Zero For Three Festival dag 2: Muzikale en visuele creativiteit gaan hand in hand Zero For Three Festival dag 2: Muzikale en visuele creativiteit gaan hand in hand

We starten de dag in de grote zaal waar het Antwerpse drietal High Hi voor de tweede keer het podium in Maastricht mag beklimmen, na hun eerste optreden op Bruis. Hun muziek combineert 80’s indie met 90’s popinvloeden en kreeg al vroeg aandacht via Studio Brussel en Humo’s Rock Rally. Waar ze op Bruis laat in de avond mochten spelen en er flink gedanst werd op het buitenpodium, is de taak vandaag iets moeilijker, maar de band neemt de uitdaging met verve aan. Met 'Running' krijgen we een dansbare opening en vooraan wordt er ook meteen lekker meegedanst door vooral de zeer jeugdige bezoekers, die voorzien van een koptelefoon hun beste dansmoves vertonen. Ook de nieuwe single 'How' komt al vroeg voorbij. Het kenmerkende gitaarriedeltje blijft lekker tussen de oren hangen. De afwisseling in de vocals tussen Anne-Sophie Ooghe en drummer Dieter Beerten werkt prima. Bassist Koen Weverbergh valt vooral op door zijn beweeglijkheid. Het is mooi om de interactie tussen het drietal te zien en het speelplezier spat dan ook van het podium af. 'Bestseller' is qua intensiteit het meest opvallende nummer. Kort, venijnig en donker, met een lekker dreigende basgitaar. De hits worden tot het einde bewaard. Het vrolijke ‘Due Date’, het mystieke ‘All Cool All Fine’ en de doorbraaksingle ‘Daggers’ vormen een perfecte afsluiting van een energieke show. Het uur is razendsnel voorbij gegaan, maar er zit nog genoeg energie in de zaal en zoals de songtekst in 'Alligot’ luidt: “I just want to dance a little bit longer“.

Na het energieke optreden van High Hi schakelen we een paar versnellingen lager en nemen plaats in het gras voor het buitenpodium, waar Milan Warmoeskerken, alias Milan W. zijn opwachting maakt. Hij is eveneens afkomstig uit Antwerpen. Jarenlang maakte hij naam in de elektronische underground. In 2024 verscheen met Leave Another Day voor het eerst een plaat waarin hij ook als zanger op de voorgrond treedt. Het nieuwe album staat centraal in zijn optreden vandaag. Vooraan vinden we een twintigtal aandachtige luisteraars, die zich niet laten verstoren door het gezellige rumoer achterin het veld, waar mensen lekker genieten van hun drankje en de zon. De ietwat sombere en ingetogen muziek lijkt beter op zijn plek in een kleine, donkere zaal, maar weet wel te intrigeren. Milan wordt ondersteund door een tweetal muzikanten (akoestische gitaar en synthesizer), die beiden voor de diepere laag in de muziek zorgen. Gedurende het hele optreden is er weinig interactie en laat het drietal de muziek voor zichzelf spreken. Met ‘Days In My Arms’, ‘Face To Face’ en ‘All The Way’ heeft Milan W. ijzersterke nummers in zijn repertoire. Het instrumentale ‘Wanda’ geeft ook zijn elektronische roots weer even bloot. We blijven met een gemend gevoel achter na het optreden. Het was mooi, maar de setting deed geen recht aan de melancholie van de muziek.

De derde Belgische band van vandaag is het Luikse Pale Grey. De band zoekt in zijn muziek de grens op tussen indietronica en melancholische pop. In januari 2025 verscheen het album It Feels Like I Always Knew You. In de grote zaal is het vrij leeg en dat is onterecht, zo zal blijken. Pale Grey is dé aangename verrassing van de dag en van deze band gaan we zeker nog meer horen. De setting op het podium is mooi. We zien een aantal spiegels en de lichtshow is perfect afgestemd op de nummers van de band. Hiermee wordt nog maar eens aangetoond dat het visuele aspect echt een meerwaarde kan bieden aan de intensiteit van een optreden. De sound van Pale Grey doet een beetje denken aan Tame Impala met een vleugje Vampire Weekend, maar het hipohop-element in sommige nummers geeft de sound een eigen smoel. De show is slim opgebouwd en de nummers worden steeds een stukje intenser. Het breekpunt vormt de nieuwe single ‘Nikita’, met een vlammende rap en dreigende ondertoon.

