Zaterdagavond, vlak voor de deur van de kleine zaal van de Waerdse Tempel dringen de eerste geluiden door van iets wat op muziek moet lijken. Op het podium staat Holland Beton Groep (HBG) te spelen. Het is met recht een bak herrie en niet in positieve zin. De versterkers van de bassist en de gitarist staan vol open. De zaalversterking staat nauwelijks aan. De zang is slecht te horen, de teksten zijn onmogelijk te volgen. Gelukkig krijgen we voor ieder nummer een tellsell-presentatie van de zanger en zangeres over de inhoud van het volgende nummer. Het kan niet anders dan dat de band zelf ook last heeft van het harde geluid, of inmiddels – en waarschijnlijk – al behoorlijk doof is geworden. Ritmisch klopt het te vaak net niet, zodat de muziek erg rommelig overkomt. Een positief punt? Ze gingen er wel voor. Als de band klaar is en meerdere mensen opgelucht ademhalen geeft de geluidsman mij een korte uitleg over het geluidsniveau. “Ze wilden met alle geweld zelf zo hard staan op het podium, we kregen ze niet op andere gedachten.” Het motto was blijkbaar: “Hard is goed!” Het tegendeel is waar. Je kwelt het publiek, je maakt je zelf niet erg geliefd bij het betreffende podium en je geeft fotografen geen gelegenheid om een mooi plaatje van je te schieten. Daarom ook geen foto's van deze band. Het geluid van de psychobilly van Mezcaline klonk vervolgens als muziek in de oren. De band is vergeleken met een jaar terug toch een stukje volwassener geworden. De drums zijn een duidelijke en strakke basis. Samen met de geplukte contrabas ontstaat een lekker ritmisch fundament. De gitaarpartijen zijn eenvoudig, maar doeltreffend en net zo strak. De ruige zang past goed bij het imago van de band en de stijl van de muziek. Het enige wat de band een beetje mist is de dynamiek in de nummers en de set als geheel. Bij het eerste nummer staat het gelijk als een huis en dat verandert gedurende de set niet. Breekbaarheid op z'n tijd zou het geheel veel goed doen. Als Malle Pietje op de drum begint te slaan weten de bimbo's waar ze aan toe zijn. Rake klappen, strakke ritmes en veel variatie. De punk van de bimbo's valt er lekker tussen. Geen hoogstandjes, gewoon recht voor je raap. De bas- en gitaarpartijen zijn ruig, de zang bijna lief. Uithalen zijn er ook. Alsof je ruzie staat te maken met je vriendin. Een aangename verrassing, ik hoef niet mee naar huis. Het zou niet eens mogen. Punk is overtuiging en houding. Daarin is de band geslaagd. De podiumpresentatie is prima. Goed aangekleed en een toffe bandvlag. Na vier nummers voelt de band dat de energie die ze aan het publiek geeft niet volledig terugkomt. Daarvoor is het ook te rustig in de zaal. Ze zijn professioneel genoeg om goed door te gaan, maar toch merk je dat net dat beetje extra bij de laatste nummers ontbreekt. Al met al een goed en gevarieerd optreden, zeker de moeite waard om naar te kijken en luisteren. Gezien: Malle Pietje en de Bimbo's met in het voorprogramma HBG en Mezcaline Waar: De kleine zaal van de Waerdse Tempel in Heerhugowaard Wanneer: 24 maart 2007