Best lastig, zo’n instrument Regelmatig bekritiseer ik optredens van artiesten. Beter omschreven: ik geef mijn mening. Eerdaags heb ik weer een nieuwe uitdaging: jureren bij een singer/songwritercontest. Soms vraag ik me af waar ik eigenlijk het lef vandaan haal. Zeker wanneer blijkt dat het niet zo gemakkelijk is… Vaak gaat het om muzikanten die hun hart en ziel geven, wekelijks uren oefenen en die energie er waarschijnlijk al minstens een paar jaar insteken. Vervolgens heb ik commentaar (zo niet, dan een ander wel). Of nee, opbouwende kritiek. Zo noemen we dat. Net zoiets als bij voetbal, dan zijn er ook altijd ‘vijftien miljoen’ bondscoaches. Al enige tijd probeer ik zelf gitaar te spelen. Ik had eerst wekelijks les. Het leek best eenvoudig. Dat vind ik het achteraf niet. Het vereist wilskracht en doorzettingsvermogen. Elke dag oefenen. Daar ga ik al regelmatig de mist in. Na verloop van tijd wil je zo snel mogelijk je favoriete liedjes spelen. Maar al die grepen, noten(balken) en akkoorden vinden niet zomaar hun ritme! Dan te bedenken dat artiesten er op het podium vaak nog bij moeten zingen. Oef! Aan ‘blind’ spelen moet ík al helemaal niet denken! Mijn lessen werden onderbroken voor een adempauze, die vervolgens overging in een ‘ik kan het met een boek leren’-methode. Ik geloof dat ik nu toch meer respect heb gekregen voor muzikanten. Ongeacht het instrument dat wordt bespeeld. Misschien dat ik zelfs met een ander oor luister. Nog steeds kritisch uiteraard, ondanks ik zelf niet veel verder kom dan ‘Old McDonald’. Artiesten willen het podium beklimmen, ik niet. Daar zit het grote verschil in. Van alle kritieken en meningen kunnen zij weer leren. Hopelijk ook van de mijne. Ik blijf dus volhardend mijn mening geven. Lef? Nee, dat niet. Gewoon rechtdoorzee. Al geef ik toe: best lastig, zo’n instrument! Kelly Turenhout Kelly Turenhout is medewerker van 3VOOR12/Noord-Holland. Deze column is ook te lezen op www.nhd.nl en staat vandaag in de Alkmaarsche Courant.