‘Als ik dood zou gaan, zou je dan heel hard huilen?’ Zomaar een zin uit een gedicht. Hoewel zomaar. Een verpletterende zin vind ik het. 11 Woorden vol vragen, antwoorden en met een oneindige betekenis.

Zwelgend in jaloezie om gemoedstoestandontwrichtende kunst- en cultuurzinnen. Wat te denken van ‘Als je bij me weggaat, mag ik dan met je mee?’ Boem, die zit! In 11 woorden. Brengt mij bij de zin der zinnen. Zinnenprikkelend. Zintuiglijk zinvol. ‘De stilte valt zo hard dat het wel waar moet zijn’. Het verhaal verteld aan de hand van 11 woorden. Alles wat je er verder omheen zegt, klinkt volslagen doelloos.

Als columnist mijmer ik me regelmatig een chronische hoofdpijn naar tijdloze zinnen. De lezer verbijsterend achterlatend. Een tegeltjeswijsheid, T-shirtliteratuur. Laatst bedacht ik: ‘De bakker slaagt voor het examen, de slager bakt er niets van’. Geen slechte zin, al zeg ik het zelf, maar hij verbleekt bij ‘O, je stroomt door mijn lichaam, je zit in mijn bloed’. Die laatste quote telt trouwens ook 11 woorden. ‘Haar ogen zijn te eerlijk voor een oog in oog gevecht’. Of: ‘Weet je, als jij al niet bestond, zou ik je uitvinden’. Allemaal 11 woorden. Toeval?

Ik zou graag de zinnen prikkelen met prikkelende zinnen, maar voel mij telkens afgebluft door zinniger verzinsels van andere grootschrijvers. Zij poneren in 11 woorden een filosofie. Een breinbreker. Slechts 11 woorden. Ik weet het: ‘In der Beschränkung zeigt sich der Meister’. Spitsuur in mijn hoofd. Verlangen naar taalkundige geschiedschrijving. In niet meer dan 11 woorden. Peinzend peur ik naar míjn zin, maar het toetsenbord stokt.