De eenvoudige bezetting van de band, de knusse zaal van Provadja, het zou zo maar een gezapig avondje muziek kunnen worden. De zachte stoelen in de zaal zijn allemaal gevuld. Omdat de zaalcapaciteit beperkt is, heeft een uitverkocht huis evengoed een heel intieme sfeer. De ruimte waar de band met vier man speelt, is domweg groter dan de ruimte voor 80 man publiek. Je voelt je gelijk een bevoorrecht persoon. Anton Goudsmit (gitaar), Efraïm Trujillo (saxofoon en klarinet), Jeroen Vierdag (bas) en Martijn Vink (drums) laten zich niet afleidenen trekken gelijk hun eigen plan. De eerste paar maten klinken jazzy , maar worden in het eerste nummer al snel afgewisseld met een variatie aan verschillende stijlen. Zowel ritmisch als technisch. Het viertal neemt je mee op een bijna krankzinnige reis door hun muzikale ideeën. De eerste paar nummers zijn nog redelijk eenvoudig te volgen. Korte uitstapjes naar bijvoorbeeld rock worden via een subtiele overgang terug geleid naar zwoele jazz. De sterke ritmes en de dynamiek zorgen ervoor dat je geboeid blijft luisteren. Met name de solo's van Anton Goudsmit zijn behalve boeiend om naar te luisteren ook leuk om naar te kijken. De mimiek, de overgave en het meebrabbelen van de noten nemen je verder mee dan de muziek alleen. Het inmiddels opgewarmde publiek wordt al snel bloot gesteld aan moeilijker te volgen escapades. Bij vlagen spelen alle bandleden in een verschillende stijl en maatsoort en lijkt ook niet iedereen in dezelfde toonsoort te spelen. Toch klinkt het ritmisch en tonisch goed. De manier waarop dit tot stand komt, speelt een belangrijke rol: een voor het publiek toenemende muzikale chaos, waarbij op het hoogte punt weer wordt teruggekeerd naar het begin thema of iets wat daar heel erg bij in de buurt zit. Wat hier vooral bij opvalt is het plezier van de band, de onderlinge communicatie en de concentratie die af en toe duidelijk zichtbaar is. Het komt soms misschien over alsof er maar wat gedaan wordt, maar deze manier van muziek maken eist het uiterste van de muzikanten. Het eerste halfuur is voorbij gevlogen. Het publiek reageert teleurgesteld als Anton Goudsmit aangeeft dat het pauze is. Hoewel hij graag wil dat het viertal als gelijkwaardig wordt gezien, is duidelijk dat hij het voortouw neemt. Zowel bij de improvisaties als de presentatie naar het publiek. Bovendien komt het grootste deel van de nummers van zijn hand. Op muzikaal gebied zijn de vier muzikanten echter op z'n minst aan elkaar gewaagd. Het neusje van de zalm in Nederland. Na de pauze gaat het dak eraf. De tribune en de hele constructie deinen mee met de band. Dat door de innerlijke chaos van Goudsmit de speellijst anders is dan gepland kan niemand boeien. Het wordt niet eens opgemerkt. Alhoewel, een nummer met een meer traditionele bezetting en progressie voelt als een vreemde eend in de bijt. Vreemd omdat het te gangbaar klinkt. Of het nummer ook in de set zo gepland was, mag een raadsel blijven. Het publiek en de muzikanten hebben genoten. De muziek, de overgave, de onderlinge omgang en de reacties van het publiek. Kortom, als je kunt, ga er een keer heen. Behalve een beleving voor muziekliefhebbers is het zeker ook voor muzikanten een leerzame ervaring om dit viertal zo te zien spelen. Gezien: Anton Goudsmit, Efraïm Trujillo, Jeroen Vierdag en Martijn Vink Wanneer: Donderdag 29 maart 2007, Provadja – Alkmaar