Rock ’n roll. De droom, de utopie, het begrip rock ’n roll. Zo vaak beschreven, besproken, bezongen, bedreven en beklonken. De vetkuiven-rock ’n roll, de live-fast-die-young-rock ’n roll, de sex, drugs and rock ’n roll en de bloemetjesrokken-rock ’n roll bestonden al. Laatst vond ik bij toeval de hartverscheurende rock ’n roll. De rock ’n roll in eigen persoon zat in een hoekje van de kleedkamer, die eigenlijk in te felle kleurtjes geschilderd was. ‘Tijd!’ schalde een stem. De rock ’n roll richtte zijn hoofd op. Hij bleef zitten. Zijn raderen draaiden: zal ik, of zal ik niet? De overige bandleden besteedden wezenloos aandacht aan hun instrumenten. De rock ’n roll stond op, keek eerst naar zijn voeten en daarna naar de deur alsof het de helpoort was, en stortte zich in het avontuur. Er zijn van die mensen waarvan je in eerste instantie niet zeker weet of je ze nou heel tof vindt, of eigenlijk heel zielig. Toen de rock ’n roll het podium op stapte, dacht ik het laatste. Magere slungel, bril, te groot pak en een stem die een weerloze prooi is voor recensenten. Maar gedurende het optreden veranderde mijn mening. De rock ’n roll probeerde er uit alle macht iets van te maken, van het troosteloze jongerencentrum. Ongecoördineerde, houterige bewegingen werden in de strijd gegooid, wild werd een paar sambaballen tevoorschijn getrokken. Er speelde zich een haast surrealistisch schouwspel af op het kleine podium. Jij bent rock ’n roll, dacht ik. Een paar dagen later bereikte mij het bericht dat de rock ’n roll na het bewuste concert zijn band had opgeblazen. In een interview lichtte hij het onverwachte einde toe. ‘Jongen,’ had hij gedacht, toen hij op dat podium stond en ik in de zaal hem heel erg rock ’n roll stond te vinden, ‘Jongen, daar sta je weer met je sambaballen.’ Die zin vatte alles samen. Rock ’n roll is een hele dunne grens, een evenwichtskoord, erop of eronder, spelen of broek uit.