Zero For Three Festival dag 1: dromen, dansen en energieke chaos Zero For Three Festival dag 1: dromen, dansen en energieke chaos

FEMME FUGAZI mag op deze eerste dag de grote zaal openen, die al redelijk goed gevuld is. De Nederlandse band brengt een mix van garagerock en postpunk, doorspekt met spoken word en een flinke scheut distortion. Frontvrouw Chris de Meza oogt in haar krijtstreeppak tijdens de intro van ‘Hide Your Secrets, Pt. 1’ nog wat terughoudend, maar zodra ze inzet, slaat de sfeer meteen om. Haar zang is fel en intens en ze slingert de teksten met zoveel overtuiging het publiek in dat het bijna bevelend aandoet. Mooi om het contrast te zien tussen hoe ze tussen de nummers door haast wat verlegen oogt, maar direct vol kracht en energie op het podium staat zodra ze begint te zingen.

De muziek is scherp en energiek en het publiek reageert gretig: vooraan wordt al snel gedanst. De band schuwt zware thema’s niet: revolutie, oorlog, cancelcultuur en in een aankondiging voor een nummer over een opdringerige collega besteedt De Meza aandacht aan de campagne “Wij eisen de nacht op.” Ondanks de soms beladen onderwerpen is de sfeer in de zaal uitbundig. Er ontstaat zelfs een kleine moshpit, die groter wordt wanneer de bassist de moshpit in springt. “Sinds een tijdje kan hij draadloos, daar maakt hij weleens gebruik van,” merkt De Meza droogjes op. De energie zit er in elk geval goed in, bij zowel de band als het publiek en ook bij de afsluiters ‘Will I Get It Off My Mind’ en ‘I Want You To Fucking Die’ wordt er vrolijk mee gesprongen.

Na alle energie van FEMME FUGAZI is het tijd om op adem te komen bij Glasshouse Red Spider Mite op het buitenpodium. Daar aangekomen blijkt het verrassend druk: veel bezoekers kiezen ervoor om hier iets te drinken en bij te praten. Begrijpelijk wel, want het is mooi weer en de Muziekgieterij heeft dit buitenpodium bijzonder fraai vormgegeven. Helaas leidt het geroezemoes wel wat af als Glasshouse Red Spider Mite begint. Deze band, afkomstig uit Brighton, maakt slowcore met prachtige melodieën, meeslepende soundscapes en zorgvuldig opgebouwde nummers. Live zijn ook duidelijke invloeden uit shoegaze en postrock te horen. Het resultaat is muziek die je langzaam meevoert, alsof je wegdroomt op een wolk, met ruimte voor contemplatie. De opbouw van de songs valt op, met mooie crescendo’s, zoals in ‘Ant Mill’. Hun composities zijn sterk en de band weet kracht te combineren met breekbaarheid. Jammer genoeg neemt het publiek niet altijd de rust om dit echt tot zich te laten doordringen, want de gelaagdheid en subtiliteit maken het optreden bijzonder. Terwijl de schemering valt, blijkt dit muziek die het beste tot zijn recht komt in het donker, met gesloten ogen. Glasshouse Red Spider Mite sluit af met ‘Everyone Loves You’, een mooi einde van een sterk optreden, dat bovendien hun allereerste show buiten het Verenigd Koninkrijk was.

October Drift maakte eind vorig jaar al indruk tijdens een van de maandelijkse Zero for Three-avonden en vanavond mogen ze dat nog eens dunnetjes overdoen. Helaas voor het laatst in Nederland, want de band heeft aangekondigd te stoppen. Zero for Three is daarmee hun allerlaatste festival. Zonde, want ook vanavond bewijst de band alles in huis te hebben om op de grote festivals te staan. De Britten brengen een veelzijdige sound waarin shoegaze, grunge, postpunk en rock moeiteloos samenkomen. De grote zaal is goed gevuld, zelfs het balkon staat vol, wanneer de band aftrapt met ‘Demons’. Het publiek reageert enthousiast en bij ‘Blame The Young’, vroeg in de set, wordt er al massaal meegezongen en gedanst. Frontman Kiran Roy duikt de zaal in en baant zich een weg naar achter, terwijl fans zijn microfoonkabel boven hun hoofden begeleiden. Even later volgt de gitarist zijn voorbeeld: hij speelt in de moshpit en belandt zelfs bovenop de schouders van iemand uit het publiek.

