Zou het een knipoog zijn? Het openingsnummer van Mama Loo’s nieuwe plaat heet Superman, overigens ook uitgebracht als eerste single. Superman. Dat is nou niet de persoon die in gedachten opdoemt bij beluistering van Orange Heart, de derde cd van het Hoornse artpoptrio Mama Loo.

Nee, Orange Heart staat voor bedachtzame, intelligente popmuziek, zoals je van een artpoptrio mag verwachten. Wie namelijk goed naar het liedje Superman luistert, zal geen spierballentaal ontdekken. Integendeel. Zanger, gitarist en tekstschrijver Edwin de Herder zoekt het in de details, in het kleine geluk. Regendruppels die zich aan het raam vastzuigen, een kind dat door de kamer danst, dat soort dingen.

Mama Loo toont zich niet alleen tekstueel verhullend, ook in muzikaal opzicht hangt er een deken van ingetogenheid over het album. De arrangementen zijn fijnzinnig, met zorg en liefde samengesteld. Dat brengt een kernmerkende, sfeervolle sound met zich mee, maar tegelijkertijd wringt daar de schoen. In combinatie met de nogal vlakke productie en de op sommige momenten wat monotone stem van De Herder, ga je verlangen naar een uitbarsting. Even alle remmen los.

Ondanks dat zes van de acht nummers langer dan vijf minuten duren, zijn de climaxen schaars. In The Devil’s Speech, het een-na laatste nummer, laat Mama Loo dan toch de tanden zien. Vervormde zang, gierende gitaren en een goede greep uit de effectenbak, fijn voor de afwisseling. Jammer dat daar lang op moet worden gewacht. Want Orange Heart bevat genoeg vakmanschap, maar laat in deze vorm net geen blijvende indruk achter.

Cd-recensie: Mama Loo - Orange Heart (Skipper Boetlek)