De charme van singer-songwriters Ik zorg altijd dat ik te vroeg bij een concert ben. Ik houd ervan om tijdens de soundcheck in een hoekje van de zaal te staan en de band te observeren. De muzikanten zitten nog niet in hun rol. Dan worden de nummers nog gespeeld met quasi-ongeïnteresseerde blik, de ogen wijd open in plaats van half dichtgeknepen, wordt er een stukje geïmproviseerd. Wanneer tijdens het optreden de podiumlichten rondjakkeren, het volumeknopje omhoog is gedraaid en als het meezit de zaal is volgestroomd, ziet de band er heel anders uit. Ineens hangt de gitaar laag tussen de wijdgespreide benen en hangt de kop van de zanger ónder de microfoon. Zoals sommige mensen een fotogezicht opzetten als ze merken dat er een foto van hen gemaakt wordt, hebben muzikanten een concertgezicht dat over hun gelaat glijdt. En dat terwijl het publiek claimt het ware gezicht van de muzikant te willen zien. Het blootgeven van een klein stukje echt persoon tussen de sterrenstatussen geeft mensen het gevoel dat de artiest net zo is als zijzelf, en dat zijzelf dus nog niet verloren zijn. ‘Hij is gewoon zo lekker zichzelf’, heet dat. Sommigen spelen zichzelf beter dan anderen. Dat is de magie van de singer-songwriter. Alleen op het podium met piano of gitaar lijkt iemand breekbaar. Pas dan wordt ernaar geluisterd wat iemand eigenlijk te zeggen heeft, en die tekst wordt meteen betrokken op die persoon. De singer-songwriter geeft altijd het gevoel een kijkje te geven in zijn persoonlijke leven, een luikje te hebben dat voor de gelegenheid even open wordt gezet en waardoor het publiek exclusief een kijkje mag nemen. Dat gold ook voor Colleen tijdens de PopSurprise in Provadja, pasgeleden. Het verschil tussen de soundcheck en het optreden was nihil. Colleen is Colleen, ze staat achter haar muziek en die muziek is zijzelf. Of ze dat heel overtuigend speelt of dat dat echt zo is, zullen we nooit weten. Hoeft ook niet: zolang wij de fantasie hebben om erin te geloven, klinkt alles nog mooier dan het al is. Jiery van Roon