Terwijl de kou buiten wacht, vermengt zich binnen in Manifesto de warmte met de tropische klanken van DJ Naald en Kraak. En terwijl de sportzaal ernaast met een bombastische beat zijn bezoekers de 70’s en 80’s party binnenlokt, wordt door New Cool Collective de intimiteit opgezocht. Na een grote theatertour met Jules Deelder en met een tour met Bart Chabot in het vooruitzicht, maakt de band zich deze zaterdagavond op voor het knusse poppodium in Hoorn. De achtkoppige band van de New Cool Collective siert vanaf de eerste minuut het podium. Toch is het gezelschap door griep geveld en saxofonist Benjamin Hermans excuseert zich daarvoor. Jos de Haas wordt daarom vanavond vervangen door Klaas Tof. De exotische sfeer vult evengoed de intieme zaal van Manifesto en het publiek geniet in stilte. Eigenlijk iets te stil. New Cool Collective weet de toverdoos met muziekinstrumenten ook deze avond weer open te trekken waarbij elk bandlid minstens twee instrumenten bespeelt. Een combinatie van jazz, salsa, latin en zelfs een vleugje oosters trekt langs het publiek dat na een half uur een dansje probeert te wagen. De band weet moeiteloos bruggen te slaan tussen de verschillende muziekstijlen en dat is knap. Terwijl het collectief in statig zwart geconcentreerd opgaat in hun muziek steelt gitarist Anton Goudsmit de show. In opvallend rood danst hij over het podium en voert hij de interactie tussen de bandleden en het publiek op. Tijdens het optreden – het zal de laatste van dit jaar zijn voor New Cool Collective – wordt het publiek getrakteerd op nieuw materiaal. De band is bezig met het uitproberen van nieuwe dingen voor de komende cd, legt saxofonist Benjamin Herman. Het eerste nummer daarvoor is ontstaan na een samenwerking op de Uitmarkt afgelopen augustus met de Chinese meesterpianist Lang Lang. Ook wordt de herinnering aan de optredens met Jules Deelder opgehaald. Hermans draagt een van de nummers aan hem op. Vervolgens krijgt de zaal een primeur uit de oefenruimte. Het publiek reageert enthousiast op de Doe Maar-achtige sound. De tweede primeur is behoorlijk rauw maar behoudt evengoed het New Cool Collective-geluid. ‘Tof!’ schreeuwt Herman tijdens het nummer uit, maar de zaal moet er nog even aan wennen. Uiteindelijk lijkt het publiek toch los te komen als Perry in wordt gezet. “Hij gaat ook al een tijdje mee”, brengt Herman lachend uit. De terughoudendheid van de zaal past niet bij de opzwepende, dansbare klanken van New Cool Collective. Maar misschien is terughoudendheid geen goed woord. Tot aan de laatste minuut wordt er genoten van deze jazz, en dat kan misschien het best in stilte.