De klok naderde tien uur en ik was helemaal klaar voor Ellen ten Damme. De zaal was vol, zwaar van de rook en eveneens vol verwachting. Het was tenslotte de opening van haar clubtoer en Ellen ten Damme staat bijna garant voor een fascinerende avond. Een meisje met een gitaar beklimt het podium. Op afstand is het weliswaar moeilijk te zien wie het is, maar met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid is het niet Ellen ten Damme. Muzikanten komen erbij en het gezelschap begint te spelen. Zomaar, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat een voorprogramma onaangekondigd om tien uur begint. Ze zingt een liedje. De titel van het lied is onduidelijk. Net als de titel van het volgende en het volgende. Sterker; het is dat ik toevallig weet welke band op het podium staat, anders was het een raadsel gebleven. Misschien dat ze na afloop nog bekend hebben gemaakt hoe ze heetten, maar toen was ik al weg. De muziek was zo saai dat ik maar gevlucht ben naar het bovencafé, in afwachting van het échte concert. Dat maakte gelukkig veel goed. Een dag eerder ook al zo'n ontluisterende gebeurtenis. In de Waerdse Tempel een optreden van Sananda Maitreya, die eigenlijk Terence Trent D'Arby heet. Het was zo tenenkrommend slecht dat ik bijna medelijden met de artiest kreeg. Wat drijft een man die ooit miljoenen en miljoenen cd's heeft verkocht zichzelf zo te kijk te zetten? Hij zou inmiddels niet eens de volgende ronde van Idols halen. Dat is triest, moet ik eerlijk zeggen, al is het ook een intrigerend verschijnsel. What goes up must come down. TTD is niet langzaam uit het luchtruim van de rock verdwenen; hij is neergestort. Een handjevol toeschouwers in de zaal, samengeklonterd voor het podium, was getuige van de onttakeling van een popheld. En het schamele applaus klonk hol en onecht in de bijna lege Tempel. De schaduwzijde van het popbestaan belicht door Terence Trent D'Arby. Eigenlijk wel mooi om mee te maken.