The Veils zijn afkomstig uit Nieuw-Zeeland en zijn sinds het verschijnen van met name Nux Vomica in 2006 aan een niet te stuiten opmars bezig. De plaat eindigde dan ook hoog op de eindlijstjes van gerenommeerde muziekcritici. De verwachtingen voor het optreden in Patronaat waren logischerwijs hooggespannen.
The Veils bestaan uit een viertal bandleden. De charismatische zanger Finn Andrews valt meteen op door zijn verschijning: Zwart pak en grote hoed, waardoor zijn magere postuur nog meer wordt benadrukt. Eén van de eerste nummers waarbij de gekwelde stem van Andrews goed tot zijn recht komt is Jesus for the Jugular. Het volume en de kracht van zijn stem zijn, zeker in verhouding tot zijn postuur, erg verrassend.
Opvallend is verder de enorme dynamiek in de muziek van The Veils. Dan klinkt de band weer The Cure-achtig poppy, dan weer dramatisch en diep, waardoor er vergelijkingen te trekken zijn met de sfeer die Nick Cave alweer een tijd geleden wist op te roepen op zijn plaat The Boatman’s Call. Ergens in de stem van Andrews valt ook inspiratie door het geluid van David Bowie te bespeuren. Nergens vervelen The Veils, steeds ben je weer benieuwd wat het volgende nummer zal zijn.
Het publiek hangt aan de lippen van met name Andrews. Dat komt mede omdat hij veel met het publiek communiceert tussen de nummers door. Hij speelt zelfs een verzoeknummer tussendoor voor een trouwe fan. Verder doen The Veils naar eigen zeggen een gooi naar de Begrafenis Top 10 met Under the Folding Branches, dat ingetogen en enkel onder begeleiding van een elektrische piano wordt neergezet door Andrews. Misschien is deze opmerking overigens wel een tikje wrang, als je bedenkt dat een aantal Japanse tieners volgens de wiki over The Veils zelfmoord gepleegd heeft na een bezoek aan hun concert.
De muziek van The Veils is steeds weer verrassend, en bovendien vernieuwend in de manier waarop het verschillende invloeden uit de popmuziek sinds New Wave aan elkaar koppelt. Live valt vooral de intensiteit, maar ook de openheid van met name Andrews in de communicatie met het publiek op. Door de aankleding van de bandleden in het zwart, de wit met rode belichting en de lichtsnoeren op het podium wordt het herfstige, melancholieke karakter van de muziek van The Veils nog eens extra benadrukt. Een concert van The Veils is alles bij elkaar een indringende ervaring die je niet snel loslaat.
Gezien: The Veils
Patronaat, Haarlem, 27 november 2007
The Veils brengen herfstig concert in Patronaat
Een indringende ervaring die je niet snel loslaat
De Nieuw-Zeelandse band The Veils trad dinsdagavond op in een, zeker voor een doordeweekse dag, goed gevuld Patronaat. Maar let op: deze mensen kwamen niet voor een luchtig concert. Voor een vrolijk avondje hoef je namelijk niet naar The Veils te gaan. Hun muziek brengt je in een stemming die precies past bij de herfst: soms melancholiek en introvert, dan weer grillig en stormachtig.