Het mooiste nummer is ‘Amin’, dat het verhaal vertelt van een vluchteling die op weg naar een nieuwe bestemming begeleid wordt door de stem van zijn vader. De lading van het nummer is behoorlijk zwaar, maar het geeft een gevoel van hoop in deze tijden van polarisatie en rechtse indoctrinatie op het gebied van migratie. Los van de betekenis is het ook gewoon simpelweg een nummer dat onder je huid kruipt. De breekbare samenzang en de repeterende melodie werken op een fijne manier op het gemoed. We worden uit onze roes gehaald met ‘Late Night’: een sneller nummer, met weer de stevige raps en een sterke opbouw die een euforisch gevoel oproept. We eindigen met het ingetogen ‘Rose’ en ‘Theodore’, waarna een luid en lang applaus volgt van de mensen die de moeite hebben genomen om tot het einde te blijven. Hopelijk mogen we deze band nog een keer begroeten in de Muziekgieterij.

Het is tijd voor wat steviger werk en dat wordt ons aangeboden door Teen Creeps uit Gent. De band speelt al ruim tien jaar stevige alternatieve rock die balanceert tussen punk en indie. Hun derde studioalbum Today Is The Day verschijnt deze maand. Tussen alle rustige indie- en popbands is het fijn dat er ook een band is die even lekker ongenuanceerd het gaspedaal intrapt. Zanger Bert Vliegen is in zijn element en zijn goede humeur werkt aanstekelijk. We zien het groepje jongeren dat gisteren al voor wat energie in het publiek zorgde ook weer vooraan staan. Zij dansen, moshen en headbangen arm in arm gedurende het hele optreden. Terug naar de muziek, die klinkt alsof we in de Teletijdmachine van Professor Barabas naar de 90’s gebracht zijn. Het is vuige grunge, met een vleugje noise en punk. Perfect om het lome zomergevoel even eraf te dansen. Met ‘Anywhere’ wordt de show geopend en we krijgen meteen die Dinosaur Jr. vibe. Dit komt niet alleen door de muziek, maar ook door het ietwat hoge stemgeluid van Bert Vliegen, die niet onderdoet voor J. Mascis.

Het snelle ‘No-Show’ is één van de sterkste nummers en laat de vlam in de pan slaan bij het eerder genoemde groepje. Het intense ‘Engine’ is qua opbouw het hoogtepunt van deze show. De afwisseling in het tempo, waarbij het nummer twee keer naar een climax toewerkt, is subliem. Ook de melancholische kant wordt aangesproken. Bij ‘Automatically’ is het stil in de zaal (tenminste vooraan). Met het aanstekelijke ‘Hindsight’ en ‘Crash/Land’ komt er een einde aan de show van de hardste band van vandaag. We stappen weer in de tijdmachine en die brengt ons terug naar 2025, maar we verlaten onze zuiderburen en steken het kanaal over naar Wales.

Het Welshe trio Adwaith bestaat uit Hollie Singer (zang, gitaar), Gwenllian Anthony (bas, toetsen, mandoline) en Heledd Owen (drums). Ze maken indierock en postpunk in de Welshe taal en groeiden in Wales uit tot een van de invloedrijkste bands van het afgelopen decennium. Met het dubbele album Solas, uitgebracht in februari 2025, sluiten ze een trilogie af over volwassen worden en vrouw-zijn. Zij speelden al op Glastonbury en in het voorprogramma van IDLES. Vandaag mogen zij hun feministische en politieke boodschap in de goed gevulde grote zaal verkondigen. De band wordt in het post-punk hokje geduwd, maar wat we te horen krijgen is meer een mengelmoes van indie, electropop en zelfs een vleugje disco. De zang van beide dames is niet geheel zuiver, maar heeft wel een mystiek laagje. De muziek slaat niet echt over op de mensen in de zaal en dit terwijl de sound heel melodieus is en uitnodigt om te bewegen. Een paar nummers steken boven de rest uit. ‘Heddiw/Yfory’ en ‘Milwn’ zorgen voor een voorzichtig dansje. Tijdens het optreden zien we langzaam wat mensen de zaal verlaten, behalve de meneer met het trainingsjasje van de Welshe vlag. Hij komt zelf niet uit Wales, maar scoort wel bonuspunten bij de band. Een sympathiek optreden dat helaas niet lang zal blijven hangen.

