Gekscherend noemen ze zichzelf wel eens een superband, Chris Dekker uit Heerhugowaard en Sander den Das uit Schagen. “Staan we in de oefenruimte”, schetst Chris, “en speelt een van ons in de verkeerde toonhoogte. ‘Jaja’, klinkt het dan, ‘we zijn een echte supergroep’.”

Maar toch, op microniveau is de term niet eens zo misplaatst. De zanger/gitarist en bassist van de gloednieuwe formatie zijn immers bepaald geen onbekenden in het Noord-Hollandse popcircuit. Sander verwierf roem met Susan’s Garden. Rauwe garage rock ‘n’ roll uit de polder. In een periode dat The Datsuns en, op nationaal niveau, Peter Pan Speedrock onversneden gitaarklanken naar een groot publiek brachten. Eind 2006 stopte de band. Chris heeft op zijn beurt als bassist van Boilersuit een imposante staat van dienst opgebouwd. Er zullen weinig zalen in Nederland zijn die hij de afgelopen zeven jaar níet gezien heeft. Sinds 2002 heeft hij er met zijn britpopformatie letterlijk honderden optredens opzitten. And still counting...

In dat opzicht is het geen wonder dat Chris en Sander elkaar zijn tegengekomen. “We kennen elkaar al jaren en delen één gezamenlijke passie”, vertelt Sander, “de jaren zestig. Vorig jaar besloten we om eens een avond bier te gaan drinken met z’n tweeën. Uiteindelijk hebben we alleen maar oude platen zitten draaien. Toen stond vast: wij gaan een band beginnen.”

Het laat zich niet moeilijk raden in welke hoek Chris en Sander het zoeken. Al is het maar vanwege de bandnaam: The La La Lies, vrij naar een nummer van The Who. Chris: “Wat ons zo aanspreekt aan de muziek uit de jaren zestig is dat ‘het liedje’ centraal staat. Die voorliefde hoorde je ook al terug bij Susan’s Garden en Boilersuit. Toch vind ik dat The La La Lies zich niet met die bands laat vergelijken. Onze sound is totaal anders.”

Dit onderscheid is vooral te danken aan de twee overige leden van The La La Lies: drummer Jur Bruin en gitarist Louis Inghels. Sander: “Het grappige is dat de instelling van met name Louis heel anders is dan die van ons. Waar wij geneigd zijn vooral beknopte nummers te maken, houdt hij juist heel erg van uitgesponnen muziekpartijen. Met zijn solo’s en effecten loodst hij onze sound als het ware de jaren zeventig in.”

Bergen aan ervaring, inspiratiebronnen uit vervlogen tijden; is The La La Lies een blauwdruk van het verleden? “Nee”, antwoordt Chris resoluut. “Wij klinken als een hedendaagse band. Kijk naar The Kooks, ook zij hebben veel naar oude platen geluisterd, maar dat ligt er niet heel dik bovenop. Wij staan tijdens optredens ook niet in een jaren zestig-kloffie op het podium, zoals The Madd bijvoorbeeld doet.”

Ironisch genoeg hebben de ervaren rotten van The La La Lies zich mede laten inspireren door een stel tieners. The Electric Jets uit Heerhugowaard waren voor Chris en Sander de bevestiging dat rauwe rock ‘n’ roll nog steeds voor de nodige opwinding kan zorgen. “En zij komen natuurlijk uit de beurt”, vertelt Chris. “Het werkt heel stimulerend om contact te hebben en van elkaars werk op de hoogte te blijven. Je concurreert elkaar niet, maar probeert samen de lokale scene op de kaart te zetten. Dat werkt in ieders voordeel.”

The La La Lies spelen 12 juni tijdens de EP-presentatie van The Electric Jets in de Waerdse Tempel (Heerhugowaard). Daarnaast treedt de band op in onder meer JC Pardoes (Hoogwoud, 17 april), Victorie (Alkmaar, 30 april) en Sporthal Hoogwoud (support De Dijk, 2 mei). Op de MySpace van The La La Lies zijn twee nummers te beluisteren en een videoclip te bekijken.