In een uitverkochte kleine zaal van het Patronaat speelde voor het eerst sinds jaren weer eens Claw boys claw. De zaal was vooral gevuld met dertigers en veertigers die kwamen kijken of de band de livereputatie uit de jaren '80 en '90 nog steeds konden waarmaken.
De avond werd geopend door een garagerock/blues/trash-duo uit Groningen, bestaande uit striptekenaars Barbara Stok en Ricky van Duuren.. Zij op drums en hij op gitaar en zang. Een combinatie die in het genre erg veel voorkomt. Het duo doet dit al enkele jaren onder de naam De Straaljagers. En hoewel het een sympathiek duo is, bekroop het gevoel dat dit allemaal al eerder en beter is gedaan.
En daarna was het tijd voor Claw boys claw. Tijdens het eerste nummer had zanger Peter te Bos wat moeite met het vinden van de juiste zanglijn. Af en toe ging er wat mis. Soms klonk er een akelige piep en nummers werden wat slordig beëindigd. Toch deed dat er allemaal niets toe. Ze kwamen en knalden en hebben de reden van hun livereputatie absoluut niet verloren. Peter te Bos bleek nog steeds de man die houdt van het contact met het publiek. Hij hield veelvuldig een praatje (geen stotter gehoord ditmaal), meestal tussen de nummers, soms tijdens en soms bot onderbroken door een band die het volgende nummer inzette.
Een band die momenteel bestaat uit: oudgediende John Cameron lekker raggend op de gitaar, Marc Lamb hard werkend achter het drumstel en de nieuwe bassist Marcus Bruystens die met zijn hele lijf speelt. Waarbij vooral Marcus en soms ook John veelvuldig op het randje van het podium bivakkeerden. Een band die overduidelijk plezier hadden in wat ze doen. Die flink doorstoomden op twee momenten na. Het eerste moment was het minuutje (van ongeveer twintig seconden) stilte dat Peter te Bos wilde houden voor het oude Patronaat. En het moment dat ze in staking gingen omdat Peter vond dat er teveel "spelen!" werd geroepen. Alsof ze dat niet al aan het doen waren, vond hij.
De rest van de tijd had Peter te Bos het maar druk. Er werd tijdens het tweede nummer al een dame vanuit het publiek getrokken. Er werd bier over mensen gegoten. Wat ze trouwens in ruime hoeveelheden terug naar hun hoofd kregen in de loop van het optreden. Te Bos moest bier halen bij de bar. Toen hij aan het eind van een nummer 'toevallig' boven op het balkon stond vertelde hij dat iemand achter hem zei: en nu springen. Maar dat hij dat met 125 kilo niet zo'n goed idee vond. Later vertelde hij lachend dat een andere recensent had geschreven dat hij iets was aangekomen. Zijn snoer zat regelmatig in de knoop met de snoeren van Marcus en John. Iemand riep nog iets over een draadloze microfoon, maar vermoedelijk zal die een avondje Peter niet overleven.
Claw Boys Claw speelde zo'n tachtig minuten. Ongeveer zes nieuwe nummers, met afsluitend twee toegiften waarvan de laatste "I wanna be your dog" van de Stooges was. Het publiek werd steeds uitzinniger, er werd tijdens de laatste nummers zelfs nog wat gepogood. Een teken dat de avond geslaagd was.
Gezien: Claw boys claw, De Straaljagers
Patronaat (kleine zaal), Haarlem, zaterdag 8 december
Claw boys claw barst nog altijd van de energie
Peter te Bos houdt echt van zijn publiek
De laatste tijd kwamen berichten dat Claw boys claw een doorstart aan het maken is. Dat een nieuw album over een paar maanden uitkomt. Dat de heren alvast aan het toeren zijn. En de berichten waren dat het nog steeds een lekkere liveband is. Afgelopen zaterdag werd de proef op de som genomen in het Patronaat.