Een door tijdgebrek niet geschreven recensie, het schuldgevoel naar de band toe en mijn drang om weer eens wat nieuws te proberen. De mannen van I Passed I Failed waren erg enthousiast toen ik ze aanbood te interviewen. Een rasechte Kompleks-band die in deze samenstelling pas sinds april aan de weg timmert. Ik vond het vooral spannend. Het enige wat ik kende waren de indringende blikken en ruige klanken die van het podium kwamen. Pas een week voor het interview sprak ik voor het eerst met de halve band tijdens Popmania. Spreken kan je het eigenlijk niet eens noemen, want het was één groot feest. Maar ik kreeg daardoor wel gelijk een heel ander beeld van de band. Een kleine week later was het dan zover. Mijn eerste interview en ook hun eerste interview. Toch voel ik wel wat spanning op weg naar de anti-kraak woning waar we hebben afgesproken. Na mijn eerste vragen ontaardt het interview in een gezellig gesprek. Vanaf het moment dat de eerste kennismaking met instrumenten wordt belicht, ben ik luisteraar en wordt ik meegevoerd naar de wereld van deze jonge muzikanten. Hilarische anekdotes over ontmoetingen, optredens en hoe de bandjes zijn ontstaan en ook weer uit elkaar vielen. Maar de mannen zijn nu wel wat serieuzer bezig. Ze hopen dat ze door de combinatie van gekte, lol, kwaliteit en en toch een professionele insteek verder komen dan de provinciegrens. Het is al snel anderhalf uur later en ik weet dat de hoeveelheid materiaal veel groter is dan een goed verhaal nodig heeft. Het is nog even napraten en rondkijken. Ik loop met mijn plastic bekertje met Jägermeister nog even rond door het oude leeggehaalde schoolgebouw. Een moment later sta ik oog in oog met exotische vissen, slangen en hagedissen. Geen LSD, gewoon een medebewoner die van reptielen houdt. Dit alles speelt zich af op loopafstand van huis, maar het is gevoelsmatig mijlen ver weg van de waan van morgen.