In mijn oortjes klinken de klanten van Outlaw Pete en Working on a Dream nog na als een tastbare herinnering aan een onvergetelijke zomeravond. Kun je wel afkicken van rock ’n roll? Tja, het zal wel moeten. Life goes on, ook na Bruce. Wát een concert, wat een intensiteit, wat een passie. ,,I’ve seen the future of rock ’n’ roll and his name is Bruce Springsteen’’, schreef Rolling Stone-journalist Jon Landau. In 1974! Hoe profetisch bleken die woorden. In 2009 is The Boss nog steeds de baas, onweerstaanbaar, onovertroffen.

The Day After resteert de melancholieke herinnering en gaan we weer moedig voorwaarts. Op naar het volgende festival, naar het volgende concert. Wat dat betreft hebben we hier niet te klagen. Er is genoeg de komende maand. Van Luna Pop tot Whitesnake tot Indian Summer, van Julian Sas tot zelfs Joe Satriani met Chickenfoot. Maar ja, ik moet nog afkicken van Bruce en dat valt niet mee.

Als The Boss de norm van de rock ’n’ roll is, wat moet je dan nog bij Whitesnake, of op Luna Pop of zelfs Indian Summer? Dat weet ik zelf eigenlijk ook niet. Of toch wel. Het moet van mezelf, opgejaagd door beroepsmatige nieuwsgierigheid. In de - ijdele? - hoop te worden verrast door een onverwachte meevaller, zoals in 1981, toen ik Bruce voor de eerste keer in Rotterdam zag. Toen speelde hij drieëneenhalf uur en was het publiek net zo uitgeput als hij. Nederland kende het fenomeen nog amper, Born in the USA moest nog geboren worden.

Zo’n verrassing, zou dat er nog inzitten? Dat je ineens een concert bijwoont, waarvan je wilt dat er geen einde aan komt. Zou het wel mogen in Victorie, of op Luna Pop. Een band die een concert geeft van drie uur? En dat het daarna begint te gonzen van de geruchten. Eerst in de stad, daarna in de provincie, dan in het land en dan in Europa en overal ter wereld. ,,Ik heb de toekomst van de rock ’n roll gezien en zijn naam is...’’ Wat zou ik dát graag op willen schrijven.