The Carpenter presenteert debuutalbum in idyllische sferen

Het is vrijdagmiddag en we hebben wat tijd te doden. Met een glas rode wijn in de hand scrollen we door de Spotify-playlist van Mike Carpenter, genaamd "Carpenter Radio". We zien Jack Johnson, Passenger, Vance Joy en Ryan Adams. Ja, het is wel duidelijk waar The Carpenter zijn boodschappen doet. Goede songwriters met een sterk gevoel voor nostalgie, iets waar ook Mike en Teun van The Carpenter naar streven op hun debuutalbum 'Salvation', dat ze vanavond integraal spelen.

Als we het altijd gezellige café van de Nieuwe Nor betreden zien we een mooie mengelmoes aan bezoekers. Een klein groepje hiphopliefhebbers wacht ogenschijnlijk op Jiri11, terwijl er ook wat midlifers in uitgedoste outfits doorlopen naar de grote zaal, waar een coverband van Wham over enkele ogenblikken de planken betreedt. Als we het prachtige Savelbergklooster aan de overkant van de weg binnenlopen is het al gezellig druk met veelal familie en vrienden van The Carpenter. Zonder dat we het doorhebben staat het voorprogramma in de vorm van Little March al klaar om haar set af te trappen. "Little March" is de letterlijke vertaling van "Maartje", een singer-songwriter uit Heerlen die al jaren op het podium staat. Met songs die voornamelijk aanleunen tegen americana warmt ze het publiek op met haar mooie, kalme stem. Dat het soms wat kneuterig aanvoelt door de ongemakkelijke bindteksten nemen we dan ook voor lief. 

Zodra Maartje van het podium loopt, stappen vrijwel direct Mike en Teun van The Carpenter het podium op. Als de klok twintig over negen slaat opent het duo de avond en direct is duidelijk dat de akoestische geluiden van Mike heerlijk samensmelten met het getokkel van Teun op de elektrische gitaar. Dat de liedjes niet over de ditjes en datjes van het leven gaan, wordt duidelijk bij het emotionele 'Wake Me Up': een nummer geschreven tijdens de meest donkere periode uit Mike's leven. Als hij aangeeft dat hij vandaag exact twee jaar clean is (na zijn verslaving aan alcohol en drugs) volgt het luidste applaus van de avond. Het publiek is sowieso de hele avond uiterst respectvol: geen praatje, geen onnodig lachje, gewoon stilzitten en luisteren. 

Als na verloop van tijd de nummers wat weinig afwisseling hebben, verslapt onze aandacht wel wat. Dat is niet erg, het geeft ons weer even de gelegenheid om rond te kijken in de prachtige entourage waar we ons vanavond in begeven. Met het mooie 'Eight Mountains High', dat als voorlaatste wordt gespeeld, kent de avond een mooi en melancholisch einde. Een artiest waar we de komende jaren vast nog een en ander van gaan horen. Te beginnen op Booch? Festival, zaterdag 10 augustus aanstaande.

(Bryan Regtop)