Marokko samenkwam. Een dag voor vertrek begon de verassing. 

Op een mooie plek in een zonovergoten park was de dag voor vertrek een bandjeswedstrijd. De bandjes klonken precies zoals beginnende bandjes klinken. De ene Jimmy Hendrix-coverband was het podium nog niet af of de volgende band diende zich aan. Die zich uiteraard hadden toegelegd op klassieke Metallica-songs. Dat de kwaliteit van de muzikanten wat tegenviel stemde niet al te optimistisch.

Maar na een dozijn bands ging er een lichtje branden. Want wat is het leuk om te zien en te horen hoeveel overeenkomsten de jongerencultuur in een land als Marokko heeft met de cultuur hier in het pittoreske Alkmaar. De charme van muzikanten die hun verschrikkelijke best doen om goeie muziek maken, maar vooral ook de lol die van hen afstraalt. En ook het publiek, bestaande uit vrienden en kennissen die uit hun dak gaan alsof Metallica zélf op het podium staat.

In Alkmaar komt Podium Victorie inmiddels op stoom en zijn de Legio Regio-avonden weer opgestart. Ook daar tref je bands die schik hebben in het muziek maken en al hun vrienden optrommelen om de zaal vol te krijgen. De charme van dit circuit is dat je er altijd wel een verborgen parel vindt die net dat beetje beter is dan de rest en voor wie je nog een grootse carrière voorspelt. En dat kunnen van die bands worden waarvan je later zegt: kijk, die heb ik nog gezien toen ze op dat kleine podium in Alkmaar speelden.