PopSurprise heeft als doel het verbeteren van het Alkmaarse popklimaat. Gerund door ex-Atlantismedewerker Guido Bootsma en Mitsy Soeurt van onder andere Alkmaars Trots, heeft de stichting alle kennis in huis om een verrassend programma neer te zetten. Dat lukt in de theaterzaal van Provadja. Colleen speelt vanavond zonder band en is bovendien niet goed bij stem, maar weet toch stilletjes te overdonderen. Dat ze kracht moet zetten om voldoende volume uit haar keel te krijgen is vooral te horen in de lage noten, sowieso niet haar sterkste kant. Het deert weinig: met haar karakteristieke innemendheid en onmisbare schrijf- en zangtalent heeft ze het publiek moeiteloos in de knip. Gitaarspelen blijkt niet haar grootste talent, maar Colleen heeft nog volle vaten piano en zang om uit te tappen. Met haar steevast deprimerende teksten en afwisselend onheilspellende en bevrijdende melodieën weet ze exact de bedoelde emotie in muziek te vertalen. ‘Maar ik ben eigenlijk heel vrolijk hoor!’, verduidelijkt de singer-songwriter. Het wachten is op Colleens tweede album, dat ‘Postcards from Atlantis’ zal heten. Soms duikt er zo’n bandje op waaraan alles klopt. The Tunes komen duikelend op met de woorden: ‘We maken muziek omdat we het leuk vinden!’, en vanaf dan loopt de trein. De vijf jongens van amper twintig zetten een show neer die het publiek nog lang zal heugen. Dat ligt niet alleen aan het feit dat ze stuk voor stuk begenadigde muzikanten zijn, maar voornamelijk aan de vrolijke, bijna humoristische openheid die zowel de bandleden als de muziek siert. The Tunes wagen zich aan chansonpop, bluesfunk en folkrock. De drummer heeft duidelijk een cursus ‘Creatief met drumstokjes’ gevolgd en contrabas, accordeon en tamboerijn zorgen voor de schwung in de toch al swingende nummers. Ineens lijkt een concert in een theaterzaal toch niet helemaal bevredigend, terwijl een comfortabele zitplaats bij de andere bands juist als extraatje beschouwd wordt. Boilersuit brengt enkele nieuwe nummers ten gehore, die opvallen door hun luisterbaarheid. De rustige indierock kruipt steeds meer richting pop. De band heeft het vertrek van gitarist Joran Kok goed opgevangen, en behoudt gelukkig zichtbaar het plezier op het podium. De stem van Loes Schat lijkt zelfs met de jaren beter te worden. Golf O’Rama speelt surf in de traditie van The Shadows. Technisch prima, inclusief goed spel op twaalfsnarige gitaar, maar het enthousiasme spat er niet af. Het ten gehore brengen van voornamelijk covers in allemaal dezelfde achtergrond van gonzende gitaren is niet bevorderlijk voor de oplettendheid van het publiek. Enzo, het voormalige Suzenzo, heeft sinds twee maanden een nieuwe zangeres: Hiske Renée. In galajurk met rode sjaal, roodbonten laarsjes en Barbra Streisand-gezichtje is Hiske al een opvallende verschijning voordat ze haar mond opendoet. Haar stem is krachtig en duidelijk getraind. Dat ze het doodeng vindt is alleen te zien aan haar trillende handen. Helaas kan de enigszins lijnloze rock van Enzo de aandacht maar moeilijk vasthouden. Het statische trio van gitaristen en bassist vormt slechts een achtergrondkoortje van Hiske. De intieme sfeer in de theaterzaal van Provadja blijkt een uitstekend klimaat voor concerten. Het venijn van de avond zit duidelijk niet in de staart, maar PopSurprise doet met deze programmering zijn naam eer aan. De volgende PopSurprise zal plaatsvinden op 20 mei in Atlantis.