Het is weer zo’n avond die in eerste instantie maar niet op gang lijkt te willen komen. Het gezicht van de organisator staat om tien uur nog steeds op slecht weer - het is inmiddels een uur geleden dat de deuren van De Bakkerij openden en er zijn nog maar 4 betalende bezoekers. Gelukkig blijken de zorgen onterecht: als de dames van supportact Butcherbaby om kwart voor elf het podium betreden kan er een nulletje achter de 4 en haalt de eerder aangehaalde organisator opgelucht adem: dit komt allemaal weer goed. Butcherbaby tapt nadrukkelijk uit een muzikaal vaatje dat al een tijd lang weinig wordt aangesloten: enthousiast gebrachte grunge is het devies bij de vier dames. Geen obligate Riot Grrrl praktijken gelukkig maar een even verfrissende als rauwe en energieke set rocksongs. Butcherbaby pretendeert absoluut niet vernieuwend bezig te zijn maar dat hoeft ook niet altijd. Voor veel jongere bezoekers is het een eerste kennismaking met het ooit zo populaire muziekgenre, de oudere bezoekers turven, denkend aan vroeger en met een glimlach op het gezicht de invloeden van bands als L7, 7Year Bitch en Nirvana ten tijde van debuutalbum Bleach. Als iets na half twaalf hoofdact Mono met haar set begint loopt zelfs de organisator met een glimlach rond want het is inmiddels gezellig druk geworden en ook de sfeer zit er na het optreden van Butcherbaby lekker in. Ook de bandleden van Mono hebben er flink zin in en knallen uit de startblokken. Mono presenteert vanavond veel werk van het onlangs uitgekomen album Populism, dat qua geluid vrij definitief breekt met dat van voorganger en debuutalbum No Can Dance. Van indierock naar indiepop, hoewel de balans van de avond nadrukkelijk uitslaat naar het eerste- dit onder andere door het opvallende feit dat popliedjes als Evolution no. 9 en Barbarella, die het geluid van Populism mede bepalen, vanavond ontbreken op het repertoire. Mono heeft vanavond geen zin in adempauzes maar houdt het gas er vrijwel continu op: als er iets is dat de band uitstraalt is het wel dat ze het podium zichtbaar gemist hebben. Het spelplezier dat de band uitstraalt slaat al snel over op het publiek, dat verwend wordt met een fraaie mix van oud en nieuw materiaal. De energie die de band de zaal inslingert heeft echter de eerder genoemde prijs, maar niemand maalt echt om het ontbreken van de toegift. De missie van Mono is geslaagd.