October Drift is zo’n band waarbij alles klopt: energieke muzikanten, een frisse, eigentijdse sound en sterke songs. Ook de rustigere nummers, zoals ‘Wallflower’, worden overtuigend gebracht, maar het zijn de snellere tracks die het meeste losmaken: er wordt volop gesprongen en gemosht. ‘Oh the Silence’ is nog zo’n hoogtepunt, al bestaat de set eigenlijk alleen maar uit sterke nummers. Juist daarom voelt het extra wrang dat dit het einde is voor October Drift. Een afscheidsoptreden dat ons zeker zal bij blijven.

Coilguns is zonder twijfel de hardste band van deze eerste dag van Zero for Three, en misschien wel van het hele festival. De hyperactieve Zwitsers laten zich nauwelijks in een hokje plaatsen: hun sound is een explosieve mix van noise, postpunk, progressieve hardcore en postmetal (of, zoals ze het zelf omschrijven: “pissed-off punk and ecstatic noise-rock”). Wat het ook is, het wordt gebracht met een overdosis overtuiging en intensiteit. Denk aan een muur van geluid, vlijmscherpe gitaarriffs en de schreeuw van Louis Jucker die dwars door je heen snijdt.

Al vroeg in de set volgt ‘Placeholders’, met dat aanstekelijke gefloten melodietje dat je gegarandeerd de rest van de dag blijft neuriën. ‘Generic Skincare’ springt er eveneens uit: een nummer over innerlijke worstelingen en de druk van maatschappelijke verwachtingen. Coilguns klinkt chaotisch, maar precies die gecontroleerde chaos maakt de show zo sterk, qua songs, maar ook op het podium en in de zaal. Frontman Jucker stuitert, danst en rolt over het podium, terwijl het publiek volledig meegaat in de energie. Voorin notities maken is bijna onmogelijk: hij grijpt een camera van een fotograaf, probeert de hoed van een ander weg te gooien en zoekt voortdurend de interactie. “How is this festival for free, in this amazing venue?” vraagt Jucker zich hardop af en wij kunnen hem geen ongelijk geven. Zero for Three heeft met Coilguns een van de meest intense acts van de dag geboekt. Voor de hoofdact zo meteen is het publiek in elk geval al flink opgewarmd, want de Zwitsers geven werkelijk alles in afsluiter ‘We Missed The Parade’. Een chaotisch, rauw en vooral energiek optreden.

Dan is het tijd voor de hoofdact van vandaag: DIIV. De Amerikaanse band brengt een mix van shoegaze, postpunk, dreampop en indierock. Bij opener ‘In Amber’ horen we meteen hun kenmerkende shoegazesound, al klinkt het live een stuk steviger dan op plaat, iets dat eigenlijk voor de hele set geldt. DIIV weet een sterke balans te vinden tussen kabbelende, dromerige passages en snedige gitaaruitbarstingen. Ook het tweede nummer, ‘Brown Paper Bag’, afkomstig van hun meest recente album Frog In Boiling Water, zuigt het publiek langzaam maar zeker mee. Het geluid staat perfect afgesteld: de zang klinkt helder, ook in de hardere stukken, en de visuals versterken het meeslepende karakter van de muziek.

Later in de set valt ook bij ‘Blankenship’ op hoe veel krachtiger het live klinkt. DIIV schakelt moeiteloos tussen melancholische, dromerige sferen en dansbare energie. Voor je het weet, sta je tussen mensen die met gesloten ogen helemaal in zichzelf gekeerd meedeinen, terwijl anderen juist vrolijk samen dansen. ‘Horsehead’ groeit langzaam op, sluimerend richting een krachtig refrein  en het is precies die afwisseling tussen subtiliteit en intensiteit waar de band in uitblinkt.

Afsluiten doen ze uiteraard met ‘Doused’, met het kenmerkende gitaarriffje dat de zaal nog één keer volledig meesleept. Een prachtig, dromerig slotstuk van een festivaldag die eigenlijk alleen maar sterke optredens kende.