Een ongepolijste diamant met de geur van metaalspanen
'Heavy Bones', de debuut-EP van WOLFBOX
Het klinkt smerig, rauw en ongepolijst, het dampt, het zweet en slaat je hard in het gezicht. We hebben het hier over de afgelopen vrijdag verschenen debuut EP Heavy Bones van WOLFBOX, een Zuid-Limburgs duo dat muziek maakt die naar onze mening het best te typeren valt als garageblues rock ‘n’ roll.
Een vergelijking met ‘The Black Keys’ is misschien al snel gemaakt maar dan doe je de mannen van WOLFBOX toch echt tekort. Waar de heren van eerstgenoemde band hun garage nog netjes proberen achter te laten, laat Wolfbox ‘de boel de boel’ en trekken ze de deur achter zich dicht zonder de handen te wassen. De garage smerig achterlatend, waarbij de geur van metaalspanen en kruipolie je eraan herinnert dat hier noeste arbeid is verricht.
Hard werken doet het duo gelijk vanaf het eerste nummer ‘Pretty Penny’, dat afgelopen week al vooruitlopend op de EP als single werd uitgebracht. Drummer Max Verboeket en zanger/gitarist Mike Jeukens tillen elkaar op elk nummer naar een hoger niveau waarbij dan weer de drums, dan weer de gitaar of de zang de hoofdrol voor zich opeisen om vervolgens samen meedogenloos hard toe te slaan. Alle registers worden opengetrokken. In dat opzicht sluit het tweede nummer ‘Whatever I Want’ hier naadloos op aan. Op het derde nummer ‘The Crawler’ worden we voortgestuwd door de harde meppen van drummer Max waarbij je vooral niet met je hoofd op een hakblok wil liggen. Het nummer – voor ons het hoogtepunt van het album - teistert de oren waarbij je het gevoel bekruipt dat WOLFBOX ons elk moment kan vermorzelen. Pas bij het rustigere ‘Please Me’ kunnen we even op adem komen. Hier wordt ook duidelijk dat de heren beïnvloed zijn door blueshelden uit een ver verleden. Het nummer duurt zeven en een halve minuut maar verveelt geen seconde. De spanning wordt opgebouwd tot halverwege, waarna weer even op het gaspedaal wordt geduwd om vervolgens ook weer gas terug te nemen. Afsluiter ‘Kitty Kitty’ ligt dan weer in het verlengde van de eerste twee nummers waarbij we waarachtig getrakteerd worden op een eerste echte solo van gitarist Mike.
Wat ons betreft is deze ‘smerig’ goed geproduceerde EP een van de hoogtepunten van dit jaar. We kunnen niet wachten om hun tomeloze energie op te slurpen tijdens een live-optreden. Stilstaan is voor ons dan in ieder geval géén optie. En laat deze diamant alsjeblieft ongepolijst blijven.
(Guido Ummels)