Zero For Three dag 3: Ergens tussen licht en donker Zero For Three dag 3: Ergens tussen licht en donker

We starten deze festivaldag buiten met het Zuid-Limburgse indie-folkcollectief Marrowland. Met zijn dromerige, melodieuze sound is deze akoestische band de perfecte opener op deze vermoedelijk laatste tropische dag van het jaar. Als eerste valt de unieke stem van frontman Kars Grit op, die van begin tot einde blijft boeien. Moeiteloos wisselt hij borst- en kopstem af: dan weer dat donkere timbre, dan weer die kristalheldere falsetto. Zijn zang wordt terecht wel eens vergeleken met die van Bon Iver en Ben Howard, maar we horen er ook flarden Anohni (van de Johnsons) in. De andere bandleden zijn al even veelzijdig, zoals blijkt uit de vele instrumentwisselingen en de prachtige meerstemmige zang die de muziek van Marrowland zo kenmerkt. Naast hun debuutsingle ‘Courage Calling’, die eerder dit jaar uitkwam en lovende kritieken ontving, brengt de band onder meer ook het prachtige ‘Sovereign Flight’ en ‘Close’ ten gehore. De klanken zijn meeslepend, maar we missen ook de dieperliggende, maatschappijkritische boodschappen niet, want de zang is goed verstaanbaar. Dat is op festivals, zeker in de buitenlucht, wel eens anders. (MV)

Het is lastig kiezen wanneer twee veelbelovende acts op hetzelfde moment geprogrammeerd zijn. Vanwege de warmte slaan we – met een beetje pijn in het hart , maar we zweten al genoeg – de heavy-hook-dance-krautrock-techno van het Portugese Maquina over en blijven we buiten voor Kiiōtō, het project van Lou Rhodes en Rohan Heath. Frontvrouw Rhodes kennen we nog van de triphop-band Lamb. Heath maakte eerder naam als toetsenist van de Eurodance-groep Urban Cookie Collective. De Britse zestigers waren eigenlijk bezig om hun muzikale carrière af te ronden, toen ze elkaar enkele jaren geleden ontmoetten. Behalve een liefdesvuur ontbrandde er nog iets: een gedeelde passie voor muziek die teruggaat naar de essentie. Hun debuutalbum ‘As Dust We Rise’ uit 2024 ontstond intuïtief en is jazzy, geheimzinnig en meeslepend. Van dit album speelt Kiiōtō bijna alle nummers. Daarnaast horen we ook nieuwer werk, zoals het weergaloos mooie ‘Lost Map’. We wanen ons direct in een vooroorlogse, rokerige Londense nachtclub. De stem van Rhodes ademt de sfeer van Beth Gibbons (Portishead) en is qua breekbaarheid vergelijkbaar met Ane Brun. Hoewel aan het einde onze aandacht enigszins verslapt en de nummers in elkaar lijken over te vloeien – zijn we gehypnotiseerd? – is het eenvoudigweg prachtig. (MV)

Alex Henry Foster is een Canadese componist, producer, kunstenaar en activist – en voormalig frontman van de noiserockband Your Favorite Enemies. Met zijn band The Long Shadows brengt hij in de grote zaal betoverende postrock. Zijn stijl wordt door magazines als Rolling Stone en NME vergeleken met Sonic Youth, Radiohead, Mogwai en nog tig bands. Hoewel we die vergelijkingen snappen, klinkt Alex Henry Foster eigenlijk gewoon als… nou ja… zichzelf. Opgegroeid in het koude Montreal ging Foster na de dood van zijn vader op vakantie naar Marokko, waar hij vervolgens twee jaar bleef plakken. In Tanger schreef hij zijn eerste soloalbum ‘Windows in the Sky’ (2018), dat hem in Canada een nominatie opleverde voor album van het jaar. In 2024 bracht hij het album ‘Kimiyo’ uit, met daarop negen nummers die hij een jaar eerder schreef toen hij herstelde van een hartoperatie. Een spirituele mix van spoken word in het Engels en Japans, gebaseerd op de Japanse wijze van zielsreiniging, met bijpassende sfeervolle muziekpartijen. Zo indrukwekkend als zijn muzikale reis klinkt, zo onheilspellend is hij live. Het is duister, het is psychedelisch, het is hallucinerend en rockend tegelijk.

