Natuurlijk hoeft een concert met vier goede bands op het programma niet vanzelfsprekend te betekenen dat de zaal dan ook vol is. Misschien ligt het aan de donderdagavond, misschien aan te weinig promotie, in ieder geval is de P60 tien minuten voor aanvang van het programma nog helemaal leeg. Als de Haarlemse band Novastrike begint te spelen, staan er misschien tien mensen. Niettemin is de band erg op dreef. In 2005 kreeg Novastrike een zeer goed juryrapport tijdens de finale van de Rob Acda Awards en ook hun debuut-EP Apparatus werd goed onvangen. Hun muziek staat bekend als een rauwe en eigenwijze mix van emo en nu-rock met een vleugje punk, en dat is precies wat het is. Goede zang, strakke, heftige gitaarmuziek en verrassend genoeg veel instrumentaal. Dit had een sterk punt kunnen zijn, ware het niet dat de band te weinig nummers met zang heeft om aan het einde nog je aandacht vast te kunnen houden. Als Novastrike een goede balans vindt tussen instrumentaal en zang, kan deze band het ontzettend ver gaan schoppen. Het eveneens Haarlemse Sellfish speelt daarna als vanouds superstrak. De band speelt veel nieuwe nummers. Bassist René heeft de band eind juli verlaten om verder te gaan met eigen projecten. Zijn plaats is ingenomen door een van de twee gitaristen, Bart. Dit doet niet af aan de kwaliteit van de muziek: het blijft de vrolijke punkrock, die de voetjes van de vloer doet gaan. Hoewel de heren als wat jaartjes meegaan, springen zo nog steeds uitgelaten over het podium. Na Sellfish wordt het podium bezet door de punkrockband The Undeclinables. In 2005 was bijna het einde in zicht voor de band, omdat toenmalig zanger Jasper Vergeer besloot de band te verlaten. De band vond een waardig opvolger in de persoon van One in a Million-zanger Erik van Haaren. Erik doet wat sullig aan. Dat wil zeggen, hij ziet er niet uit zoals je zou verwachten van een punkrockzanger, maar zingen kan hij. De band heeft veel fans meegenomen, inclusief een vijftigjarige verjaardagvierende, op blote voeten dansende moeder. De ineens wat gevuldere zaal gaat volledig uit zijn dak. Er is veel interactie met het publiek en het optreden kan geslaagd genoemd worden. De avond wordt afgesloten met de Franse band Uncommenmenfrommars. Bij een aparte naam horen aparte mensen. Het handelsmerk van de drie broers is in felle kleuren geverfd haar en dikke zwarte hoornen brillen. De niet bij de familie horende bassist steekt er wat kleurloos bij af, maar gelukkig is de muziek alles behalve kleurloos. De band is op tour de Europa en lijkt het absoluut niet erg te vinden dat de fans van The Undeclinables ondertussen alweer richting huis gegaan zijn. Hun beukende punkrock wordt afgewisseld met allerhande (taal)grapjes, anekdotes over eerdere tours en de Franse versie van Homer Simpsons’ Spiderpig. Ze spelen met oneindige energie. De chemie tussen de bandleden en de samenzang is supergoed en het is dan ook zeker jammer dat daar niet meer mensen getuige van zijn geweest. Aan het einde van het bijna anderhalf uur durende optreden verhuist de band van het podium naar de zaalvloer en laten iedereen meezingen, springen en dansen met hun Beastie Boys-cover Fight voor your Right en Aerosmith’s Love in an Elevator. Aan alles komt een einde en dronken en gelukkig verlaat het handjevol toeschouwers de zaal. Gezien: Novastrike, Sellfish, The Undiclinables, Uncommenmenfromars, P60, Amstelveen. 13 september 2007