Een half uur nadat R17 open gaat, is het al heel erg druk. De zaal en het cafe zijn al aardig volgestroomd en er staat, ondanks de regen, nog een flinke rij voor de deur. De garderobe hangt helemaal vol met natte winterjassen en over de trap hangen een aantal regenpakken te drogen. Ook een deel van de kleedkamer moet er aan geloven; een extra rek moet de enorme hoeveelheid jassen opvangen. “Het is al een tijd geleden dat het zo druk was hier” is het geluid dat onder de bezoekers klinkt. De vroege drukte is mooi meegenomen voor El Pino and the Volunteers, de band die net als bij de laatste optredens voor de korte break de avond mag openen. Op een enkeling na lijkt het alleen of niemand heel erg geboeid is. Het countrygeluid dat door de zaal klinkt, is leuk als achtergrondmuziek, maar er wordt door weinig bezoekers serieus geluisterd. Misschien komt dit wel doordat een van de bandleden niet aanwezig is, de Excelsiortelg staat immers niet voor niets op Noorderslag volgende week. Ook Johan staat op datzelfde Groningse festival volgende week en het bleek geen overbodige luxe om daarvoor wat concerten te plannen. De eerste paar nummers kwamen erg slecht van de grond in Grootebroek. Deels omdat de bezoekers het nieuwe album vrijwel niet leken te kennen, maar ook de band viel het een en ander te verwijten; met weinig motivatie en contact met het publiek leek het spelen vooral een kwestie van routine en het plezier straalde er nauwelijks vanaf. Gedurende de avond stonden er oudere nummers op de playlist, van de albums ‘Johan’ en ‘Pergola’, en deze pikte het publiek erg goed op. Dit zorgde ervoor dat het stijve en routinematige snel verdween en dat het viertal op het podium enthousiaster begon te spelen. De nummers werden bijvoorbeeld aangevuld met lange gitaarsolo’s. Uiteindelijk begonnen de eerste rijen publiek zelfs te dansen en werd en uit volle borst meegezongen en verlieten de meeste mensen R17 waarschijnlijk wel met een voldaan gevoel.