Wanneer Foster met een strijkstok zijn gitaarsnaren probeert door te snijden, wordt het koolhydratentekort ons te veel. Door al het moois op dit festival hebben we onszelf nog geen tijd gegund om te eten. We sneaken weg om een veggie taco te scoren bij een van de foodtrucks. Daarvoor moeten we ons eerst door de mensenmassa voor de Encore wurmen, waar Madoux optreedt. Die vrouw wordt zo te horen alleen maar beter en beter, maar rust om lang te luisteren gunnen we onszelf niet. We hebben immers brandstof nodig om de rest van de festivaldag vol te houden. En dat willen we maar al te graag. (MV)

Neem vier besnorde, Portugese jongemannen met opgevoerde versterkers en een compromisloze attitude. Et voilà: dit is TRAVO.  In de kleine zaal van de Muziekgieterij worden we omvergeblazen door hun explosieve mix van zware psych en rauwe spacerock. In 2018 kwam hun debuutalbum ‘Ano Luz’ uit, in 2022 gevolgd door ‘Sinking Creation’ (gebaseerd op een boek van sciencefictionauteur Jack Vance). We wachten met gezonde spanning op hun aankomende album ‘Astromorph God’. Die titels zeggen eigenlijk al genoeg. De band brengt een ongefilterde en grensverleggende muur van herrie. Energiek, intens, gruizig, en met een wow-factor om U tegen te zeggen. Het quartet staat bekend om hun explosieve en compromisloze live-optredens, en we prijzen ons gelukkig om daar getuige van te zijn. De echo-echo-echo op de microfoons is eindeloos en van hun spaarzame tussendoorpraatjes is dan ook weinig te verstaan. ‘Here is a new song’ kunnen we nog nét ontwarren, en daarmee blijkt de band er nog een versnellingstandje bij te kunnen zetten. Hadden we al gezegd dat we omvergeblazen werden? We werden omvergeblazen. Zelden zo’n melodieuze beukpartij meegemaakt. (MV)

De laatste act van deze eerste editie van Zero For Three is een waar hoogtepunt: Heartworms. Leuk detail: Jojo Orme stond in 2023 al eens op een Zero For Three-avond en toen al kon je zien dat haar ster rijzende was. Twee jaar later is ze terug, gewapend met een debuutalbum en een flink aangescherpte podiumpresentatie. Want Jojo Orme ís Heartworms. Haar band is inmiddels gestript tot de essentie: geen bassist meer in zicht en ook de synths rollen gewoon uit een doosje. Voor sommigen misschien een doorn in het oog, maar Orme komt er gemakkelijk mee weg – want het werkt perfect. 

Ze trapt vanavond af met 'Retributions of an Awful Life' – dezelfde song waarmee ze haar set twee jaar geleden nog afsloot. Mocht je Orme nog nooit live hebben meegemaakt: geef haar tien seconden en je snapt meteen wat voor fascinerend figuur hier staat. Ze is tegelijk schattig en een tikje angstaanjagend, donker in haar songs maar luchtig in de praatjes ertussen. Zoals wanneer ze zich excuseert aan iemand op de eerste rij omdat ze hem per ongeluk met haar kabel heeft geraakt. Qua sound pikken de vijftigers in de zaal meteen de eighties-vibes op: echoënde gitaren, kille synths – je hoort flarden The Cure en Depeche Mode voorbijkomen. Het maakt van Heartworms een act die het heden met het verleden mengt, fris maar toch herkenbaar. 

Halverwege de set maant Orme de zaal tot stilte. Dat duurt even – achterin leek het verdacht veel op een bruine kroeg – maar eens de zaal muisstil is, begint ze aan 'Beat Poem', een spoken word-moment dat onder je huid kruipt. Wanneer er op het einde een beat onder knalt, volgt het luidste applaus van de avond. Niet toevallig dat Orme over anderhalve week een Poetry Edition van haar debuutalbum uitbrengt. Aan het einde gaan de sluizen nog een paar keer flink open: 'Smugglers Adventure' en 'Jacked' jagen de decibelmeters in het rood en door de elektronische invloeden heeft het soms zelfs iets weg van de dancepunk van Model/Actriz. 

Heartworms bewijst zich als een meer dan waardige afsluiter (en stiekem misschien wel hét hoogtepunt van deze editie?) van deze eerste editie van Zero For Three – en na twee gratis shows in de Muziekgieterij is de band wat ons betreft toe aan een eigen show in dezelfde zaal. (BR)