Er staat een redelijke rij voor de P60 met gespannen fans die benieuwd zijn naar het nieuwe werk van Van Dik Hout dat op het recent verschenen 'Alles Waar Ik Nooit Aan Begon' staat. Een voorprogramma is er niet, maar een band met een geschiedenis van ruim tien jaar heeft dat misschien ook niet nodig. Stipt om tien uur betreedt Van Dik Hout wat het podium onder luid applaus van het publiek. Na een sabbatical van een jaar zien de bandleden er een beetje uit als verlegen kinderen die in de lente hun speeltuin opnieuw ontdekken. Het nieuwe materiaal waar mee gestart wordt klinkt vreemd genoeg vertrouwd in de oren en is duidelijk in de stijl van de eerste albums gemaakt. Mooie liedjes met veel gevoel en gitaar erin. Tijdens het nummer 'Half Zeven' krijgt gitarist Dave ruim de tijd om een mooie gitaarsolo weg te geven waar hij zelf helemaal in op gaat. Geen snoeiharde rock, maar fijne klanken in een spotlight zoals dat ook bij de band past. Wanneer hij twee liedjes later begint met 'Alles of Niets' houdt Martin hem tegen en legt uit dat er eerst nog een nummer van de nieuwe plaat gespeeld moet worden, "Het is pas het derde optreden". De heren moeten nog even wennen. Terwijl de klanken van oude hits de P60 vullen ontspant Van Dik Hout zich en viert een vertrouwd feestje. Het voltallige publiek zingt alles moeiteloos mee alsof de nummers nu in de hitparade staat. Na de door 3FM uitgeroepen beste Nederlandse single allertijden, 'Stil in Mij', verlaten drie bandleden het podium voor het akoestische 'Meer dan een Ander' waarmee de grote zaal plotseling in een huiskamer lijkt te veranderen. Het optreden wordt afgesloten met 'Mijn Houten Hart' wat toch iets mist zonder de rest van de Poema's. Ouderwets zorgt Van Dik Hout dat je alles om je heen vergeet tot en met de toegift aan toe en dit bewijst maar weer dat het een band is die je gewoon live gezien moet hebben. Gezien: Van Dik Hout P60, 13 april 2007