Nadat het publiek druipend van de regen het café binnen is gekomen, begint Michiel Huisman met zijn band met de single ‘Deel van mij’. Het is een luchtig popnummer dat meteen de toon zet voor het grootste deel van het concert. Terwijl menigeen nog nadrupt, wordt het nummer ‘Druppels in de Amstel’ ingezet. De band lacht om de toepasselijkheid van de tekst. Hiermee wordt meteen de ontspannenheid van Huisman duidelijk. Hij is gekomen om lekker te kunnen spelen met zijn vrienden en lijkt het heerlijk te vinden dat hij de mensen ermee vermaakt. Daarbij gaat hij volledig op in zijn muziek en geniet hij zichtbaar van wat hij doet. Al snel blijkt dat hij geen betere titel voor zijn album had kunnen kiezen. Alle nummers zijn namelijk stuk voor stuk ‘luchtige verhalen’. Ze beschrijven allemaal een gebeurtenis of een gevoel. De teksten spreken door hun simpelheid helaas weinig tot de verbeelding. Zelfs de rijmdrang lijkt zo nu en dan de overhand genomen te hebben. Verder merkt het publiek uit de vele zoete liedjes duidelijk dat Huisman geen geheim maakt van het feit dat hij gelukkig verliefd is. Hoewel de meeste liedjes kleine, veilige popnummers zijn, bewijst Huisman ook te kunnen rocken. Zo geeft hij ‘Geef mij nu je angst’ van André Hazes een ruig randje en laat hij het publiek losgaan op het rockachtige ‘Luchtpiloot’. Na goed gitaarspel beklimt hij een tafel en schalt met een megafoon door het café. Hierbij lijkt ook de rest van de band eindelijk los te komen. De muzikanten speelden verder goed en degelijk, maar springen er niet speciaal uit. Huisman is de frontman en dat blijft hij het hele concert. Michiel Huisman kan meer dan goed acteren. Ook muziek heeft hij in zich, maar een volwaardige songwriter is hij nog niet. Met zijn luchtige verhalen slaagt hij er op een veilige manier in het publiek een kijkje in zijn leven te geven, maar spannend of vernieuwend is het (nog) niet.