Moke wordt door velen getipt als de rijzende Hollandse ster aan het Britpop firmament. Op Bevrijdingspop op 5 mei mocht ze al een poging doen Haarlem hiervan te overtuigen. Dat is zeker gelukt, getuige het feit dat het Patronaat vorige week nog besloot de band te verplaatsen van het kleine naar het grote podium vanwege de massale belangstelling. Het publiek dat op Moke af is gekomen, is net zo divers als het Bevrijdingspop, dus de link lijkt gerechtvaardigd. Er heerst in ieder geval een verwachtingsvolle sfeer aan het begin van het concert. De altijd strak geklede heren komen dit maal op in het robijnrood. Moke komt moeizaam op gang, met de nummers ‘This Plan’ en ‘We’ll dance’. De band lijkt wat moe; misschien wel van alle aandacht van de afgelopen tijd. En als je een vol Paradiso al aan je voeten hebt gekregen, en in het voorprogramma van Paul Weller hebt gespeeld, wat wil je dan eigenlijk nog meer? Desalniettemin trakteert het vijftal van Moke het Patronaat op een aantal nieuwe nummers. De ietwat routineus gespeelde en van hun debuutalbum reeds bekende nummers worden afgewisseld met nieuw materiaal, waaronder ‘Cupar Street Riot’ en ‘This Life’. Van het nieuwe materiaal imponeert vooral het tijdens de toegift gespeelde ‘Heart without a home’. Dit vanwege de mooie melodielijn en de afwisseling in stemgebruik door de zanger. Wat opvalt bij de heren is dat zij wel een typisch Britpopgeluid koesteren, waarbij de stem van de Ierse zanger Felix Maginn aan een warmere versie van die van Oasis-voorman Liam Gallagher doet denken; maar dat zij niet het rebelse overnemen dat eigen is aan de houding van dit soort bands. Sterker nog, de teksten van Maginn zijn bloedserieus en verwijzen naar zijn ervaringen als kind in het door godsdiensttwisten verscheurde Belfast. De single ‘Summer’ gaat dan ook niet over het fijne gevoel dat iedereen kent als de zomer weer nadert, maar over de associatie van de zanger van de zomer met het opleven van het geweld in zijn geboortestad, omdat dan de beruchte oranjemarsen weer aanvangen. De set van Moke is kort, maar krachtig. Jammergenoeg lijkt de bezieling zoals we die eerder op Bevrijdingspop zagen een beetje te missen, wat vast te wijten is aan de vermoeidheid. Daardoor komen alleen de voorste rijen van het publiek echt los; de rest staat erbij en kijkt ernaar. Desalniettemin is het wel duidelijk waarom Moke veelvuldig getipt wordt: De nummers zitten goed in elkaar en de band heeft een stijlvolle podiumuitstraling. Al met al zeker de moeite van het beluisteren waard!