Het viertal uit Manchester wordt aangevoerd door Aaron Starkie. De band bouwde de afgelopen jaren gestaag aan een trouwe achterban met albums die de Britse hitlijsten haalden. Hun nieuwste werk, Out Of A Dream (maart 2025), borduurt voort op hun herkenbare mix van indierock en melodische hooks. Dat de band één van de grote namen tijdens dit weekend is blijkt uit de belangstelling bij het publiek. Al ruim voor aanvang staat de kleine zaal propvol en wordt er al lekker meegezongen op de nummers die de DJ de zaal in slingert. De vraag is dan ook waarom deze band niet gewoon in de grote zaal speelt. De intiemere setting in de kleine zaal zorgt er wel voor dat de donkere sound van de band goed tot zijn recht komt en we zijn dan ook getuige van een van de sterkste optredens van dit weekend (en dan moet de zondag nog komen).

De band schotelt ons een mengelmoes van bekende nummers van al hun albums voor en vooraan staan een aantal fans, gekleed in een bandshirt en gewapend met een goed stel longen, die elke zin meezingen. Starkie weet in het begin niet zo goed wat hij moet met de springende en euforische mensen voor zijn neus, want hij lijkt gefocust en zijn donkere stemgeluid vormt een schril contrast met de op en neer hupsende fans, die met uitgestrekte armen de band lijken te dirigeren. Als hij zijn draai gevonden heeft zien we de intense en geconcentreerde blik en kruipt hij in de muziek, maar vergeet de interactie met het publiek niet. Regelmatig zet hij een stap naar voren en zoekt het contact op. Het geluid is glashelder en de lichtshow sfeervol. De opbouw in de set is ijzersterk. De iets minder bekende nummers (voor zover die er zijn)  worden afgewisseld met hits, waardoor het niveau constant hoog blijft. Absolute hoogtepunten in de set zijn ‘The Wait’, ‘I Saw A Ghost’ en ‘You Opened Up My Heart’. The Slow Readers Club heeft er na vandaag weer wat fans bij en dat is volledig terecht na dit geweldige optreden met een moddervette 80’s vibe.

Het Liverpoolse duo King Hannah bestaat uit Hannah Merrick (zang) en Craig Whittle (gitaar). Hun muziek klinkt filmisch en bevat invloeden uit de jaren negentig, southern roots en duistere verhalen. Met hun tweede album Big Swimmer uit 2024, inclusief samenwerkingen met Sharon Van Etten, bevestigden ze hun status als veelbelovende Britse act. Merricks kalme stem en Whittles gitaarspel vormen de kern van hun expressieve en soms ironische nummers. Vandaag worden zij ondersteund door een extra gitarist/toetsenist en drummer. De grote zaal is het decor voor de intense show van King Hannah met muziek die zich langzaam een weg wurmt in je hoofd en je hypnotiseert. Los van de muziek gaat de prijs voor beste outfit van de dag naar Hannah Merrick, die gekleed gaat in een opvallende rode jurk en versleten sneakers. Op haar hoofd zien we de bij haar welbekende koptelefoon. De show wordt geopend met ‘Somewhere Near El Paso’ en ‘Milk Boy (I Love You)’, waarbij bij beide nummers een beklemmend gitaarmelodietje en de spoken word zang zorgen voor het gevoel alsof je naar de soundtrack van een creepy western zit te luisteren. De ijzige blik die Hannah Merrick op het publiek werpt versterkt het enge gevoel. De aanzwellende en noisy gitaren zorgen voor korte explosies. Een sterk begin.

‘Suddenly, Your Hand’ brengt een meer 60’s blues vibe en bij ‘Davey Says’ en ‘New York, Let’s Do Nothing’ wanen we ons even bij een Sonic Youth concert. De afwisseling in de muziek zorgt ervoor dat het spannend blijft. Jammer genoeg zijn er best veel mensen die zich al luid pratend aan de zijkanten van de zaal hebben verzameld en het optreden verstoren. Merrick richt op een bepaald moment zelfs het woord tot de desbetreffende groep. “I hear you talking and I can see you”, gevolgd door een korte sssshhht. Een duidelijk statement. Afgesloten wordt met ‘Big Swimmer’ en een nieuw nummer, waarvan de titel nog verborgen blijft. Gelukkig zijn tegen die tijd de kletsende mensen de zaal uit en kan King Hannah de dag afsluiten met een respectvol en stil publiek. Een terechte headliner.